Morgunblaðið - 28.08.2014, Blaðsíða 86

86 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 28. ÁGÚST 2014
Vernda gang minn,
góði Jesús,
gegnum lífsins stríð.
Aðeins þér ég einum
treysti
ár og síð.
(St. S.)
Elsku pabbi minn. Nú ert þú
farinn. Ég minnist þín sem já-
kvæðs og góðs manns sem vildi
allt fyrir mig og aðra gera. Sér-
stakur fyrir orðin þín og ábend-
ingar um orðaval voru alltaf þín
sterka hlið. Hlátur þinn og grín
fékk fólk til að hlæja með á góð-
um stundum. Samviskan og
ósérhlífnin bar vott um mikla
festu og framkvæmdir. Bækur
sem höfðuðu til þín og settu
mark sitt á þig sýndu hversu
víðlesinn þú varst. Léttur í
skapi sama hversu miklir erf-
iðleikar steðjuðu að. Ég vil að
lokum segja: Pabbi minn, þú
varst mér alltaf góður. Blessuð
sé minning þín.
Þín dóttir,
Helga.
Elsku pabbi, nú er komið að
kveðjustundinni sem allir vita
að verður einhvern tímann á
lífsleiðinni en enginn er tilbúinn
þegar að stundinni kemur. Í
fyrstu trúði ég því varla að þú
værir að fara á þessum degi, 18.
ágúst (brúðkaupsdeginum okk-
ar Hafsteins), en þinn tími var
kominn, þú varst tilbúinn að
fara á þessum fallega degi. Þú
varst alveg einstakur á svo
margan hátt að það yrði alltof
langt að telja það allt upp hér
en ég verð að segja að það er
leitun að manni eins og þér sem
var svona víðsýnn, vel lesinn og
opinn fyrir öllum nýjungum og
breytingum.
Þér þótti t.d. alltaf gaman að
koma heim til mín og sjá hvort
ég væri að breyta einhverju á
heimilinu sem ég er þekkt fyrir
að gera. Þú varst mikill mat-
maður og hafðir gaman af því
að smakka nýja rétti. Undir það
síðasta vorum við orðin hálf-
hrædd við að bjóða þér í mat
því þú áttir það til að borða yfir
þig og lenda á spítala. Þú hafðir
svo gaman af að fylgjast með
barnabörnunum, hvað þau voru
að gera, hvort þau væru ekki að
læra eitthvað spennandi eða
væru að sinna því sem þau
hefðu áhuga á og liði vel. Þú
varst alveg einstakur við son
minn (nafna þinn), það sem þið
gátuð spjallað lengi saman um
allt milli himins og jarðar, þú
kenndir honum margt. Þú varst
Guðmundur
Jóhannsson
✝ Guðmundur Jó-hannsson
fæddist 6. nóv-
ember 1929. Hann
lést 18. ágúst 2014.
Útför hans fór fram
26. ágúst 2014.
alveg einstaklega
ættrækinn, áhuga-
samur um þitt fólk
og margir leituðu
til þín.
Þegar þú fórst
inn á spítalann síð-
ast varstu alltaf að
pæla í því hvort
mamma og allir
hefðu það ekki
gott, þú saknaðir
mömmu og Vallar-
brautarinnar svo mikið og tal-
aðir mikið um að fara aftur
heim.
Núna ert þú kominn á góðan
stað með þínu fólki og Jóa bróð-
ur sem þú saknaðir svo mikið.
Við munum hugsa vel hvert um
annað og sjást síðar þegar okk-
ar tími kemur. Takk fyrir allt
elsku pabbi minn. Minning þín
lifir í hjörtum okkar.
Ég vil senda þakklætiskveðj-
ur til starfsfólks D-deildar Heil-
brigðisstofnunar Suðurnesja
fyrir einstaklega góða aðhlynn-
ingu.
Þín dóttir,
Ásthildur.
Mig langar að minnast
tengdaföður míns og vinar,
Guðmundar Jóhannssonar, sem
lést hinn 18. ágúst. Þessi dagur
er einnig brúðkaupsdagur okk-
ar Ásthildar. Held að hann
hefði viljað að ég myndi eftir
deginum. Tengdapabbi var
elskulegur, glaðlyndur og afar
skemmtilegur maður með smit-
andi hlátur. Leiðir okkar lágu
fyrst saman í kringum 1990, þá
unnum við á sama vinnustað.
Hann kominn á seinni hluta
starfsævinnar og ég nýbúinn að
klára nám og til í allt.
Ég var í uppbyggingu við að
tölvuvæða og hann ennþá
ánægður með blýantinn. Hann
var ekki sá viljugasti á þeim
tíma að taka þátt í tölvuvæðing-
unni.
Það gekk samt á endanum en
hann leit mig alltaf smáhor-
nauga eftir það. Fljótlega eftir
að hann hætti að vinna vegna
aldurs þá ákvað hann að fara í
tölvunám. Nokkrum árum síðar
kynntist ég dóttur hans og tók
þá eftir því að hann var orðinn
duglegri við að nota tölvuna
bæði í leik og starfi. Hann
fylgdist náið með nýjungum og
var alltaf að sýna mér greinar
um hitt og þetta sem var að
koma á markað sem honum
fannst spennandi. Hann hafði
yndi af því að lesa, hvort sem
það voru dagblöðin, bækur eða
hvað annað sem hann komst yf-
ir.
Eftir að hann varð áttræður
fannst honum bækurnar þungar
og átti orðið erfitt með að halda
á þeim. Hann vissi að ég notaði
lesbretti (Kindle) við að lesa
bækur. Hann varð mjög forvit-
inn um þessa nýjung og vildi
ólmur kynna sér hana. Ég dró
aðeins úr honum með því að
segja að hann ætti öruggleg eft-
ir að eiga erfitt með að læra á
tækið en hann gaf sig ekki svo
að ég lánaði honum lesbrettið
einn daginn til reynslu. Ekki
var að spyrja að því á innan við
viku var eins og hann hefði
aldrei gert annað. Eftir það las
hann flestar bækurnar í les-
brettinu.
Stundum gekk ég í lið með
tengdamömmu til að freista
þess að draga úr tækjakaupum
þar sem áhuginn fyrir nýjung-
um og forvitnilegri nýrri tækni
gat leitt til kaupa á hlutum sem
voru kannski ekki notaðir sem
skyldi. Þegar tengdapabbi lagð-
ist inn á spítalann núna síðast
þá talaði hann um það að hann
langaði að læra á iPad svo hann
gæti ennþá fylgst með.
Eitt atvik er mér minnisstætt
þar sem ég hef verið reglulega
minntur á það af tengdapabba.
Það var þannig að við hjónin
vorum í bústaðnum í hita og
blíðskaparveðri og notuðum
heita pottinn óspart til þess að
kæla okkur. Einn daginn komu
tengdaforeldrar mínir í heim-
sókn. Tengdapabbi var mikill
pottakarl og fór beinustu leið í
pottinn.
Potturinn var hinsvegar ekki
nema 32°C þar sem að við vor-
um að kæla okkur niður en
tengdapabbi kvartaði ekki.
Daginn eftir var sá gamli kom-
inn með kvef.
Allar götur síðan var það svo
ef minnst var á það að fara í
heitan pott spurði tengdapabbi
mig alltaf hvað potturinn væri
heitur og hvort ég hefði sett í
pottinn. Ég hef átt þann heiður
að hafa kynnst Guðmundi og ég
mun sakna hans sárt. Ég vil
sérstaklega þakka frábæru
starfsfólki D-deildar á Heil-
brigðisstofnun Suðurnesja fyrir
frábæra umönnun.
Þinn tengdasonur,
Hafsteinn Benediktsson.
Allt hefur sitt upphaf og
endi, Guðmundur Jóhannsson
fyrrverandi tengdafaðir minn
og vinur, er látinn. Ég kynntist
Guðmundi og Elísabetu, eftirlif-
andi eiginkonu hans, fyrir rúm-
um 20 árum, kynni sem alla tíð
hafa einkennst af gagnkvæmri
virðingu, væntumþykju og vin-
áttu. Guðmundur var merkileg-
ur maður, hafsjór af þekkingu,
mikill grúskari og áhugasviðið
breitt. Hann kom að mörgu og
fór víða á langri ævi. Hann var
einstaklega opinn fyrir nýrri
þekkingu og nýjum hlutum.
Alltaf tilbúinn að læra eitthvað
nýtt og alltaf til í að eignast
eitthvað nýtt. Ef hann sá eða
heyrði af einhverju sniðugu þá
var rokið af stað og hluturinn
keyptur. Skipti þá ekki máli
hvort hann hafði einhver not
fyrir hann eða ekki. Kom líka
fyrir að hann keypti tvisvar
sama hlutinn en það gerði ekk-
ert til því þá naut bara einhver
annar í fjölskyldunni góðs af.
Það versnaði hins vegar aðeins í
því ef hluturinn var í dýrari
kantinum því þá þurfti að sann-
færa yfirvaldið, eins og hann
kallaði konu sínu á slíkum
stundum, um nauðsyn þess að
eignast hlutinn. Ef hann sá færi
á að fá einhvern í lið með sér á
svona stundum þá nýtti hann
sér það, allt gert til að koma
málinu í höfn. Guðmundur var
stoltur af fjölskyldu sinni og
hafði mikinn metnað fyrir henn-
ar hönd. Hann hafði mikinn
áhuga á barnabörnunum og
fylgdist grannt með því sem
þau tóku sér fyrir hendur.
Gladdist einlæglega yfir öllum
sigrum, stórum sem smáum.
Lagði áherslu á að þau mennt-
uðu sig, vildi að þau stunduðu
íþróttir og ef einhver tók upp á
því að fara í tónlistarnám þá
gladdi það hann sérstaklega
enda mikill áhugamaður um
tónlist. Þau hjónin voru sam-
rýnd og báru mikla virðingu
fyrir hvort öðru. En ólík voru
þau sem gaf oft tilefni til smá-
skota sem flugu á milli. Skotin
voru órjúfanlegur partur af
þeirra samskiptum en alltaf sett
fram af virðingu, væntumþykju
og síðast en ekki síst af ein-
stökum húmor. Ég og Guð-
mundur vorum góðir vinir alla
tíð og okkur skorti aldrei um-
ræðuefni. Hann hafði mikinn
áhuga á öllu því sem ég tók mér
fyrir hendur og hafði mikla trú
á mér.
Hann hafði mikinn áhuga á
vinnunni minni þar sem það
tengdist að nokkru leyti hans
fyrri störfum. Fylgdist vel með
hvað var að gerast hverju sinni
og var fullviss um að ég stjórn-
aði ýmsu á flugvellinum. Þegar
ég þvertók fyrir það þá glotti
hann bara og sagði: Þú segir
mér það. Guðmundur dvaldi síð-
ustu mánuði á Heilbrigðisstofn-
un Suðurnesja. Hann var alltaf
á leiðinni heim, fullur lífsvilja
fram á síðasta dag en líkaminn
átti ekkert eftir. Ég þakka Guð-
mundi vini mínum einstaklega
ljúfa samfylgd. Elsku Elísabetu
og kærri fjölskyldu hennar
votta ég innilega samúð.
Þótt ég sé látinn, harmið mig ekki
með tárum. Hugsið ekki um dauðann
með harmi og ótta, ég er svo nærri
að hvert eitt ykkar tár snertir mig og
kvelur, en þegar þið hlæið og syngið
með glöðum hug, lyftist sál mín upp
í mót til ljóssins. Verið glöð og þakk-
lát fyrir allt sem lífið gefur, og ég,
þótt látinn sé, tek þátt í gleði ykkar
yfir lífinu.
(Ók. höf.)
Sólveig Þorsteinsdóttir.
Elskulegur föðurbróðir okk-
ar, Guðmundur Jóhannsson, er
látinn. Hlýjar og góðar minn-
ingar um Mumma frænda
streyma fram í hugann.
Meðal þeirra kærustu eru
minningar frá því við vorum litl-
ar um frændann sem vildi
gleðja litlu frænkurnar sínar
með leik og hlýju og lagði það
meira að segja á sig fyrir þær
eldri að leika jólasvein á að-
fangadag.
Guðmundur var bráðvel gef-
inn og vel lesinn. Hann var
einkar góður penni og hafði
góða og notalega frásögn. Hann
var mikill áhugamaður um kvik-
myndir og það var alltaf gaman
að hitta frænda í bíó og spjalla.
Hann var alla tíð vel að sér á
vettvangi lífsins og hiklaus í að
tileinka sér tækninýjungar. Það
fallegasta við frænda var
hversu kærleiksríkur hann var
að eðlisfari, hafði sitt góða
skopskyn og það var alltaf stutt
í hláturinn hjá okkur í hans ná-
vist. Á stríðsárunum þegar afi
Jóhann var í siglingum kom afi
oft heim með enskar bækur og
myndablöð. Þeir bræður Guð-
mundur og Ingvar lögðust yfir
efnið og það skemmtilega við
þetta var að út sína lífssamferð
voru þeir bræður að skiptast á
enskum vestrum og vasabókum
okkur hinum til mikillar
skemmtunar.
Frændi var stálheiðarlegur
og traustur og reyndist systk-
inum sínum sá bróðir sem allir
vilja eiga. Einstaka gjöf gáfu
þau hjónin Elísabet og Guð-
mundur foreldrum hans og
systkinum þegar þau nefndu
fjögur af börnum sínum eftir
þeim Jóhanni, Þuríði, Helgu,
Ingvari og Ásthildi.
Með síðustu samverustund-
unum með frænda var dásam-
legt að heyra hann tala um
hversu djúpar tilfinningar hann
hafði til konu sinnar og barna
og fá að upplifa hversu kær-
leiksríkt samband þeirra var.
Að leiðarlokum þökkum við
fyrir fallega samferð og vottum
elsku Elísabetu, Vigni, Ásthildi,
Ingvari, Helgu og fjölskyldum
innilega samúð.
Hildur, Björg og Rósa.
Legsteinar sem
standast íslenska
veðráttu.
Granítsteinar,
gegnheil gæði.
30% afsláttur
Helluhrauni 2, Hafnarfirði
✝ Ingólfur Krist-jánsson fæddist
á Djúpavogi 15.
desember 1927.
Hann lést á LSH
Fossvogi 7. ágúst
2014.
Foreldrar Ing-
ólfs voru Antonía
Árnadóttir, f. 19.
september 1900, d.
17. maí 1988, og
Kristján Jónsson, f.
27. september 1901, d. 27. mars
1984. Systkini Ingólfs voru:
Ragnar Sigurður, f. 1923, d.
1984, Laufey, f. 1931, d. 2012,
Dagbjört, f. 1933, og Arnór, f.
1942.
Fyrri kona Ingólfs var Guð-
björg Birna Ólafsdóttir, f. 1934,
og eignuðust þau Ólaf, f. 1955,
og Hafstein, f. 1956. Árið 1964
giftist Ingólfur eftirlifandi eig-
inkonu sinni, Gerði Sigurbjörns-
dóttur frá Seyðisfirði, f. 1937.
Börn þeirra: Jón Þór, f. 1962, El-
ín, f. 1964, Sigurbjörn, f. 1967,
Ingólfur, f. 1970, og Hlífar Arn-
ar, f. 1976.
Ingólfur ólst upp
á Djúpavogi. Fimm-
tán ára gamall fór
hann til Reykjavík-
ur til að vinna hjá
Hitaveitu Reykja-
víkur. Eftir veru
sína í Reykjavík fór
hann á mótorista-
námskeið á Reyð-
arfirði með Ragn-
ari bróður sínum.
Ingólfur var vélstjóri á bátum
frá Djúpavogi og meðal annars
meðeigandi í mótorbátnum
Björgu. Leið Ingólfs lá til Vest-
mannaeyja þar sem hann lærði
vélvirkjun og vann við þá grein
stóran hluta ævi sinnar í Vest-
mannaeyjum, á Djúpavogi,
Hellu, Hornafirði og í Reykjavík
þar sem hann bjó ásamt fjöl-
skyldu sinni til dauðadags. Þá
var Ingólfur mörg ár vélstjóri á
skipum Nesskipa.
Útför Ingólfs fór fram í kyrr-
þey 21. ágúst frá Grafarvogs-
kirkju að ósk hins látna.
Það fylgdi Ingólfi föðurbróður
mínum alltaf léttleiki. Léttleiki
sem gerði það að verkum að það
var gott að vera í návist hans. Það
mun hafa verið um 1963-64 sem
hann flutti með fjölskyldu sinni
til Djúpavogs frá Vestmannaeyj-
um. Ingólfur var fljótt okkur
börnunum frá Hátúni mjög kær.
Hann leit á okkur meira sem
jafningja en börn. Það kom fram í
því að okkur leyfðist að gera ým-
islegt sem var á bannlista for-
eldra okkar. Svo sem að drekka
kaffi, klippa hárið á strákunum
hans, skjóta úr byssu og keyra
bílinn hans þrátt fyrir ungan ald-
ur. Þessi hagræðing á reglum
foreldra okkar gerði það meðal
annars að verkum að við sóttum
mikið í að vera hjá honum. Ég
varð þeirrar gæfu aðnjótandi að
kynnast honum vel, ekki bara
sem frænda heldur góðum vini
sem reyndist mér sérstaklega
vel. Ungur fór ég að vinna hjá
honum á vélaverkstæði KBF á
Djúpavogi, þar sem hann var yf-
irmaður. Þar kenndi frændi mér
margt í meðferð véla, í bílavið-
gerðum og almennri smiðju-
vinnu, sem hefur komið sér vel
hjá mér á mínu lífshlaupi. Ing-
ólfur og Gerða byggðu sér hús við
hliðina á æskuheimili mínu á
Djúpavogi. Á byggingartímanum
eyddi ég mörgum stundum í hús-
inu þar sem ég taldi mig geta
hjálpað til við ýmislegt. Mér er
minnisstæð þolinmæði Ingólfs
gagnvart mér þar og á verkstæð-
inu þar sem ég vann hjá honum.
Hann átti það þó stundum til að
slá á lærið og reka upp skellihlát-
ur þegar honum leist ekkert á
það sem ég var að gera og segja,
„þetta verðum við að laga“. Þeg-
ar ég minnist frænda míns er efst
í huga léttleiki og greiðvikni.
Hann var alltaf boðinn og búinn
að hjálpa, leysa mál og leggja sig
fram um að verkefni sem hann
var ábyrgur fyrir gengju áfram.
Það var einkenni Ingólfs þegar
staðið var frammi fyrir vanda-
málum að segja: „Þetta er ekkert
mál, við leysum þetta.“ Enda
gerði hann það og var bæði fljót-
ur að vinna og kunni vel til verka í
sinni grein, vélstjórn og vélvirkj-
un. Fyrir um tveimur mánuðum
heimsótti ég frænda og við tókum
okkur bíltúr upp í Borgarfjörð til
Dagbjartar systur hans. Þar átt-
um við ógleymanlega stund sam-
an og mér er efst í huga þakklæti
fyrir að hafa átt tíma með þessum
ljúfa frænda mínum svona
skömmu fyrir andlát hans. Elsku
Gerða og fjölskylda, guð veri með
ykkur á þessum erfiðu tímum.
Ólafur Áki Ragnarsson.
Elsku afi minn, mig langar að
þakka þér samfylgdina og þær
mörgu ánægjustundir sem við
áttum saman. Upp í hugann
koma margar góðar minningar.
Það var alltaf svo gott að koma til
þín. Þú hafðir nógan tíma og
varst alltaf reiðubúinn að taka á
móti mér, svo eldaðir þú besta
hafragraut í heimi.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Guð varðveiti þig, elsku afi
minn.
Birgitta Ingólfsdóttir.
Ingólfur
Kristjánsson
Þegar ég læt
hugann reika aftur í
tímann og hugsa um
samverustundirnar
með Mæju systur kemur margt
upp í hugann, af nógu er af taka.
Hún var trygg sínum og vildi öll-
um gera gott og ekki var hún síð-
ust af bæ ef eitthvað bjátaði á. Á
góðum stundum var sungið og
dansað af hjartans lyst, líka
María Elísabet Jónsdóttir
✝ María ElísabetJónsdóttir
fæddist 16. janúar
1938. Hún lést 13.
ágúst 2014. Útför
Maríu Elísabetar
fór fram 20. ágúst
2014.
skyggnst inn í fram-
tíðina ef svo bar und-
ir. Jarðarlitir voru
henni kærir og ófáar
peysurnar prjónaði
hún á drengina sína
litla og húfur í stíl,
saumaði púða í
hundraðatali, hafði
endalaust gaman af
að breyta og bæta.
Oft var skipt um
gardínur á smekk-
legan og fallegan hátt, heimili
hennar var ætíð hlýlegt og nota-
legt. Svo vil ég þakka henni geng-
in spor og votta ég Jonna, Svenna
og Badda og fjölskyldum þeirra
samúð mína. Ég kveð þig, systir
mín, með þessu ljóði:
Vegir liggja til allra átta
enginn ræður för
hugur leitar hjóðra nátta
er hlógu orð á vör
og laufsins græna á garðsins trjám
og gleðiþyts í blænum.
Þá voru hjörtun heit og ör
og hamingja í okkar bænum.
Vegir liggja til allra átta
á þeim verða skil
margra’ er þrautin þungra nátta
að þjást og finna til
og bíða þess að birti’ á ný
og bleikur morgunn rísi.
Nú strýkur blærinn stafn og þil
stynjandi í garðsins hrísi.
(IG)
Þóra B. Jónsdóttir.