Morgunblaðið - 28.08.2014, Blaðsíða 85

MINNINGAR 85
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 28. ÁGÚST 2014
✝ Eva Karin El-isabet Lood-
berg fæddist í Hög-
anäs á Skáni 26.
febrúar 1961. Hún
lést 25. júlí 2014.
Foreldrar hennar
voru Åke og Sonja
Loodberg sem bæði
voru kennarar.
Karin giftist
Högna Hanssyni 7.
janúar 2000. Börn
þeirra eru Fjalar
Albert Uni Högna-
son, f. 29. júlí 2000,
Unna Ida Hlín
Högnadóttir, f. 8.
apríl 2002, og Örn
Åke Guðni Högna-
son, f. 3. janúar
2004.
Karin verður
jarðsungin í Lundi í
dag, 28. ágúst 2014.
Það dró ský fyrir sólu þegar
Karin mágkona mín greindist
með krabbamein í ágúst í fyrra.
Hennar hlutverki var sannarlega
ekki lokið. Hún átti þrjú börn sem
nú eru tíu og tólf og fjórtán ára og
blómstraði í starfi sínu sem yfir-
maður umhverfismála í Lundi.
Við tók sársaukafull og hörð bar-
átta sem stóð í tæpt ár. Og nú er
hún horfin þessi prúða, yndislega
kona. Við stóðum álengdar ráð-
þrota og harmi slegin yfir þessum
hörðu örlögum.
Við sáumst fyrst á heimili
Högna bróður míns í Lundi í nóv-
ember 1986. Karin var hlédræg,
en hún hafði hlýja og notalega
nærveru og hún geislaði af heið-
arleika og góðum gáfum. Hún var
mikill náttúruunnandi og fugla-
skoðari og þau Högni komu til Ís-
lands á hverju sumri. Hún naut
þess að ferðast um landið ekkert
síður en Högni.
Minningabrotin birtast hvert
af öðru.
Karin við Svartárvatn: Hún sá
himbrimahjón á vatninu og stóð
alveg heilluð með myndavél með
aðdráttarlinsu á þrífæti og grand-
skoðaði fuglana og gat varla slitið
sig frá þessari sjón.
Karin í rigningu við Öskjuvatn
með afmælisköku handa Kalla,
syni Högna. Við kveiktum á ellefu
kertum og sungum afmælissöng-
inn og þetta var eftirminnilegur
afmælisdagur fyrir drenginn.
Karin í Grímsey við fuglaskoð-
un. Við héldum að hún myndi
missa af ferjunni en hún kom um
borð einni mínútu fyrir brottför
og hafði séð marga sjófugla.
Karin á Síldarminjasafninu á
Siglufirði. Hún hafði borðað Ís-
landssíld frá því að hún var barn í
Svíþjóð. Nú sá hún upprunann,
hvernig síldin var veidd í nót og
endaði á borðum í heimahögum
hennar. Henni fannst þetta
merkileg saga.
Mörgum sinnum nutum við
hjónin gestrisni Karinar og
Högna á heimili þeirra í Lundi.
Þau voru svo samhent og gestir
voru svo velkomnir að öllum leið
vel. Heimilishald og barnauppeldi
lék í höndum Karinar. Í fyrstu
voru á heimilinu synir hans frá
fyrri samböndum sem hún sinnti
eins og hún ætti þá en svo eign-
uðust þau sjálf þrjú börn á fáum
árum þannig að annríki var mikið.
Samband Karinar við börnin var
einstakt. Hún heyrðist aldrei
hasta á þau. Málin voru alltaf
rædd í rólegheitum. Þótt hún
væri með eitt barn á handlegg og
tvö í pilsfaldinum var ekkert mál
fyrir hana að töfra fram dýrindis
máltíð á sinn hljóðláta hátt og þau
Högni unnu saman eins og einn
maður.
Karin fær ekki að fylgja börn-
um sínum upp á fullorðinsárin.
Það er erfitt að sætta sig við það
en æðri máttarvöld tóku í taum-
ana og eigi má sköpum renna.
Núna förum við til Lundar og
fylgjum henni síðasta spölinn. Við
biðjum þess að Drottinn gefi dán-
um ró og hinum líkn sem lifa.
Blessuð sé minning Karinar
Loodberg.
Ragnheiður Hansdóttir.
Því hvað er ástar og hróðrar dís,
og hvað er engill úr Paradís,
hjá góðri og göfugri móður?
(Matthías Jochumsson)
Karin Loodberg dó 25. júlí sl.
Hún barðist við krabbamein í
meira en eitt ár og þurfti því mið-
ur að lúta í lægra haldi.
Ég kynntist Karin fyrir nokkr-
um áratugum. Hún bjó lengi með
bróður mínum úti í Lundi og
komu þau oft til Íslands. Þau
gengu í hjónaband í janúar árið
2000 og eignuðust síðan þrjú
börn. Ég kynntist Karin ekki náið
fyrstu árin. Hún kom með Högna
bróður til Íslands margoft í sum-
arfríum. Þá hitti ég þau auðvitað
en talaði þá aðallega við Högna.
Síðan dvaldi ég einn vetur – árin
2011-12 – inni á þeirra heimili í
Lundi. Þá kynntist ég því betur
en áður hve mikil mannkosta-
manneskja Karin heitin var. Hún
vann utan heimilis en þurfti jafn-
framt að sinna því stóra heimili
sem þau hjónin höfðu komið upp.
Karin var dugleg, úrræðagóð,
hjálpsöm, þolinmóð, æðrulaus,
geðgóð, greind, skemmtileg og
hafði auga fyrir spaugilegum hlið-
um tilverunnar. Hún var mjög
góð og ástrík móðir þriggja barna
sinna. Á sunnudagskvöldum
komu eldri synir Högna gjarnan í
heimsókn. Þeir þekktu Karin bet-
ur en ég. Ég tók eftir því að vel fór
á með þeim og Karin en það var
örugglega ekki síst vegna þeirra
miklu mannkosta sem Karin hafði
til að bera. Mér varð líka ljóst er
ég dvaldi í Lundi hve vinsæl Kar-
in var meðal nágranna og sam-
starfsfólks.
Karin ólst upp í litlum sjáv-
arbæ á norðvestanverðum Skáni.
Þar lauk hún menntaskólanámi
og stundaði síðan nám í líffræði
við háskólana í Lundi og í Umeå.
Að loknu háskólanámi starfaði
hún sem umhverfisfræðingur að
mótun umhverfisstefnu hjá ýms-
um sveitarfélögum á Skáni. Hún
lagði hönd á plóg við það sem
nefnt er strategiskt miljöarbete í
Svíþjóð. Í því felst að sveitarfélag-
ið mótar og framkvæmir stefnu
varðandi innkaup á vistvænum
mat til skóla og annarra stofnana
á vegum sveitarfélagsins; mótar
stefnu varðandi samgöngur og
aðgerðir vegna hlýnandi loftslags
svo eitthvað sé nefnt. Lundur hef-
ur náð afar góðum árangri í þess-
um málum en Karin var í mörg ár
yfirmaður við framkvæmd á um-
hverfisstefnu þessarar borgar.
Karin var mikill náttúruunn-
andi. Það var gaman að fara með
henni í fuglaskoðunarferðir á Ís-
landi og í Svíþjóð. Hennar er sárt
saknað. Börn hennar þurfa að
feta „erfiðan æskustíg“ án leið-
sagnar móður sem var þeim ekki
bara góð og ástrík heldur skiln-
ingsrík, natin og þolinmóð.
Erlingur Hansson.
Eva Karin Elisabet
Loodberg
Þegar ég var í
fyrsta bekk í
Menntaskólanum á
Ísafirði fékk ég það
verkefni í íslensku-
tíma að skrifa per-
sónulýsingu um einhvern. Auð-
vitað skrifaði ég um
uppáhaldsmanneskjuna mína,
nafna og helstu fyrirmynd, afa.
Ekki fer sögum af gæðum verk-
efnisins, en ég man að það eina
sem kennarinn skrifaði á blaðið
var „mikið áttu góðan afa“. Það
var líka alveg rétt, betri afa er
ekki hægt að hugsa sér.
Afi var tryggur, yfirvegaður,
þolinmóður, hjálpsamur og um-
burðarlyndur. Hann var handlag-
inn og skapandi og gat gert við
allt sem bilaði. En það vita
kannski ekki allir að hann var líka
flinkur við heimilisstörfin því
hann veigraði sér ekki við að
baka vöfflur, prjóna sokka eða
skúra gólfin. Þau amma voru
hamingjusöm saman í yfir 60 ár
og óaðskiljanleg alla tíð. Þessir
mannkostir afa hljóta því að vera
góð fyrirmynd og mun ég reyna
eftir bestu getu að halda þá í
heiðri.
Ekkert var vandamál í augum
afa, aðeins lausnir, enda afar úr-
ræðagóður. Þegar rúmið sem ég
keypti mér var of stórt til að kom-
ast inn í kjallaraherbergið á Mið-
strætinu sagaði afi einfaldlega
gat í vegginn til að koma því inn.
Afi var líka ævintýramaður,
þótt hann hefði sennilega ekki
viðurkennt það sjálfur. Á sjötta
áratugnum smíðaði hann hjólhýsi
frá grunni og var þetta mikið
undratæki sem enginn hafði áður
séð á vegum Íslands. Hann tók
líka mikið af frábærum ljósmynd-
Haukur Ólafsson
✝ Haukur Ólafs-son fæddist 5.
júní 1928. Hann lést
15. ágúst 2014. Út-
för hans fór fram
26. ágúst 2014.
um á ferðalögum
fjölskyldunnar um
landið og í hinu dag-
lega lífi. Ég man hve
spennandi mér þótti
þegar ættingjar
komu í heimsókn og
þau amma héldu sli-
des-myndasýningu
á dimmum gangin-
um á Miðstrætinu.
Hinn 5. júní ár
hvert var afi alltaf
með það á hreinu hve stórt af-
mæli við ættum samanlagt. Síð-
ast voru það 116 ár. Ég mun
halda í þennan sið og áfram fagna
afmælum okkar beggja.
Takk fyrir allt, kæri afi.
Sjáumst.
Haukur Sigurðsson.
Mig langar að minnast tengda-
föður míns, Hauks Ólafssonar,
hann lést föstudaginn 15. ágúst
sl. Ég kynntist Hauki árið 1985
þegar ég kynntist dóttur hans,
Maríu Elfu, sem síðar varð eig-
inkona mín. Haukur og Inga tóku
mér mjög vel og varð ég strax
einn af fjölskyldunni. Að vísu
hafði ég kynnst Hauki áður þegar
hann var húsvörður í grunnskól-
anum í Bolungarvík. Þar var
hann vel liðinn og báru krakkarn-
ir ómælda virðingu fyrir honum.
Haukur vann mörg ár í sundlaug-
inni og skólanum í Bolungarvík
og var hann mjög vel liðinn af
fólki og þá sérstaklega krökkum
sem enn í dag spyrja um Hauk og
Ingu og ávallt þarf að bera til
þeirra kveðju frá gömlum nem-
endum. Ég minnist skemmtilegu
samverustundanna okkar, hann
var maður sem ég sá aldrei skipta
skapi, alltaf rólegur, kátur og
virtist ekkert geta komið honum
úr jafnvægi. Lífið var til þess að
lifa því og hafa þau hjónin sann-
arlega gert það, komið öllum
börnum sínum til manns og
barnabörnin hafa svo sannarlega
fengið að njóta samvista við
ömmu og afa í allan þennan tíma,
sem ekki er sjálfgefið. Fyrstu bú-
skaparárin okkar var Haukur oft
innan handar ef verið var að
framkvæma eitthvað á heimilinu
og oftar en ekki var hann með
svör ef spurningar vöknuðu um
framkvæmdir. Eftir að við flutt-
um frá Bolungarvík 1993 var far-
ið reglulega vestur í heimsókn á
sumrin og um páska. Börnin fóru
þegar þau gátu og elsti sonurinn,
sem er fæddur sama dag og afi
hans og skírður í höfuð hans,
flutti til þeirra 16 ára gamall til að
fara í framhaldsskóla. Það veitti
þeim Hauki og Ingu mikla
ánægju að hafa hann og var hann
alla tíð mjög hændur að afa sín-
um. Þau Haukur og Inga voru
mikið fyrir ferðalög. Við fórum
saman í eina ferð fyrir nokkrum
árum til Spánar með fleirum úr
fjölskyldunni. Þar var mjög gam-
an og naut Haukur sín í faðmi
fjölskyldunnar. Þá eru ótaldar
ferðirnar innanlands, bæði í sum-
arhús og á ættarmót, en þar var
hann hrókur alls fagnaðar. Frá
því að þau fluttu fyrir 16 árum
fyrst í Hafnarfjörðinn og síðan í
Garðabæ hittist fjölskyldan allt-
af, börn og afkomendur sem gátu,
heima hjá þeim í hádeginu á
hverjum laugardegi og var þá
mjög gaman. Ekki vantaði kræs-
ingarnar sem þau hjónin báru á
borð fyrir okkur og fór enginn
þaðan svangur. Haukur var mjög
handlaginn, ófá verkin liggja eftir
hann og bý ég vel að vera með út-
skorna hluti eftir hann; gestabók,
skrautmuni o.fl. Þá var hann
mjög góður í að yfirdekkja hús-
gögn og smíða. Hann var mikið
fyrir að föndra og bjó til fallegar
körfur úr pappa sem vöktu mikla
athygli. Barnabörnin voru farin
að læra þetta hjá afa og var oft
fjör í kotinu þegar hann var með
kennslu. Ég hef trú á því að
Haukur hafi kvatt þennan heim
eins og hann vildi; hægt og rólega
með bros á vör, en þannig maður
var hann. Hann fann til slapp-
leika við spilamennsku í félags-
aðstöðu eldriborgara á Strikinu í
Garðabæ þar sem þau Inga
bjuggu, en að spila á spil þótti
Hauki mjög gaman. Hann fór upp
í íbúð og upp í rúm þar sem hann
kvaddi þennan heim. Inga var
með honum allan tímann og held
ég að það sé lýsandi fyrir þeirra
samband en þau voru mjög sam-
rýnd og hamingjusöm hjón alla
tíð. Góðvild og góðmennsku
Hauks í minn garð og fjölskyldu
mun ég aldrei gleyma og bið ég
góðan Guð að geyma og taka vel á
móti Hauki tengdaföður mínum.
Elsku Inga mín og aðrir aðstand-
endur, ég votta ykkur öllum mína
dýpstu samúð og minningin um
góðan mann mun lifa.
Hrannar Þór Arason.
Ég var að reyna
að ná sveiflunni á
golfvellinum við
Vífilsstaði. Síminn
hringdi og helfregnin kom. Ég
bliknaði og varð að líta undan
yfir til Bláfjallanna, yfir skóg-
arlundina fagurgrænu í Heið-
mörkinni sem breiddu blíðusvip-
mót yfir hrjóstrugt landið. Ég
hugleiddi hin mannlegu gildi.
Gildi grenilundanna fyrir
hrjóstruga hlíðina var auðsætt.
En hvað er það í íslenskri mold
sem færir fram og nærir svo
mikla mannlega reisn sem Þór-
hildur, Jón vinur minn og börnin
þeirra hafa sýnt í langvarandi
veikindum Þórhildar. Þau höfðu
auðvitað vonina að vopni, vonina
sem okkur var gefin við upprisu
frelsarans. En þeirra von átti
líka rætur í þeim gefandi kær-
leiksakri sem sambúð Þórhildar
og Jóns var mótuð af.
Nístandi stefið úr ljóðinu
Systurlát eftir Hannes Hafstein
kom í hugann: „Við hlustir mér
helfregnin lætur höfug og
grimm. Hvert stynjandi nætur-
ljóð nístir mig í gegn, hver næð-
andi gjóstur og þetta kalda
regn.“
Kærleikurinn er sterkasta afl-
ið og ég veit að kærleikurinn
var þar á ferð. Fjölskyldan var
Þórhildi allt og faðmur fjöl-
skyldunnar umvafði hana í stríð-
inu við vágestina af þeim gef-
andi kærleik sem einkennir
lífsgildi Jóns Magnússonar.
En hugur minn dvaldi líka við
Þórhildur Vilborg
Skúladóttir
✝ Þórhildur Vil-borg Skúla-
dóttir fæddist 15.
júlí 1937. Hún lést
16. ágúst 2014. Út-
för Þórhildar fór
fram 23. ágúst
2014.
minningabrot frá
samverustundum
okkar Jóns í meira
en hálfa öld, þá sér-
staklega þá fyrst ég
sá Þórhildi Vil-
borgu í faðmi Jóns
á dansgólfinu í
Hjaltalundi 1957.
Þá fyrst sauð
upp úr öllum
hirslum stoltsins af
afreksmanninum
Jóni, hann hafði svo sannarlega
náð í fallegustu stelpuna á ball-
inu.
Glæsileg, fögur, myndarleg,
æðrulaus, yfirveguð, já einræn,
sjálfri sér næg. Aðaleinkennið
var hæversk og siðavönd fram-
koma. Rólynd en staðföst sem
ekkert atvik, stórt eða smátt,
fékk breytt, en umfram allt ann-
að sannur félagi Jóns og kær í
hverju sínu spori á sameigin-
legri vegferð þeirra. Já síðan
hef ég verið hnarreistur af
monti yfir konunni hans vinar
míns og það hefur ekki breyst á
rúmlega sextíu ára samfylgd.
Og nú held ég því fram að
Þórhildur Vilborg hafi verið söm
í óskum sínum og dáð og um
leið hetja af sannleikans náð.
Börnin hennar bera svo sann-
arlega með sér að hafa notið
móðurkærleika og hvatningar í
ríkum mæli. Og þess hefur Jón
Magnússon svo sannarlega líka
notið, um það vitnar vel heppn-
uð og öfgalaus vegferð og öll
hans vel heppnuðu lífsverk sem
og lífsleikir hans allir.
Guð blessi minningu Þórhild-
ar Vilborgar Skúladóttur,
merkrar konu og móður, og
ykkur öll. Hugheilar samúðar-
kveðjur sendum við Jóhanna
Jóni og börnum, niðjum og öðru
venslafólki.
Erling Garðar Jónasson.
✝
Hjartans þakkir til ykkar allra sem studduð
okkur og umvöfðuð við andlát og útför eigin-
manns míns, föður okkar, tengdaföður og
afa,
KRISTJÁNS GUNNARSSONAR,
Leirubakka 18,
Reykjavík.
Sérstakar kærleikskveðjur fær starfsfólk
líknardeildarinnar í Kópavogi.
Ást og friður.
Áslaug J. Guðjónsdóttir,
Guðlaug Helga Kristjánsdóttir, Sólon Lárus Ragnarsson,
Sæunn Harpa Kristjánsdóttir,
Elsa Dögg Áslaugardóttir, Jósef Gunnar Sigþórsson
og barnabörnin sjö.
Beggó, eins og
hún var alltaf köll-
uð, var eins og
amma okkar, við
vorum svo heppin
að eiga þrjár ömmur eins og
við sögðum oft. Hún kom í allar
veislur og viðburði hjá okkur.
Við bjuggum öll fjölskyldan hjá
henni um tíma og þannig
mynduðust svona sterk tengsl.
Þó að við þættumst öll vera
mjög þæg var nú ekki alltaf
auðvelt að hafa okkur á heim-
ilinu. Við munum til dæmis eft-
ir því að einn morgun vökn-
uðum við snemma og sáum
Bergrós
Jónsdóttir
✝ Bergrós Jóns-dóttir fæddist
2.2. 1921. Hún lést
5. ágúst 2014. Útför
hennar fór fram frá
Fossvogskirkju 13.
ágúst 2014.
hesta í garðinum
beint á móti. Þá
ákváðum við það
að aumingja hest-
arnir væru mjög
svangir. Við vorum
öll á náttfötunum
og flýttum okkur í
stígvélin og tókum
svo allt brauðmeti
sem við fundum í
húsinu og gáfum
aumingjans hest-
unum. Þetta féll ekki í góðan
jarðveg hjá foreldrum né
Beggó, þar sem á þessum tíma
voru búðir lokaðar um helgar.
Fyrir svona þremur árum
gaf hún okkur öllum fallegar
perlaðar skálar fyrir jólin,
þetta gat hún gert orðin níræð.
Við minnumst Beggó með hlý-
hug og söknuði.
Þórdís, Stefanía, Bogey og
Egill.