Morgunblaðið - 25.06.2014, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 25. JÚNÍ 2014
vekja áhuga okkar á þeirri yfir-
gripsmiklu þekkingu sem hann
hafði á umræðuefninu hverju
sinni.
Við kveðjum Jónas með virð-
ingu og þakklæti fyrir allar góðu
samverustundirnar og sendum
Sigríði, okkar kæru vinkonu, og
fjölskyldunni allri innilegar sam-
úðarkveðjur.
Aðalbjörg, Bryndís,
Guðrún, Ingibjörg,
Jakobína og Hjörtur.
Við Jónas funduðum síðast á
Málstofu Árnastofnunar í mars
þegar við fórum yfir nýjungar í
Vínlandsfræðum með Birgittu
Wallace frá Kanada. Á eftir ók ég
honum heim. Við treguðum að
geta ekki sest inn en ákváðum að
fá okkur staup síðar – sem varð á
níræðisafmælinu þegar Jónas
kom á Stofnun og gladdi okkur
samverkafólk sitt í kaffinu.
Á Árnastofnun var hann alltaf
glaður, hvetjandi og áhugasamur
forystumaður sem kappkostaði
að laða fram fréttir og frásagnir
af þeim sem í kringum hann voru,
fékk menn til að deila reynslu
sinni af þingum víða um heim og
var sjálfur óspar á sögur af sjálf-
um sér, hvort sem var í kringum
kvikmyndatökur með frægum
leikurum í Los Angeles eða frá
öðrum víkingaslóðum.
Mannamót með Jónasi og Sig-
ríði urðu sjálfkrafa fagnaðar-
fundir; heimili þeirra og aðsetur
veislustaðir. Þessu kynntist Guð-
rún kona mín þegar hún hitti þau
fyrst í Brekkuskógi og vissi ekki
fyrri til en við sátum í syngjandi
gleðskap með þeim hjónum.
Sama gerðist á ráðstefnum er-
lendis þegar þau breyttu litlum
herbergjum á augabragði í sam-
komusal – sem við Guðrún nutum
í Niðarósi árið 1997. Ekki var
fjörið minna fyrir tæplega tíu ár-
um þegar við sátum hátíðar-
kvöldverð með Jónasi í höllinni í
Uppsölum og hann var allra
manna reifastur og orðum prýdd-
ur löngu eftir miðnætti þegar
hinir yngri gestir fóru í sitt ból.
Í kringum dýrindin í handrit-
unum skapaði Jónas ævinlega
helgan andblæ sem snart alla við-
stadda. Og ekki líður flug hans
gestum fornsagnaþings á Akur-
eyri 1994 úr minni þegar hann
stýrði langri dagsferð um sögu-
staði og náttúruundur Þingeyjar-
sýslu. Þar var hann á heimavelli,
málsnjallur og bjartleitur með
sitt létta og silkikennda hár sem
margir Kinnungar hafa í því sól-
skini og sunnanvindi sem er
hvergi hlýrri en þar.
Jónas var skemmtilega ná-
kvæmur og vinnusamur, dró
aldrei af sér að boða fagnaðar-
erindi fræðanna og stóð vaktina
til hinsta dags. Á fornsagnaþingi í
Durham 2010 forfallaðist yngri
fyrirlesari og daginn áður spurð-
um við hvort Jónas gæti hlaupið í
skarðið. Eftir stutta umhugsun
jánkaði hann því og varð svo sam-
ferða okkur í félagslífi kvöldsins;
sagðist síðan hafa sest á rúmbrík-
ina áður en hann hallaði sér og
skrifað nokkur atriði til minnis.
Morguninn eftir flutti hann frá-
bæran rannsóknarfyrirlestur um
það efni sem fyrir lá. Þá var
nokkuð um liðið frá menntaskóla-
árum mínum að ég gerði mér ferð
í Norræna húsið að hlusta á Jón-
as tala um Eglu og aldur Höfuð-
lausnar sem ég var að lesa í skóla.
Merkilegt þótti mér að uppgötva
þá hversu örðugt það reyndist
jafnvel hinum fróðustu mönnum
að komast að traustum niðurstöð-
um um djúpstæð álitamál.
Ég var staddur í Túnsbergi á
Vestfold, sögusviði Ynglingasögu
sem greinir frá lífi og dauða
helstu fornkonunga í manna
minnum, þegar mér bárust þau
sorgartíðindi að Jónasi væri vart
hugað líf. Mér varð hugsað til
allra fornkonunganna sem hann
hafði nú byrjað ferð sína til. Þeg-
ar þeirra fundi verður náð má
vænta þess að greiðist fljótt úr
þeim vandamálum sem Jónas
glímdi við á langri og farsælli ævi.
Gísli Sigurðsson.
Þegar ég kynntist Jónasi var
hann kominn á þann aldur þegar
flestir fella seglin. Hugstæður er
mér þessi maður, kvikur í hreyf-
ingum, glaðlegur og vinsamlegur,
hjálplegur hverjum sem til hans
leitaði og skarpur í hugsun.
Minni hans á hin fornu miðalda-
fræði var óbrigðult og þau fræði
áttu hug hans allan. Undrandi
horfði ég á eljusemi hans, starf
hans við útgáfu fornra rita Ís-
lendinga og rannsóknir á ferðum
Íslendinga til Vesturheims á
fyrstu árum landnáms. Þar var
aldrei hlé á, þar tók hvert stór-
virkið við af öðru. Þannig miðlaði
hann þekkingu sinni til óborinna
kynslóða og hygg ég að margir
muni um ókomin ár njóta góðs af.
Jónas ritaði líka skáldsögur og
með síðustu verkum hans var
bókin Söguþjóðin þar sem hann
freistaði þess að gera Íslendinga-
sögurnar og uppruna þjóðarinnar
aðgengilegan yngri lesendum.
Ég veit að það var von hans að
síðar meir gæti sú bók auðveldað
skólanemendum að skilja og ná
tengslum við bókmenntaarf þjóð-
arinnar.
Sú skoðun er mjög við lýði að
menn skuli hætta störfum um 70
ára aldur, þerra svitann af enni
sér og njóta elliáranna. Ævi Jón-
asar og starf sýna hve mikils er
farið á mis ef slík stefna verður
allsráðandi. Fræði hans urðu
honum bæði orkulind og ellilyf.
Oft leitaði ég til Jónasar og
aldrei kom ég að tómum kofun-
um. Mikils virði fannst mér vin-
semd hans og hlý lund. Mér
finnst við hafa verið lánsöm að
hann fékk að lifa svo lengi, vaka
og vinna. Jónas Kristjánsson er
mikilvæg fyrirmynd fyrir þá sem
vilja sinna af alúð því starfi sem
þeim hefur verið falið.
Sigríði og öllum ættingjum
Jónasar sendi ég kveðjur mínar.
Það er okkur gleðiefni að hann
fékk að lifa svo langan dag og
auðugri erum við í huga að hafa
átt hann að vini.
Guðm. G. Þórarinsson
verkfræðingur.
Kynni okkar Jónasar Krist-
jánssonar hófust sumarið 1964,
þegar ég hafði nýlega hafið nám í
íslenskum fræðum og var ráðinn
styrkþegi við nýstofnaða Hand-
ritastofnun Íslands, síðar Stofn-
un Árna Magnússonar. Á þessum
árum réðst þangað hópur fram-
úrskarandi sérfræðinga á sviði
handrita- og textafræði og þjóð-
fræði. Nöfnin sem starfsmönnum
voru gefin í gamni hefðu getað
talist bera vitni um stranga
stéttaskiptingu: forstöðumaður
var kallaður jöfur, sérfræðing-
arnir jarlar og við styrkþegarnir
vorum nefndir önnungar, sem er
þrælsheiti úr Snorra-Eddu. En í
raun var samheldnin mikil, og
milli okkar allra hnýttust vináttu-
bönd sem aldrei rofnuðu. Meðal
annars eru minnisstæðar frá
þessum árum áramótaveislur
þeirra Jónasar og Sigríðar á
Sunnubrautinni á gamlárskvöld
þar sem boðið var stórum hópi
vina og nágranna og var glatt á
hjalla og heitar umræður.
Þegar Jónas réðst til stofnun-
arinnar hafði hann þegar gefið út
nokkrar fornar sögur og farinn
að vinna að samningu doktorsrit-
gerðar sinnar um Fóstbræðra
sögu. En hann lét til sín taka á
fleiri sviðum, meðal annars sem
afburðaþýðandi. Á þessum árum
komu út útleggingar hans í per-
sónulegum, auðugum, klassísk-
um stíl á hinum miklu sagnarit-
um Rómaveldi og Grikkland hið
forna eftir Will Durant. Enn-
fremur eru mér minnisstæð leik-
ritin sem hann þýddi fyrir Þjóð-
leikhúsið á þessum árum, ekki
síst mergjuð og safarík þýðing
hans á Hver er hræddur við Virg-
iníu Woolf? eftir Edward Albee
sem leikhúsið sýndi 1965.
Þegar dr. Einar Ólafur Sveins-
son lét af störfum fyrir aldurs
sakir tók við „samvirk forysta“
sérfræðinganna í tvö ár, en síðan
var Jónas skipaður forstöðumað-
ur Stofnunar Árna Magnússonar
1971. Jónas var einkar farsæll
forstöðumaður og ekki síst róm-
aður fyrir það hversu vel hann
sinnti ungum nemendum og
fræðimönnum hvaðanæva. Sam-
hliða annasömum stjórnunar-
störfum ritaði hann bækur og
flutti fyrirlestra og leit á það sem
embættisskyldu sína að kynna
handritin og starf stofnunarinnar
með alþýðlegri fróðleiksmiðlun.
Fræðistörfin urðu að sitja á hak-
anum, en að þeim sneri hann sér
aftur af fullum krafti þegar hann
komst á eftirlaunaaldur. Jónas
var sívinnandi fram til hinstu
stundar og hugurinn síkvikur og
frjór þó að líkamsþrekið væri að-
eins farið að daprast. Síðasti
ávöxtur þeirrar iðju mun birtast
síðar á þessu ári þegar út kemur
grundvallarútgáfa þeirra Vé-
steins Ólasonar á öllum Eddu-
kvæðum þar sem Jónas hefur
gengið frá texta og samið skýr-
ingar.
Meðal fjölmargra trúnaðar-
starfa sem Jónas gegndi var
stjórnarseta í Hinu íslenska forn-
ritafélagi og ásamt Þórði Inga
Guðjónssyni ritstjórn Íslenzkra
fornrita. Þar hófst samstarf okk-
ar aftur næstum aldarfjórðungi
eftir starfslok mín hjá Árnastofn-
un þegar ég var ráðinn til að gefa
þar út konungasögur. Jónas tók
mér eins og týndum syni og var
ævinlega boðinn og búinn að
miðla fróðleik sínum og reynslu
og veita leiðsögn í flóknum úr-
lausnarefnum.
Jónas var mikill áhugamaður
um íslensk fræði og fékk ótrúlega
miklu framgengt á langri ævi,
enda afar laginn að koma hug-
myndum sínum í framkvæmd.
Hann var stálminnugur og sögu-
maður góður, mjög þægilegur og
skemmtilegur í viðmóti, en gat
verið ákveðinn í skoðunum og
skapið heitt undir niðri. Honum
eru að leiðarlokum færðar þakkir
fyrir gjöfula vináttu og samvinnu.
Sigríði og fjölskyldu hans sendi
ég innilegar samúðarkveðjur.
Þorleifur Hauksson.
Glaður og reifur skyli gumna hver uns
sinn bíður bana.
(Úr Hávamálum)
Ávallt í minningunni var Jónas
Kristjánsson glaður og ánægður
með lífið. Hann var einnig glaður
í bragði, þegar við hittum hann
nýlega við stúdentsútskrift sam-
eiginlegs barnabarns okkar.
Hann sagði okkur frá væntan-
legri útgáfu eddukvæða með
skýringum eftir sig. Dæmigert
fyrir Jónas að vera sívinnandi,
þótt níræður væri. Hann ræddi
einnig um, að við tækjum aftur
upp spilamennsku, þegar r-mán-
uðir byrja aftur (með r í nafni).
En við höfum spilað brids við þau
hjónin Sigríði og Jónas í mörg ár í
annarri hverri viku að vetri til.
Ógleymanlegar eru allar þær
ánægjustundir, sem við höfum
átt saman við spil og spjall. Þótt
Jónas væri afar áhugasamur um
spilamennsku, þótti honum ekki
síðra spjall yfir góðum mat við
ljúfa tónlist. Hann naut þess að
segja frá ýmsu úr fræðum sínum
á einstaklega lýsandi og
skemmtilegan hátt, sem honum
einum var lagið. Einnig var ljúft
að njóta þeirrar afburðaþekking-
ar, sem hann hafði á mörgum
sviðum. Sem dæmi má nefna, að
ekki þurfti hann lengi að hugsa
sig um aðspurður um áhugaverð-
asta rithöfund á bókmenntasvið-
inu. Það væri Dostoyevsky. Lest-
ur bóka þessa höfundar reyndist
líka mikil upplifun. Ófáar eru þær
bækur Jónasar frumsamdar,
þýddar og sem hann hafði séð um
útgáfu á, sem hann færði okkur.
Lengi hafði Jónas haft á orði,
að við færum í utanlandsferð
saman, en af ýmsum ástæðum
varð ekki af því fyrr en síðastliðið
sumar. Þá leigðu Elín dóttir okk-
ar og Kristján sonur hans gamla
myllu í Frakklandi, þar sem við
dvöldum ásamt vandamönnum
og vinum. Aldur hópsins var allt
frá fjögurra til 89 ára. Ferðin var
það ánægjuleg í alla staði að önn-
ur slík verður farin í sumar til
Þýskalands. En nú verður skarð
fyrir skildi. Jónasar verður sárt
saknað. Við kveðjum nú þennan
útvörð íslenskrar menningar með
þakklæti fyrir allt, sem hann var
okkur og vottum Sigríði og öðr-
um vandamönnum innilega sam-
úð.
Kristín Jónsdóttir og
Helgi Sigvaldason.
Fræðaþulur og öðlingur, en
ekki síst góður vinur, er nú geng-
inn. Í nær hálfan annan áratug
ritstýrðum við Jónas saman rit-
röð Íslenzkra fornrita. Samstarf-
ið var gjöfult og gott, en á þessum
árum komu út átta bindi fornrit-
anna. Að baki eru ótal vinnufund-
ir okkar félaganna, símtöl og
samtöl, þar sem reynt var að
greiða úr margvíslegum og oft
flóknum álitaefnum sem upp
komu varðandi útgáfurnar. Jónas
var frjór í andanum og óspar á
tíma sinn þegar fræðin voru ann-
ars vegar – ávallt reiðubúinn að
uppfræða og leiðbeina. Sjálfur
lagði hann stund á fræðin fram til
hinstu stundar. Á þessu ári mun
langþráð útgáfa eddukvæða líta
dagsins ljós, sem Jónas og Vé-
steinn Ólason hafa haft veg og
vanda af. Þá er einnig væntanlegt
safn greina eftir Jónas um forn-
sögurnar, sem koma mun út í rit-
röð Árnastofnunar. Bæði þessi
verk hafði Jónas búið vel í hendur
eftirlifendum – lokaþættina í því
fallega tónverki sem sagnalíf
Jónasar var.
Það eru viss forréttindi að fá
að vinna við áhugamál sitt og
hafa af því lifibrauð. Það tækifæri
á ég Jónasi mest að þakka. Með
þessum fátæklegu orðum kveð ég
læriföður, samstarfsfélaga og
góðan vin með virðingu og þökk.
Sigríði og fjölskyldunni allri færi
ég samúðarkveðjur.
Þórður Ingi.
Það var í maí 1991, dýrðardag-
ur, veðrið eins og best verður á
kosið og Uppsalir í Svíþjóð skört-
uðu sínu fegursta. Jónas og Sigga
voru komin í bæinn. Erindið var
af eðaltagi; í Uppsalaháskóla
skyldi Jónas sæmdur heiðurs-
doktorsnafnbót. Það var sannar-
lega gaman að fá þau í frúkost áð-
ur en við héldum til
athafnarinnar í hinum gamla og
fallega hátíðasal Uppsalaháskóla
þar sem lárviður var lagður á höf-
uð Jónasi og fýrað úr fallbyssum
honum til heiðurs.
Við vorum þá í Uppsölum við
framhaldsnám. Um miðja öldina
fór Jónas líka til framhaldsnáms,
í Kaupmannahöfn við Sundið,
eins og foreldrar og tengdafor-
eldrar okkar, þau Steingrímur og
Ingibjörg. Þau urðu vinir fyrir
lífstíð.
Jónas og Sigga höfðu áður
komið til okkar í Uppsölum, einn-
ig þá var erindið að Jónas skyldi
heiðraður fyrir störf sín og
fræðaframlag, nú af Gustav
Adolfs akademíunni með tilheyr-
andi samkomu sem gaman var að
taka þátt í.
Þorláksmessa að vetri er líka
eftirminnileg. Í áratugaraðir kom
að kvöldi góður hópur fólks sam-
an hjá þeim Steingrími og Ingi-
björgu á Ásvallagötu. Þar var tal-
að, etið, drukkið, sungið og
dansað samkvæmt dagskrá. Jón-
asarhlutur og nærvera skipti þar
miklu í prógramminu. Við unga
fólkið sem á hlýddum nutum
þarna stemningar sem tilheyrir
veröld sem var, en hún var engu
lík.
Svo voru aðrar stundir. Nýver-
ið stund á heimili þeirra Jónasar
og Siggu við Oddagötu þar sem
Njála var rædd við aldraðan
höfðingja undan Eyjafjöllum.
Það var reyndar svolítið erfitt að
finna tíma til þess fundar vegna
skrifta og anna Jónasar. Ekkert
vantaði upp á skerpu, áhuga og
gáfur í þeirri umræðu frekar en
þegar Jónas hélt ræðu fyrir hönd
70 ára stúdenta frá MR í fyrra-
vor. Hann fékk þá að vísu stuðn-
ing upp tröppurnar á sviðið í Há-
skólabíói en eftir það var allur
stuðningur óþarfur. Við áttum
þar dóttur, nýstúdent, í hópnum.
Rifjuðum upp í huganum dagana
í Uppsölum; enn einu sinni skaff-
aði Jónas okkur stundina, brill-
eraði! Að hlusta á þennan öldung
og öðling, þennan skarpa huga og
góða mann, var sönn ánægja og
til gleði.
Öll föllum við að lokum, Gunn-
ar og Njáll, og nú Jónas. Væru til
fallbyssur í okkar fórum myndum
við miða þeim til himins og
skjóta, heiðursmanninum Jónasi
Kristjánssyni til æru.
Þóra Steingrímsdóttir
og Haukur Hjaltason.
Vinur minn, Jónas Kristjáns-
son, fv. forstöðumaður Stofnunar
Árna Magnússonar, naut þess að
halda starfskröftum, starfsgleði,
elju og sinnu fram á seinasta ár
þrátt fyrir háan aldur. En síðustu
mánuðina dró mikið af honum og
honum tókst ekki að sjá nýja út-
gáfu eddukvæðanna á prenti en
að henni hefur hann unnið um
mörg undanfarin ár. Jafnhliða
hefur hann sinnt mörgum öðrum
verkefnum í ellinni, svo sem að
leita Vínlands og byggja Þor-
geirskirkju á Ljósavatni.
Jónas minntist þess oft að
hann hefði prófað mig í íslensku á
stúdentsprófi með kennara mín-
um Gísla Jónssyni. Var honum
það eftirminnilegt próf. Sjálfur
man ég Jónas enn lengra aftur
enda var Sigríður, kona Jónasar,
nemandi föður míns og Egill Þor-
láksson, fóstri hennar, samstarfs-
maður hans. Ég hafði því oft
heyrt talað um þetta öndvegis-
fólk og séð Jónas og Sigríði á
Laugum í Reykjadal þar sem þau
voru með barnaskarann í heim-
sókn hjá ættingjum sínum.
Í námi las ég flest það sem
Jónas hafði birt um Íslendinga-
sögur enda skrifaði ég um Fóst-
bræðrasögu MA ritgerð mína.
Doktorsrit Jónasar fjallar ein-
mitt um handrit sögunnar. Nú á
vormánuðum hef ég aftur verið
að fást við Fóstbræðrasögu og þá
oft hugsað til Jónasar.
Jónas sat í fyrstu stjórnum
Stofnunar Sigurðar Nordals og
átti mikinn þátt í að koma stofn-
uninni á fót og móta starf hennar.
Eftir að ég var ráðinn sem for-
stöðumaður stofnunarinnar naut
ég leiðsagnar hans og aðstoðar í
mörgum málum.
Jónas var skemmtilegur mað-
ur, minnugur og sagði vel frá. Ég
hafði ómælda ánægju af því að
sitja með honum í stjórn Snorra-
stofu í Reykholti í meira en ára-
tug. Við ókum oftast saman upp
eftir, ég stýrði en hann skemmti
mér með sögum úr Þingeyjar-
þingi, frá háskólaárum sínum í
Höfn og úr Háskóla Íslands.
Meðnefndarmenn okkar skildu
sjaldnast hvers konar gáll var á
okkur þegar við komum á fundi
þegar Jónas var búinn að
skemmta mér alla leiðina og hafa
skemmtan af sjálfur – því að hann
hafði nautn af að segja frá.
Ég þakka öðlinginum allt það
sem við höfum átt saman að
sælda.
Úlfar Bragason.
Fyrstu kynni mín af Jónasi
Kristjánssyni eru mér afar minn-
isstæð. Sem nýráðinn forstöðu-
maður Snorrastofu í Reykholti
vorið 1998 áttum við fund heima
hjá þeim Sigríði í háskólahverf-
inu í Reykjavík, þar sem hann
lagði mér lífsreglurnar. Ég var
þá í námi í Svíþjóð og hafði ekki
enn komið í Reykholt. Þessi glað-
væri maður útskýrði fyrir mér
grafalvarlegur hvað varast bæri í
flóknu sveitasamfélagi Borgar-
fjarðar. Hann hafði minni
áhyggjur af starfinu, en þeim
mun meiri af færni minni í mann-
legum samskiptum í hinni dreifðu
byggð. Þessi þingeyski sveita-
maður vissi auðvitað hvað hann
söng, enda hefur það reynst bæði
snúið, en afar skemmtilegt, að
vekja áhuga heimamanna á þess-
ari nýju og að mörgu leyti óvenju-
legu stofnun. Jónas ræddi vita-
skuld einnig rannsóknarverkefni,
m.a. nauðsyn þess að gefa út í
nokkrum bindum yfirlitsrit um
norræna goðafræði. Verkefnið
komst lokst af stað árið 2008, sem
var einstaklega ánægjulegur
áfangi í þróun Snorrastofu. Jónas
sat í stjórn stofnunarinnar frá
upphafi árið 1995 til ársins 2006
sem fulltrúi Reykholtsdals-
hrepps og síðar Borgarfjarðar-
sveitar. Ég náði að kynnast hon-
um vel, bæði á stjórnarfundum,
og einnig þegar þau Sigríður
dvöldu í íbúð Snorrastofu og við
undirbúning fjölmargra verkefna
og viðburða. Það var unun að
fylgjast með Jónasi klára síðustu
bók sína, Söguþjóðina, sem
fjallar um sögu Íslands á Þjóð-
veldisöld. Í huga hans var afar
brýnt að klára ritun bókarinnar,
sem hann samdi að hluta til í
fræðimannsíbúðinni. Bókin kom
út árið 2012 þegar Jónas var 88
ára gamall og er lýsandi dæmi
um atorku hans, vandvirkni og
hugmyndaauðgi. Hann naut þess
að komast í friðinn í umhverfi
Snorra, nota rannsóknarbóka-
safnið og ræða málin í kaffitímum
starfsmanna Snorrastofu. Og
ávallt þegar þau Sigríður dvöldu
á staðnum voru þau höfðingjar
heim að sækja. Þau buðu gjarnan
til fagnaðar þar sem enginn
skortur var á dýrindis veitingum
og gamanmálum, en frásagnar-
og kímnigáfa Jónasar var ein-
stök. Þrátt fyrir alla jákvæðnina
og glaðværðina var Jónas hins
vegar fylginn sér í öllu því sem
hann tók sér fyrir hendur. Hann
átti stóran þátt í að gera Snorra-
stofu að veruleika og var allt frá
upphafi mikill stuðningsmaður
stofnunarinnar, enda hvikaði
hann hvergi þegar tala þurfti
máli uppbyggingarinnar. Hann
var ekki einungis afkastamikill
og frjór fræðimaður, heldur bjó
einnig yfir fjölþættri reynslu af
hvers kyns þróunarstarfi og ann-
arri baráttu, sem hann náði að
miðla til okkar, sem ásamt hon-
um byggðum upp Snorrastofu og
stöndum nú vörð um tilvist þessa
fjöreggs okkar allra. Jónas lá
aldrei á liði sínu þegar tala þurfti
máli íslenskrar menningar um
víða veröld og hér á staðnum
fengum við að njóta þess ríku-
lega. Mér er sérstaklega minnis-
stæður fyrirlestur sem hann
flutti um kveðskap Egils Skalla-
grímssonar. Stjórn og starfs-
menn Snorrastofu þakka Jónasi
fyrir einstaklega farsælt sam-
starf og senda fjölskyldu hans
innilegar samúðarkveðjur.
Bergur Þorgeirsson,
forstöðumaður Snorrastofu.
Jónas Kristjánsson nágranni
okkar er látinn í hárri elli. Jónas
var eftirminnilegur maður.
Bjartur svipur hans og ljúf-
mennskan munu aldrei líða okkur
úr minni. Notalegt var að sjá
hann ganga upp Sturlugötuna í
þungum þönkum og inn í sína
hjartkæru stofnun og vinnustað í
Árnagarði. Jónas og hans góða
kona, Sigríður, voru góðir ná-
grannar. Á sólardögum sátu þau
saman úti á pallinum sínum við
Oddagötu og nutu góða veðurs-
ins. Bækur og blöð voru innan
seilingar. Oft var þar glatt á
hjalla.
Síðastliðið ár varð breyting á
högum þeirra. Þau fluttust í ann-
að hverfi, minnkuðu við sig og
hugðust selja hús sitt. Það var
skref í átt að rólegri tíma. Við í
hverfinu söknuðum þeirra. Hinn
djúpt þenkjandi maður, sem
Jónas Kristjánsson