Morgunblaðið - Sunnudagur - 07.09.2014, Blaðsíða 12

S
ilja Aðalsteinsdóttir bókmennta-
fræðingur hefur í áratugi verið
áberandi í menningarlífi lands-
manna. Hún hefur meðal annars
starfað sem blaðamaður og gagn-
rýnandi, verið ritstjóri Tímarits Máls og
menningar og menningarritstjóri DV. Síðast
starfaði hún sem ritstjóri á Forlaginu en lét
nýlega af því starfi vegna aldurs. Hún situr
þó ekki auðum höndum því hún tekur að sér
ýmis verk fyrir Forlagið og í sumar kom út
smásagnasafn eftir Nóbelsverðlaunahafann
Alice Munro, Lífið að leysa, í þýðingu hennar.
Sagt hefur verið að erfitt sé fyrir konur
sem komnar eru yfir fimmtugt að fá störf en
það á sannarlega ekki við um Silju. „Nei, og
ekki við fólk yfirleitt í þessum geira, Kolbrún
mín, fólk sem hefur lesið mikið og komið sér
upp bæði þekkingu og skoðunum. Slíkt fólk
verður bara dýrmætara eftir því sem það eld-
ist,“ segir Silja. „Þegar maður er búinn að
sanna sig verður maður ekki atvinnulaus í
þessari atvinnugrein.“
Þú varst að þýða smásagnasafn eftir Alice
Munro, var það gaman eða erfitt?
„Það var mjög gaman að glíma við Alice
Munro, hún virkar svo auðveld en er það
ekki. Munro kom mér oft á óvart með því að
segja eitthvað annað í sögunum en ég hafði
kannski haldið við fyrsta lestur. Hún er svo
fínn höfundur, gefur manni svo mikið og
meira eftir því sem maður fer dýpra ofan í
sögurnar hennar.“
Störf þín hafa að stórum hluta snúist um
bækur. Fékkstu strax áhuga á bókum sem
barn?
„Ég man ekki eftir þeim tíma þegar ég
hafði ekki áhuga á sögum. Mér voru sagðar
sögur í bernsku, aðallega ævintýri, en líka lét
ég foreldra mína rifja upp allskonar hremm-
inga- og ævintýrasögur úr sinni bernsku. Það
var mikið lesið fyrir mig og svo varð ég
snemma læs. Ég gæti rifjað upp margar
uppáhaldsbækur mínar frá því þegar ég var
lítil stelpa en mér finnst samt að Ævintýra-
bækurnar hennar Enid Blyton hafi skipt ansi
miklu máli. Ég áttaði mig síður en svo á ras-
isma og sexisma í þeim bókum. Fyrir mér
voru krakkarnir fjórir alveg jafnvígir, þeir
tóku allir þátt í ævintýrunum og þótt stelp-
urnar væru svolítið varkárari en strákarnir
þá þurfti náttúrlega einhver að vera varkár.
Mér fannst þessar bækur óskaplega
skemmtilegar og ég varð svolítið miður mín
þegar farið var að tala verulega illa um þær
á tímum rétttrúnaðar og rétthugsunar í
barnabókmenntum. En nú er alls konar fólk
farið að játa að hafa haft gaman af þessum
bókum.
Það var ekkert óskaplega mikið til af bók-
um á heimili mínu en það voru góðar bækur.
Pabbi var verkamaður og hélt sérstaklega
mikið upp á tvo höfunda sem hann hélt að
mér, talaði um og vitnaði í svo til stöðugt, það
voru Þórbergur og Halldór. Ég var ekki
nema tólf ára þegar ég las Bréf til Láru og
kannski þrettán ára þegar ég las Sölku
Völku.“
Gæfan hefur
fylgt mér
SILJA AÐALSTEINSDÓTTIR ÞÝDDI NÝLEGA SMÁSAGNA-
SAFN EFTIR ALICE MUNRO OG VINNUR AÐ ANNARRI
SPENNANDI ÞÝÐINGU. Í VIÐTALI RÆÐIR HÚN MEÐAL
ANNARS UM UPPVÖXTINN EN HÚN Á TVENNA FOR-
ELDRA, OG UM FERILINN, SEM HEFUR VERIÐ AFAR FAR-
SÆLL. ÁST Á BÓKUM KEMUR SVO VITANLEGA VIÐ SÖGU.
Kolbrún Bergþórsdóttir kolbrun@mbl.is
12 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 7.9. 2014
Svipmynd