Morgunblaðið - 25.06.2014, Blaðsíða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 25. JÚNÍ 2014
anna, þar sem þú fékkst starf.
Ég saknaði félagsskapar þíns,
en við hittumst þegar þú komst til
Kaupmannahafnar á ferðum þín-
um til Íslands og annarra Evrópu-
landa. Eftir tvö ár snérir þú aftur
til Íslands og stofnaðir eigið fyr-
irtæki sem endurskoðandi. Það
gekk vel, en ekki nóg með það
heldur giftir þú þig ekkjumanni
með fjögur börn. Þið eignuðust
tvær yndislegar dætur, Gabríellu
Bryndísi og Helgu Bryndísi. Þið
skilduð. Þetta var erfiður tími. Við
vorum saman í fríum með börnin
okkar, Gabríellu, Helgu og litla
son minn, Stefán, í Danmörku eða
á Íslandi. Við ferðuðumst um allt
Ísland með tjaldvagn í eftirdragi.
Við sátum uppi langt fram á næt-
ur, nutum útsýnisins og töluðum
um allt, lífið, ástina, börnin, fram-
tíðarhorfur og vinnuna undir lágri
nætursólinni. Þetta voru drauma-
ferðir, sem ég mun aldrei gleyma.
Við hlógum og nutum frelsisins
með börnum okkar. Við fiskuðum
og fórum á skíði í Kerlingarfjöll-
um á miðju sumri og lágum svo í
heitum laugum eftir erfiðið. Við
fórum í reiðtúra og nutum alls frá
hákarli til lakkríss í stórum stíl.
Þú sýndir okkur Ísland eins og
best gerist. Við vorum góð í að
ferðast saman.
Síðasta ferð okkar var 2013,
þegar þú fórst til Uppsala í með-
ferð, þú varst alvarlega veik. En
þrátt fyrir það áttum við nokkra
góða daga saman í Stokkhólmi.
Þú varst sterk og með kringum-
stæður þínar á hreinu. Ég sendi
mínar innilegustu hugsanir til
Gabríellu Bryndísar og Helgu
Bryndísar og allrar fjölskyldunn-
ar. Eins og þú sagðir síðast þegar
við töluðum saman:
Ég nýt hvers dags sem kemur,
en það versta er að þurfa að skilja
við Helga litla, honum hefði ég svo
gjarnan viljað fylgja. Nú erum
það við, fjölskylda þín og vinir,
sem munum fylgja þér af stað í
hina óendanlegu og óþekktu ferð.
Kristin Urup.
Það gustaði um Ernu Bryndísi
hvar sem hún kom og lagði málum
lið. Glæsileg, hreinskiptin, glögg
og föst fyrir. Það kom okkur því
ekki á óvart hvernig hún tókst á
við illvígt krabbamein, ætíð við
stjórnvölinn með lífið og lífsgæðin
að leiðarljósi. Hugsaði um sína
nánustu og vinina og þó ljóst væri
á síðustu dögum að baráttan væri
erfið þá var Erna Bryndís óbug-
uð, beinskeytt og hrein hetja.
Þegar litið er aftur og áranna
minnst, Verzlunarskólaáranna
þegar námskonan Erna Bryndís
sýndi hvað í henni bjó sem metn-
aðarfullur afburðanemandi.
Námsárin og vinna í Kaupmanna-
höfn þegar lífið var kannað, oft
glatt á hjalla og vinaböndin treyst.
Síðar sem mikilvirkur þátttakandi
í íslenzku þjóðlífi og forstjóri í
krefjandi rekstri, móðir og amma,
vinur og ráðgjafi, þá er augljóst að
lífshlaup Ernu Bryndísar og sú
orka sem í henni bjó var einstök.
Það var eins og hún hefði enda-
lausa orku og því fannst okkur
það líklegt að hún sigraðist á þess-
ari þraut eins og öðrum sem lífið
hafði fært henni. Það var lær-
dómsríkt hvernig hún tókst á við
sjúkdóminn, gerði ávallt ráð fyrir
öllum möguleikum í stöðunni en
þó ætíð í leit að bestu lausnum.
Greindi það sem betur mátti fara í
umhverfi sjúkrahúsa hérlendis
sem erlendis þar sem hún leitaði
sér lækninga og kom með tillögur
að úrbótum. Þannig var Erna
Bryndís Halldórsdóttir, hugurinn
síkvikur og virkur. Hún var
drengur góður.
Nú þegar við kveðjum kæra
vinkonu er hugur okkar hjá ást-
vinum og fjölskyldu Ernu Bryn-
dísar og við sendum þeim okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Hjördís og Jón Eyjólfur.
Mín yndislega vinkona, Erna
Bryndís, er fallin frá, en í baráttu
sinni við illvígan sjúkdóm sýndi
hún okkur hinum styrk sinn og
þrek og það hversu mikils manns-
hugurinn er megnugur. Með vilj-
ann að vopni leitaði hún allra leiða
til bata, ákveðin í að lengja líf sitt
sem mest hún mátti, jafnvel þótt
undir niðri gerði hún sér grein
fyrir að einhvern tíma væri líklegt
að hún yrði að lúta í lægra haldi
fyrir meininu. Hún vorkenndi
aldrei sjálfri sér, né heldur lét hún
veikindin hindra sig í að taka full-
an þátt í öllu því félagsstarfi sem
hafði ætíð verið ríkur þáttur í lífi
hennar.
Leiðir okkar lágu saman fyrir
um tíu árum, þegar við hittumst,
báðar einar á ferð á Kúbu. Við
tókum tal saman fyrsta dag ferðar
og engu var líkara en við hefðum
alltaf þekkst, jafnvel þótt við hefð-
um bara rétt vitað hvor af annarri
þegar við vorum í Verzló í gamla
daga, reyndar hvor í sínum ár-
ganginum. Og á þessari viku sem
við dvöldum á Kúbu urðu til sterk
vináttubönd, sem bara efldust
með árunum.
Við vorum samstiga í svo
mörgu og áttum saman frábærar
stundir á ferðalögum bæði innan-
og utanlands, löng samtöl heims-
horna á milli þegar við vorum sín í
hvoru lagi á flakki okkar um heim-
inn, fórum saman í gönguferðir
um hverfi Reykjavíkur eða sátum
á trúnó yfir tebolla eða mat og
glasi af góðu víni. Og eftir því sem
ég kynntist Ernu Bryndísi betur,
sá ég hversu vinmörg hún var og
skildi að það stafaði einfaldlega af
því hversu trygg hún var vinum
sínum. Heilindi hennar voru ein-
stök.
Erna Bryndís hafði ríkan
áhuga á stjórnmálum og þau
ræddum við auðvitað fram og aft-
ur, eins og annað sem okkur
fannst máli skipta. Hún lá ekki á
skoðunum sínum ef svo bar undir,
en kaus oft frekar að vinna á bak
við tjöldin af sínum einskæra
dugnaði og krafti, en vera áber-
andi í framvarðasveitinni.
Ég á margar dýrmætar minn-
ingar frá samverustundum okkar
en dýrmætust þeirra er þó sú að
við náðum að kveðjast daginn sem
hún lést. Ég votta móður hennar,
systkinum, dætrum og stjúpbörn-
um mína dýpstu samúð, svo og
tengdabörnum, stjúpbörnum og
barnabörnum. Erna Bryndís er
okkur horfin, en eftir lifir orðstír
þessarar mögnuðu konu.
Guðrún Bergmann.
Beri mig í eftirleit
að upprunans lindum
og reyni þar að lesa
af lifandi vatninu
lögmál þolgæðis
og lögmál drengskapar:
hvað niðar þá í hlustum
nema nafn þess vinar,
sem lögmál þau bæði
borið hefur ófölskvuð
dýpra flestum mönnum
í dulu brjósti.
Og hvenær fáum við þakkað
sem þessa höfum notið?
(Ólafur Jóhann Sigurðsson)
Nú skilur leiðir og ég kveð
Ernu Bryndísi með sorg og sökn-
uði fyrir allar okkar góðu og gef-
andi stundir. Fyrir utan að verða
tíðrætt um dætur okkar, líf þeirra
og störf, voru stjórnmál ávallt of-
arlega á baugi, en þar fóru skoð-
anir okkar saman og að sjálfsögðu
höfðum við líka lausnina á póli-
tísku dægurþrasi. Erna var heil-
steypt, skarpgreind, jákvæð og
hafði þá heimssýn, sem jafnan
prýðir þann sem víða ratar. Hún
kunni líka þá list að gleðjast með
vinum sínum og var óspar á hrós
og hvatningu, sem og að vera vin-
ur í raun.
Í baráttu sinni við vágestinn
mikla sýndi hún einstaka þraut-
seigju og umburðarlyndi fyrir ör-
lögum sínum. Það getur sá einn
sem mikið er gefið.
Hugur minn og dætra minna,
Ingibjargar og Ragnhildar, er hjá
Gabríellu og Helgu Bryndísi.
Minningar um ástríka og göfuga
móður eru besta veganestið sem
hugsast getur.
Lilja Hilmarsdóttir.
Við Erna Bryndís kynntumst
við nokkuð óvenjulegar aðstæður
og kannski þess vegna tókst strax
með okkur kunningsskapur sem
varð að vináttu með tímanum.
Erna Bryndís var ekki aðeins
afburða gáfuð og aðlaðandi at-
hafnakona heldur gat hún auð-
veldlega miðlað öðrum og gefið af
þekkingu sinni og reynslu, sem ég
fékk að njóta ríkulega.
Fyrst eftir að ég kynntist Ernu
Bryndísi, lét hún mig oft heyra að
ég væri að sóa dýrmætum tíma og
hæfileikum í vinnu hjá hinu op-
inbera. Þegar ég svo missti óvænt
starf mitt hjá ríkinu, standandi á
fimmtugu, þá gladdist Erna
Bryndís mjög, tók mig undir sinn
verndarvæng og leiddi mig fyrstu
skrefin um refilstigu viðskiptalífs-
ins. Því á ég Ernu Bryndísi mikið
að þakka. Það er af henni sem ég
lærði að gefast aldrei upp í mis-
vindasömu viðskiptalífi.
Dauðinn er sameiginleg arf-
leifð okkar allra frá upphafinu í
Paradís. Því er spurningin um sig-
ur yfir dauðanum ekki hið eilífa líf
heldur hvernig við lifum því og
mætum honum að lokum. Erna
Bryndís gafst aldrei upp í barátt-
unni við sinn illkynja sjúkdóm,
sem leiddi hana að lokum til
dauða, heldur mætti honum með
reisn og æðruleysi.
Erna Bryndís var brauðryðj-
andi kvenna í endurskoðunarstétt
og þekkti vel til andstreymis og
hvernig átti að sigrast á mótlæti.
Hún var alþjóðleg í hugsun og at-
höfnum og barðist fyrir opnu og
frjálslyndu samfélagi þar sem fá-
tækt væri ekki til og frelsi til at-
hafna væri leiðarljósið.
Erna Bryndís náði hæstu met-
orðum í íslensku atvinnulífi fyrir
eigin hæfileika, atorkusemi og að-
laðandi persónuleika. Ég þakka
henni vináttuna og allar gjafirnar
sem hún færði okkur, samferða-
fólki sínu. Dætrunum Gabríelu
Bryndísi og Helgu Bryndísi færi
ég mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Ingólfur H. Ingólfsson.
Erna Bryndís Halldórsdóttir
var kappsöm og viljaföst kona.
Hún hafði skýrar og skarpar
skoðanir á flestum hlutum. Það er
skarð fyrir skildi þegar hún er nú
hrifin langt um aldur fram frá fjöl-
skyldu sinni og horfin úr stórum
hópi vina.
Krabbamein greip inn í líf
Ernu Bryndísar fyrir fáum árum
og hefur nú bundið á það enda-
hnútinn. Það er harður veruleiki
sem erfitt er að sættast við en
varð að lokum ekki umflúinn. Í
þeim veikindum sýndi hún glöggt
hvað í henni bjó.
Viljastyrkurinn og kappsemin
ruddu braut hennar í námi og
starfi sem endurskoðandi. Þegar
hún sneri heim frá náms- og
starfsdvöl erlendis færði hún með
sér ýmis nýmæli. Hún vildi breyta
hlutum þegar henni sýndist vera
þörf á. Vel má vera að hún hafi á
stundum sýnt á sér þá hlið að hún
gat ekki ávallt verið allra. En hin-
ar hliðarnar í skaphöfn hennar
voru fleiri sem leiddu til vináttu
og kunningsskapar við marga.
Á sínum tíma gekk Erna Bryn-
dís ásamt nokkrum konum úr röð-
um endurskoðenda til samstarfs
við aðrar konur úr hópi lögmanna.
Þær höfðu fundið það út að sam-
eiginlegur rekstur á skrifstofu
gæti eflt báða. Það var á ýmsa
lund brautryðjandaframtak á tím-
um þegar konur í þessum grein-
um voru að hasla sér völl sem
sjálfstæðir atvinnurekendur.
Tengslin við þann hóp skilja eftir
góða og kæra endurminningu.
Erna Bryndís hafði ríkan
áhuga á þjóðmálum og var skoð-
anaföst í þeim efnum sem öðrum.
Hún var jafnframt fús til að láta til
sín taka og vinna að framgangi
frjálslyndra viðhorfa. Síðasta
símasamtal okkar snerist um þau
efni. Þá var hún svo viss um að
hafa betur í baráttunni við veik-
indin að við ákváðum að hittast
þegar ég kæmi heim úr utan-
landsferð. Af því verður ekki.
Eftir standa minningar sem
þeir, er næst henni standa, eiga
fyrir sig til að varða veginn fram á
við. Þær eru haldgott byggingar-
efni.
Þorsteinn Pálsson.
Þegar ég tók við formennsku í
Sjálfstæðisfélagi Hlíða- og Holta-
hverfis árið 1998 var Erna Bryn-
dís Halldórsdóttir fyrir í stjórn-
inni og tókst þá strax með okkur
gott og farsælt samstarf. Erna
Bryndís var afar skipulögð og
dugleg í flokksstarfinu, enda nýtt-
ist þar vel menntun hennar og
fjölþætt reynsla úr atvinnulífinu,
ekki síst af eigin fyrirtækja-
rekstri.
Samstarfið verður þó ekki síð-
ur eftirminnilegt vegna þess hvað
Erna Bryndís var glaðvær og
skemmtileg í viðkynningu. Þá
lagði hún jafnan gott til allra mála
og var einkar lagið að leysa úr
ágreiningsefnum á sinn kurteisa
og hógværa hátt.
Mig langar, fyrir hönd stjórnar
Sjálfstæðisfélags Hlíða- og Holta-
hverfis, að þakka Ernu Bryndísi
fyrir allt hennar óeigingjarna
starf í þágu félagsins okkar. Þar
söknum við nú vinar í stað. Ást-
vinum og ættingjum hennar sendi
ég jafnframt hugheilar samúðar-
kveðjur. Megi Guð vera með þeim
í sorg þeirra.
Fyrir hönd stjórnar Sjálfstæð-
isfélags Hlíða- og Holtahverfis,
Jón Kári Jónsson.
Sumarið 1998 fór hópur félaga
úr Rótarýklúbbnum Reykjavík
Miðborg í sína fyrstu gönguferð,
en genginn var Laugavegurinn.
Aftakaveður var í upphafi ferðar
og náðum við aldrei að ganga
fyrsta legginn frá Landmanna-
laugum í Hrafntinnusker. Ferðin
hófst því þar og gengið var eins og
leið lá í Þórsmörk. Erna Bryndís
var með í för ásamt dætrum sín-
um tveimur, Gabríelu og Helgu
Bryndísi. Við fylgdumst að stóran
hluta leiðarinnar þar sem við vor-
um einnig með unglinga með í för.
Þegar komið var í Þórsmörk var
gleðin mikil og slegið upp veislu.
Þetta kvöld ákváðum við, Erna
Bryndís, Lára og Margrét, að
stofna ferðanefnd innan Rótarý-
klúbbsins okkar. Við vorum sjálf-
skipaðar og höfum haldið hópinn
æ síðan og skipulagt gönguferð á
hverju ári. Okkur bættist góður
liðsauki þegar Þórunn bættist í
ferðanefndina fyrir nokkrum ár-
um.
Við höfum farið víða um landið
og hefur hver ferð verið einstök.
Nefndin hefur starfað vel saman
og við skipt með okkur verkum og
ferðafélagarnir hafa alltaf unað
sáttir við allar þær ákvarðanir
sem við höfum tekið. Nú stendur
fyrir dyrum sautjánda ferðin okk-
ar sem hefst á morgun. Erna
Bryndís hringdi fyrir tíu dögum
og sagði að sennilega kæmist hún
ekki með núna. Við vitum að hún
verður með okkur á sinn hátt.
Hjörtu ferðafélaganna verða alla
vega full af góðum minningum um
Ernu Bryndísi. Við munum minn-
ast hennar með söknuði og þökk-
um henni samfylgdina. Við send-
um fjölskyldunni innilegar
samúðarkveðjur.
Margrét Guðmundsdóttir,
Lára V. Júlíusdóttir og
Þórunn Sveinbjörnsdóttir.
Ein naskasta samferðakona
okkar, Erna Bryndís Halldórs-
dóttir, er fallin frá. Við erum fá-
tækari eftir að hafa misst hana en
ríkari að þeirri visku og ráðum
sem hún gaf okkur.
Erna Bryndís var frumkvöðull
í eðli sínu og því fljót að svara kall-
inu þegar henni var boðið að koma
að stofnun fjárfestingarhópsins
Naskar fyrir um sex árum. Hún
tók virkan þátt í stofnun og
rekstri félagsins frá upphafi og
var afar mikilvægur hlekkur í
hópnum. Hennar skarð verður
seint fyllt og við munum sakna
hennar sárt.
Erna Bryndís var skarpgreind
kona og áralöng reynsla hennar
og nef fyrir bæði fjárfestingum og
viðskiptatækifærum skilaði sér
vel í Naskar-hópinn. Hún hafði
gildin sín á hreinu og lifði þau af
einstöku hugrekki. Erna Bryndís
kunni að hrósa og sparaði ekki
hvetjandi skilaboð til vina sinna
og hrós þegar henni þótti eitthvað
vel gert.
Við lærðum margt af Ernu
Bryndísi. Hún kenndi okkur að
hafa gildin okkar skýr, hvort sem
það var persónulega eða í vinnu.
Við erum afar þakklátar fyrir að
hafa fengið að hana með okkur í
liði og munum halda í þau gildi og
áherslur sem við settum saman
fyrir hópinn okkar.
Yndisleg og góð manneskja
sem hún var, klár, örlát, skemmti-
legur bóhem og sannkallaður
heimshornaflakkari hverfur Erna
Bryndís á braut á besta aldri. Við
sendum fjölskyldu hennar og vin-
um okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Við kveðjum Ernu Bryn-
dísi með ljóði Guðrúnar
Jóhannsdóttur frá Brautarholti.
Við burtför þína er sorgin sár
af söknuði hjörtun blæða.
En horft skal í gegnum tregatár
í tilbeiðslu á Drottin hæða
og fela honum um ævi ár
undina dýpstu að græða.
Fyrir hönd Naskar,
Þórdís Lóa Þórhallsdóttir.
Það er komið vel á þriðja ára-
tuginn síðan við hófum störf sem
endurskoðunarnemar hjá Ernu
Bryndísi. Erna Bryndís lauk lög-
gildingarprófum á 23. ári eða
tveimur árum fyrir lágmarksald-
ur. Hún lauk prófunum fyrst
kvenna ásamt tveimur öðrum.
Erna Bryndís var langt á undan
sinni samtíð í faginu á Íslandi
enda hafði hún starfað um árabil
erlendis bæði í Danmörku og í
Bandaríkjunum. Undir hennar
handleiðslu lærðum við fag-
mennsku og vönduð vinnubrögð
sem komið hefur okkur að góðu æ
síðan. Við fylgdumst svo að allt til
ársins 2000 þegar Erna Bryndís
sneri sér að öðrum verkefnum.
Vináttan hélst þó alla tíð þótt
samvistir yrðu strjálli eins og
gengur.
Erna Bryndís var frábær í því
að velja gott samstarfsfólk. Trú-
lega var skemmtilegasta tímabilið
þegar hún hóf samstarf með Lög-
mönnum í Skeifunni en þar var
hvert sæti skipað úrvalskonum.
Einn karlmaður var þó með okkur
sem auðgaði líf okkar allra en það
var Páll Sigurðsson, þá á 75. ald-
ursári. Þar urðu til sterk vináttu-
bönd sem fundu sér farveg í fé-
lagsskapnum Pálínunum. Við
andlát Ernu Bryndísar sjáum við
á eftir annarri sómakonunni úr
þeim hópi langt fyrir aldur fram.
Það má segja að það hafi verið
okkar gæfuspor að kynnast Ernu
Bryndísi. Faglega var hún fremst
meðal jafningja og hún lagði ríka
áherslu á að hennar starfsmenn
viðhefðu fagleg vinnubrögð. Hún
hafði mikinn baráttuvilja og
þrautseigju. Hún hafði óbilandi
trú á starfsmönnum sínum, hvatti
þá áfram og studdi.
Orðið hindrun var ekki til í
orðaforða Ernu Bryndísar enda
fékk hún meiru áorkað en flestir.
Hún var brautryðjandi kvenna í
stétt endurskoðenda og lét jafn-
rétti kynjanna og stöðu kvenna
sig miklu varða. Þegar við hugs-
um til hennar er það áminning um
að láta ekki tilbúnar hindranir
koma í veg fyrir að vonir manns
og draumar rætist.
Við sendum dætrum Ernu
Bryndísar, stjúpbörnum, móður
og systkinum okkar innilegustu
samúðarkveðjur um leið og við
kveðjum með þakklæti í huga.
Helga Harðardóttir
og Margret G. Flóvenz.
Baráttuvilji er orð sem kemur í
hugann þegar minnst er Ernu
Bryndísar Halldórsdóttur. Að
berjast fyrir sjálfri sér, rétti sín-
um, en ekki síður fyrir rétti ann-
arra, einkenndi hana alla tíð.
Leiðir okkar Ernu Bryndísar
lágu fyrst saman á vettvangi
Kvenréttindafélags Íslands. Þar
starfaði saman hópur kvenna úr
ýmsum áttum með ólíkan bak-
grunn, reynslu og menntun, en
með brennandi áhuga á mannrétt-
indum. Þar var unnið að því að
bæta samfélagið og tryggja jafn-
an rétt karla og kvenna. Með vilj-
ann að vopni og ákefð fyrir góðum
málstað var gaman að vinna sam-
an að úrbótum bæði varðandi hina
lagalegu umgjörð og ekki síður til
að hafa áhrif á viðhorf samfélags-
ins. Við slíkar aðstæður verður til
samkennd og samstaða sem ekki
fyrnist.
Erna Bryndís var ein af fyrstu
konunum hér á landi til að mennta
sig sem endurskoðandi og varð
hún löggiltur endurskoðandi tutt-
ugu og fimm ára gömul og ári síð-
ar fékk hún þann starfstitil líka í
Danmörku. Hún starfaði að sínu
fagi ekki bara hér á landi heldur
líka í Danmörku og Bandaríkjun-
um og aflaði sér víðtækrar mennt-
unar og reynslu. Eftir að hafa
unnið fyrir innlend og alþjóðleg
fyrirtæki um árabil stofnaði hún
sitt eigið fyrirtæki og rak í tæpan
áratug. Hún var mjög opin fyrir
alþjóðlegu samstarfi og hafði
komið sér upp miklum og góðum
samböndum í gegnum störf sín.
Hún lét víða til sín taka í fé-
lagsmálum, bæði á sínu fagsviði
og annars staðar. Hún var til
dæmis ein af stofnendum fyrsta
Rotary-klúbbsins hér á landi, sem
ætlaður var jafnt konum og körl-
um.
Eins og sjá má af þessu bjó
Erna Bryndís yfir mikilli fram-
takssemi. Hún var óhrædd að feta
nýjar slóðir og sýna frumkvæði.
Hún var mjög fylgin sér og gaf lít-
ið eftir þegar hún var að vinna
málstað sínum stuðnings. Henni
var falinn margs konar trúnaður í
gegnum tíðina. Hún vann þau
verk, sem hún tók að sér og leysti
þau hávaðalaust. Hún starfaði í
Sjálfstæðisflokknum um árabil,
bæði hinu almenna flokksstarfi og
málefnastarfi. Á síðasta lands-
fundi var hún kjörin í stjórn efna-
hags- og viðskiptanefndar og tók
þar þátt í mikilvægri stefnumót-
un.
Erna Bryndís var vinmörg og
naut þess að skemmta sér með
vinum. Hún var lífsglöð og kát. Á
sextugsafmælinu var haldin mikil
veisla með mat og drykk, tónlist
og söng og þá sást vel hversu vina-
hópurinn var fjölbreyttur og kom
úr ýmsum áttum.
Að takast á við lífið er heilmikil
áskorun og þegar berjast þarf fyr-
ir lífi og heilsu koma persónueig-
inleikar glöggt í ljós. Í baráttu
sinni við krabbamein á síðustu ár-
um sýndi Erna Bryndís mikla
þrautseigju. Hún tókst á við það
verkefni af mikilli reisn og bjó í
haginn fyrir sig og sína. Hún elsk-
aði dætur sínar takmarkalaust og
ábyrgðartilfinningin gagnvart
þeim og vinum hennar augljós.
Að leiðarlokum þökkum við
Geir henni hlýja og trausta vin-
áttu, minnumst margra gleði-
stunda og biðjum henni Guðs
blessunar. Dætrum hennar og
móður, stjúpbörnum og ástvinum
öllum sendum við hugheilar sam-
úðarkveðjur.
Inga Jóna
Þórðardóttir.
 Fleiri minningargreinar
um Ernu Bryndísi Halldórs-
dóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.
Erna Bryndís
Halldórsdóttir