Morgunblaðið - 09.08.2014, Qupperneq 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 9. ÁGÚST 2014
Við erum eins og
svo margir aðrir
engan veginn tilbú-
in að kveðja þig
núna, elsku Fríða. Við vorum svo
heppin að kynnast þér þegar Jón
Ágúst og Gummi voru saman á
sjónum fyrir vestan. Svo þegar
við fluttum suður þá voruð þið
flutt til Sandgerðis og samgang-
urinn varð enn meiri. Allar veiði-
ferðirnar, heimsóknirnar, matar-
klúbburinn okkar og
Hofsósferðirnar sem tengdust að
sjálfsögðu líka veiði eins og svo
margt í okkar lífi. Það er svo
stutt síðan að við fórum síðast í
veiðiferð. Hún var lýsandi fyrir
okkar vinskap. Mennirnir frið-
lausir af veiðiþrá, fundu veiði-
kofa og lausar stangir. Með sól-
arhringsfyrirvara vorum við lögð
af stað í spennandi ferð þar sem
við áttum saman dásamlegan sól-
arhring. Daginn eftir gerðumst
við túristar í nágrenni Hafnar-
fjarðar. Skoðuðum Djúpavatn,
skógrækt, Hvaleyrarvatn og
nutum samvista og náttúrufeg-
urðar sem er svo víða í kring um
okkur. Sorgin er sár en minning-
arnar ljúfar. Við munum varð-
veita allar okkar minningar um
þig, elsku vinkona.
Fríða Birna
Andrésdóttir
✝ Fríða BirnaAndrésdóttir
fæddist 17. mars
1974. Hún lést 23.
júlí 2014. Fríða
Birna var jarð-
sungin 6. ágúst
2014.
Guð fylgi þér, engill, þá
ferð sem þér ber.
Þótt farin þú sért, þá
veistu sem er
að sorg okkar hjörtu
nístir og sker.
Við sjáumst á ný þegar
kemur að mér.
(KK – Þýð. ÓGK)
Elsku Gummi,
Markús, Anna Kar-
en og fjölskylda, við
sendum ykkur samúðarkveðjur
og biðjum Guð að styrkja ykkur á
erfiðum stundum.
Jón Ágúst og Þórunn.
Kveðja til okkar ástkæru
Fríðu Birnu Andrésdóttur.
Eins og að jörðin hefði hætt
að snúast, þannig er það, alveg
stórfurðulegt að þú ert farin,
mín kæra. Ung, kraftmikil kona í
blóma lífsins. Dásamleg mann-
eskja sem við elskum öll og mun-
um alltaf gera. Það er ólýsanleg
sorg sem við stöndum enn einu
sinni frammi fyrir. Stundum
held ég að þessi fjölskylda okkar
sé gerð úr bergtegund, svo
harðri og einstakri að lífið þurfi
endalaust að gera tilraunir til að
brjóta bergið en það mun ekki
takast. Við erum harðir klettar
og svo sannarlega höfum við
styrk frá hvert öðru og ómælda
ást og umhyggju. Við hjálpumst
að, erum til staðar fyrir hvort
annað. Táraflóð, sorg og and-
vökunætur brjóta okkur ekki,
heldur styrkja kærleikann og
samheldnina. Margar minningar
brjótast um í huga mínum, ótelj-
andi samtöl, gleði og samveru-
stundir, líka erfiðar sorgar-
stundir þar sem þú, elsku Fríða
Birna mín, varst kletturinn okk-
ar. En fyrst og fremst þakklæti
fyrir að hafa fengið að vera sam-
ferða þér, þekkja þig og allt sem
þú hefur gert fyrir mig og mína.
Eðalskvísa með hjarta úr gulli,
umhyggjusemi, jákvæðni, kær-
leika, vináttu og gleði sem fyllti
heiminn okkar allra. Sterka,
skipulagða, fallega, kjarkaða
vinkona mín. Það er ein setning
sem ómar endalaust í höfðinu á
mér, þú sagðir þetta svo oft:
„Þetta er ekkert mál , þegar allir
hjálpast að“, og það munum við
gera, verðum til staðar fyrir
yndislegu gimsteinana þína,
börnin þín og Gumma frænda.
Elsku hjartans Fríða mín,
kærleikans góðsemd frá þér skín.
Í hjarta mér áttu þitt demantaskrín,
ég elska þig, fallega vinkona mín.
(Höf. ÁBK)
Elskurnar mínar Gummi Jón,
Markús, Anna Karen, Anna
frænka, Markús stóri, Katrín
Dröfn mín, Vignir og börn, Andr-
és og systkini Fríðu Birnu og
fjölskyldur, ættingjar og vinir.
Megi kærleikur og fallegar minn-
ingar umvefja okkur öll og ég
trúi því að allir englarnir okkar
muni taka vel á móti elskunni
okkar og umvefja hana ást og
umhyggju.
Takk fyrir allt, ljúfust.
Ágústa Björg Kristjáns-
dóttir og fjölskylda.
Það kemur fyrir okkur öll að
missa og er þá tilhneigingin oftar
en ekki sú að reyna að grípa eða
ná taki á viðkomandi í fallinu.
Þegar okkur barst sú harma-
fregn að Fríða Birna væri látin
urðu viðbrögðin lamandi og eng-
in orka eða möguleiki að grípa í
þótt óskin og löngunin væri mik-
il. Undir þessum kringumstæð-
um vaknar sú spurning af hverju
og hvers vegna? Af hverju miss-
um við yndislega konu á besta
aldri í blóma lífsins en fáum eng-
in svör.
Við áttum því láni að fagna að
kynnast Fríðu Birnu með sitt
fallega bros er hún giftist inn í
fjölskyldu okkar, honum Guð-
mundi Jóni. Síðan eru liðin þó-
nokkur ár en það er þó eins og
gerst hafi í gær. Í hvert sinn er
við hittum Fríðu var hún bros-
andi og útgeislunin slík að mað-
ur gat ekki annað en hrifist með.
Hún var ávallt tilbúin að rétta
hverjum þeim sem á þurfti
hjálparhönd og skipti engu máli
hvort stóð vel eða illa á hjá henni
sjálfri.
Þó missirinn sé mikill og sár
er ákveðin hamingja fólgin í því
að hafa fengið að kynnast slíkri
manneskju sem hún var og ylja
sér við minningarnar sem hún
skilur eftir handa okkur. Þó svo
að þessi sár grói aldrei er minn-
ingin það veganesti sem mun
fylgja okkur um ókomna tíð. Það
er með ólíkindum hvað lagt er á
sumar fjölskyldur og eru sárind-
in því ennþá meiri. Elsku besti
Guðmundur Jón, Markús og
Anna Karen, við viljum votta
ykkur okkar dýpstu samúð.
Megi Guð og góðir vættir og
minningin um yndislega konu
fylgja ykkur um ókomin ár.
Markús, Anna, Katrín og Andr-
és, við vottum ykkur og fjöl-
skyldum ykkar einnig okkar
dýpstu samúð.
Jón H. Guðmundsson
og fjölskylda.
Í dag kveðjum við með tár á
kinn kæra vinkonu okkar, Fríðu
Birnu. Tárin eru dýrmætar
daggir, perlur úr lind minning-
anna. Við munum ætíð ljúfa vina-
fundi, gleði, hlátur, væntum-
þykju og kærleika. Fríða var
einstök kona sem helgaði sig fjöl-
skyldu sinni og heimili af mikilli
alúð og umhyggju. Samrýndari
hjón en Fríðu og Gumma var
vart að finna og aðdáunarvert að
sjá virðinguna, traustið og ástina
sem þau báru hvort til annars.
Þau voru oft nefnd í sömu andrá
og voru sem eitt. Börnin þeirra,
Markús og Anna Karen bera
þess vott að hafa notið ástríks
uppeldis þar sem Fríða lagði allt
sitt af mörkum til þess að búa
þau sem best undir lífið. Þau hafa
gott veganesti en söknuðurinn er
sár og þau syrgja ástríka móður.
Heimili fjölskyldunnar hefur
ætíð verið opið vinum og ekki síst
börnunum sem hafa alltaf farið
með tilhlökkun í matarboð til
Sandgerðis en Fríða hafði þann
eiginleika að láta öllum líða vel í
kringum sig með fallega og
bjarta brosinu sínu og léttri lund,
ætíð ráðagóð og með hjarta úr
gulli. Við fjölskyldan geymum
fegurð minninganna og vitum að
Fríða Birna er nú í Guðs hönd-
um.
Elsku Gummi, Markús, Anna
Karen og aðrir ættingjar og vin-
ir, megið þið njóta Guðs bless-
unar á þessum erfiðu tímum.
Hinsta vinarkveðja,
Elías og Soffía.
Í dag kveðjum við systur mína,
hana Fríðu Birnu, unga konu í
blóma lífsins.
Þú varst yngst af okkar stóra
systkinahóp og finnst mér það
ótrúlegt að við skulum vera að
kveðja þig hér í dag. Á yngri ár-
um kölluðum við systkinin þig
Fífí.
Margs er að minnast, þú lítil í
Fjarðarstrætinu, ljóshærð, stutt-
klippt í útprjónuðum peysum eft-
ir mömmu og valhoppandi um.
Þú varst ekki bara einhver, þú
varst Fríða litla systir mín.
Snemma fluttist þú að heiman,
byrjaðir að búa með ástinni í lífi
þínu, honum, Guðmundi Markús-
syni frá Bolungarvík og eigið þið
tvo gullmola saman (börnin þín).
Stolt fylgdist ég með þér og
litlu fjölskyldunni þinni. Þú varst
mikil húsmóðir, sjómannskona
og góð móðir barna þinna Mark-
úsar og Önnu Karenar.
Þú varst dugleg og vel liðin í
því sem þú tókst þér fyrir hend-
ur, 100% kona hvert sem litið var,
bæði í lífi og starfi, enda vina-
mörg og mikil barnagæla.
Rætur þínar eru sterkar fyrir
vestan enda Vestfirðingur um-
fram allt og dvölduð þið fjöl-
skyldan þar löngum stundum eft-
ir að þið fluttuð suður.
Fríða, þú hefur alltaf verið
ákveðin, dugleg, þrjósk, blíð og
umfram allt mannleg, falleg utan
sem innan.
Megi góði guð styrkja litlu
fjölskyldu þína, Gumma, Markús
og Önnu Karen á erfiðum tímum.
Takk fyrir að hafa fengið að
kynnast þér, hvíl þú í friði.
Þín systir
Jóhanna Berglind
Andrésdóttir og fjölskylda.
Elsku Fríða Birna. Þú ert ekki
lengur hjá okkur, elsku vinkona,
og tilveran hefur breyst talsvert
sem einkennist af sorg, söknuði
og hugsunum um það hvað lífið
getur breyst snögglega.
Saumaklúbburinn þinn hittist
Hittust æsir
á Iðavelli,
þeir er hörg og hof
hátimbruðu;
afla lögðu,
auð smíðuðu,
tangir skópu
og tól gerðu.
(Úr Völuspá)
Þetta skrifaði frændi minn í
bók sem hann og Anna gáfu mér
fimmtugum. Gaman var að koma
til Önnu og Símonar í bústaðinn
við Selvatn, en þar var Símon í
essinu sínu. Alltaf að smíða og
dytta að bústaðnum og landinu og
hugsa til framtíðar, sem endaði í
því að hann og Anna byggðu
glæsilega við bústaðinn og bjuggu
þar um tíma.
Nú er hann er allur, Símon
Hallsson endurskoðandi, stór-
frændi minn og vinur. Sárt er að
horfa á eftir þessum dáðadreng.
Ljúfar minningar hrannast upp
þegar horft er yfir farinn veg.
Ættrækinn var Símon. Eitt
sinn hafði hann samband og sagð-
ist vera búinn að setja saman
nefnd ættingja, einn afkomanda
frá hverjum bræðranna af Vest-
urgötunni og ég væri fulltrúi míns
leggs. Verkefnið var að koma fyr-
ir legsteini á leiði ömmu og afa í
gamla kirkjugarðinum. Við Sím-
on, Atli og Ása hittumst hjá hon-
um og hafist var handa, steinninn
pantaður og komið fyrir á leiði
þeirra mætu hjóna. Stórfjölskyld-
an hittist við þetta tækifæri og
átti ánægjulega stund saman,
fyrst í garðinum og síðan heima
hjá Símoni föðurbróður okkar.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama.
En orðstír
Símon Hallsson
✝ Símon Halls-son fæddist 2.
júlí 1946. Hann
lést 28. júlí 2014.
Útför Símonar
var gerð 6. ágúst
2014.
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Elsku Anna, Eyj-
ólfur, Hallur og Guð-
rún, makar og börn,
við Helga vottum ykk-
ur okkar dýpstu sam-
úð.
Rúnar
Gunnarsson.
Símon Hallsson endurskoð-
andi, vinur minn og söngfélagi, er
fallinn frá um aldur fram, eftir
langvarandi veikindi. Honum
kynntist ég fyrst er ég gekk til liðs
við Karlakór Reykjavíkur í lok
áttunda áratugarins. Þar var
hann söngmaður um árabil ásamt
föður mínum heitnum, Ástvaldi
Magnússyni. Um svipað leyti
starfaði ég hjá föður mínum, en
þeir Símon ráku bókhaldsskrif-
stofur í sama húsi. Gafst mér því
tækifæri til að kynnast Símoni ná-
ið og urðum við hinir mestu mát-
ar.
Fljótt varð mér ljóst að hann
var mikill hæfileikamaður. Bráð-
greindur, talnaglöggur með af-
brigðum og mikill eljumaður í
bókhalds- og endurskoðunar-
störfum. Ekkert raskaði stóískri
ró hans. Hann var fylginn sér, ein-
arður, úrræðagóður og skaraði
fram úr í fagi sínu og í félagsstörf-
um. Var söngmaður ágætur, glað-
lyndur, alltaf til í grín og glens,
einkar skemmtilegur og hlýr í við-
móti.
Oft var glatt á hjalla í sameig-
inlegri kaffistofu föður míns og
Símonar. Þeir voru miklir vinir,
léku á als oddi, sögðu gamansögur
og tóku lagið. Að vera með þeim
félögum í matar- og kaffitímum
var veisla í hvert sinn. Minnist ég
þessara gleðistunda með mikilli
ánægju.
Við Símon vorum ferðafélagar í
Kínaferð Karlakórs Reykjavíkur
haustið 1979. Ferðin var söguleg-
ur viðburður og öllum ógleyman-
leg. Ég minnist Símonar sem frá-
bærs ferðafélaga í þessari
mögnuðu ferð.
Símon er farinn til hins eilífa
vors. Við þau tímamót kveð ég
hann hinsta sinni og þakka honum
af heilum hug áralöng kynni og
vináttu, samfylgdina í lífinu, söng-
inn, lífsgleðina og hlýju í minn
garð alla tíð. Hann var í mínum
huga einstakur mannkostamaður
og umfram allt drengur góður.
Ég votta fjölskyldu og vinum
Símonar mína dýpstu samúð.
Blessuð sé minning Símonar
Hallssonar.
Magnús Ástvaldsson.
Sumum mönnum er það eðlis-
lægt að láta öðrum líða vel með
nærveru sinni. Og þú hverfur á
braut með þessa vellíðan. Þegar ég
sá að frændi minn og söngfélagi til
margra ára, Símon Hallsson, var
allur fann ég þessa tilfinningu. Það
var eins og hann væri aftur nálæg-
ur.
Leiðir okkar lágu saman hjá
Karlakór Reykjavíkur. Það var
ekki lakara að eiga frænda í þeim
hópi. Um skamma stund áttum við
svo aftur samleið hjá eldri félögum
kórsins. Sú samleið var allt of stutt.
Eitt sinn átti ég erindi við Símon
á skrifstofu hans hjá borgarendur-
skoðun. Þá sá ég málverk á vegg
sem mér fannst ég kannast við.
Ég var líklega níu ára gamall og
í heimsókn til höfuðborgarinnar
með móður minni, komin vestan af
Snæfellsnesi. Þá var komið við á
Vesturgötunni hjá Ástu frænku
minni Hallsdóttur og ömmu Sím-
onar. Hún sýndi mér þá málverk í
stofunni og sagði að það væri mál-
að af Kjarval, sem ég hafði nú
reyndar aldrei heyrt nefndan áður.
„Sérðu nokkuð sérstakt í mynd-
inni?“ spurði Ásta. Ekki kannað-
ist ég við það enda lítt þjálfaður í
að skoða málverk. „Sérðu þetta?“
sagði Ásta. Þá var eins og opn-
aðist undraheimur. Nafn Kjarvals
festist strax í minni. Þessa minn-
ingu rifjaði ég upp við skrifborðið
hjá Símoni. Þá sagði Símon:
„Þarna er myndin“ og sagði sög-
una af því hvers vegna hún væri
uppi á vegg hjá sér. Við áttum þá
báðir sömu upplifun. Einhvern
vetrardag vorum við Ritva kona
mín á göngu hjá Nesjavallavegi.
Þá komum við allt í einu að litlu
vatni í vinalegri kvos. Við bröltum
þarna áfram í snjónum og þá var
allt í einu kallað: „Reynir frændi.“
Stendur þá ekki Símon á pallinum
framan við reisulegan bústað og
býður í bæinn. Þarna voru þá þau
Anna í ríki sínu við Selvatn. Og
það var eins og að vera kippt út úr
kuldanum inn i sælureit. Síðan
kemur Selvatn alltaf í hugann
þegar ekið er um Nesjavallaveg.
Hvað er tilviljun og hvað er
ekki tilviljun? Það mun seint fást
svar við því en mikið er ég þakk-
látur fyrir að hafa átt samleið á
vængjum söngsins með þessum
frænda mínum um nokkur ár. En
nú verður manni ekki lengur
heilsað með kveðjunni: „Sæll
frændi.“
Kæra Anna og fjölskylda: Inni-
legar samúðarkveðjur,
Reynir Ingibjartsson.
Lífið er undarlegt ferðalag má
vel segja nú um verslunarmanna-
helgina þegar vinur minn til langs
tíma, Símon Hallsson, kveður og
tekur nýja braut.
Símoni var margt til lista lagt
og munu aðrir minnast starfa
hans sem endurskoðanda, félags-
mála-, söng- og fjölskyldumanns,
en á þessum tímamótum er mér
efst í huga árin okkar í VÍ. Við
komum sinn úr hvorri áttinni er
við hófum nám í VÍ 1962. Ég úr
KR-mýrinni hann af Víkingsholt-
inu. Símon var glæsilegur maður,
hrókur alls fagnaðar, söngmaður,
sögumaður og hló svo dátt að aðr-
ir hlógu með þó þeir vissu ekki til-
efnið. Við vorum bekkjabræður,
fórum í skólakórinn hjá Jan
Morávek og tókum virkan þátt í
málfundum og kappræðum í
MFVÍ, nemendafélagi VÍ. Á
þriðja ári mynduðum við fimm
manna hóp sem bauð sig fram til
forystu MFVÍ og höfðum sigur og
þótti sjálfsagt að fá Símoni for-
mennsku í skemmtinefnd. Mörg-
um er enn í minni er VÍ setti upp
söngleikinn West Side Story á
Nemendamóti og frammistaða
✝
Móðir okkar,
INGIBJÖRG GUÐMUNDSDÓTTIR
frá Hæli í Flókadal,
er dáin. Jarðarför verður auglýst síðar.
Einlægar þakkir til starfsfólks Hrafnistu,
Boðaþingi 5–7, fyrir umhyggju þess og
hlýhug í garð hinnar látnu.
Björk, Ásgeir, Ingunn og Helga Ingimundarbörn.
✝
Konan mín,
KARIN LOODBERG,
andaðist föstudaginn 25. júlí.
Jarðarförin verður í Klosterkyrkan í Lundi
fimmtudaginn 28. ágúst klukkan 14.00.
Högni Hansson.
✝
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir
og afi,
EGGERT HJARTARSON
frá Hvammstanga,
lést á hjúkrunarheimilinu Skjóli sunnudaginn
3. ágúst.
Útförin fer fram frá Bústaðakirkju miðviku-
daginn 13. ágúst kl. 13.00.
Blóm og kransar eru vinsamlegast afþakkaðir en þeim sem
vilja minnast hins látna er bent á Grensásdeild Landspítalans.
Guðrún Pálsdóttir,
Hreinn Eggertsson, Íris Árnadóttir,
Skúli Eggertsson, Rasa S. Alfonsdóttir,
Sólveig Eggertsdóttir, Sigurður Þ. Sigurjónsson
og barnabörn.
✝
MAGNÚS HAUKUR ÁGÚSTSSON
læknir,
fæddur 26. janúar 1921,
lést á heimili sínu í Kingston, New York,
Bandaríkjunum, föstudaginn 20. júní
síðastliðinn.
Aðstandendur.