Morgunblaðið - Sunnudagur - 07.09.2014, Blaðsíða 18

ÞAÐ ERU ÝMSAR LEIÐIR TIL AÐ KOMA SÉR Í FORM EFTIR LANGVARANDI
HREYFINGARLEYSI. EIN ER AÐ FARA ÚT AÐ SKOKKA, ÖNNUR AÐ KAUPA
SÉR KORT Í LÍKAMSRÆKTARSTÖÐ OG ENN ÖNNUR AÐ GANGA JAK-
OBSVEGINN, 800 KÍLÓMETRA, Á 23 DÖGUM. ÓLAFUR WILLIAM HAND
VALDI SÍÐASTA KOSTINN OG SÉR SANNARLEGA EKKI EFTIR ÞVÍ. HUG-
URINN HREINSAÐIST, FIMMTÁN KÍLÓ URÐU EFTIR Á SPÁNI OG ÆV-
INTÝRALEGU FERÐALAGI LAUK MEÐ BÓNORÐI Í BARCELONA.
Orri Páll Ormarsson orri@mbl.is
Þ
að var hver annar morgunn í Skerja-
firðinum. Ólafur William Hand, for-
stöðumaður kynningar- og markaðs-
sviðs Eimskips, settist upp í rúminu
og tilkynnti sambýliskonu sinni, Kolbrúnu
Önnu Jónsdóttur, að hann ætlaði að ganga
Jakobsveginn, þekktustu pílagrímaleið í Evr-
ópu. Tilkynningin kom flatt upp á Kolbrúnu.
Fyrir það fyrsta er Ólafur ekki kirkjurækinn
maður og í annan stað var hann þekktur fyrir
allt annað en göngugleði. Hafði raunar lítið
sem ekkert hreyft sig um árabil og aldrei ver-
ið þyngri á fæti.
Skýringin á þessu óvænta uppátæki er tví-
þætt. Annars vegar langaði Ólaf að koma sér í
betra form líkamlega og hins vegar vildi hann
minnast afa síns, Ólafs Ófeigssonar útgerð-
armanns, sem ól hann upp. „Bróðir minn,
Stefán, ber mikla ábyrgð á þessu en hann
gekk Jakobsveginn á síðasta ári til að byggja
sig upp eftir alvarlegt slys. Á leiðinni reisti
hann minnisvarða um afa okkar og mig lang-
aði að sjá hann. Og hvers vegna ekki að
ganga bara allan Jakobsveginn í leiðinni?“
Spurður hvort undirbúningur hafi ekki ver-
ið langur og strangur hleypir Ólafur brúnum.
„Tja, ég gekk einu sinni með frúnni út á
Gróttu.“
Þar með var hann klár í slaginn. „Maður
má ekki mikla svona verkefni fyrir sér og eft-
ir á að hyggja var það hárrétt mat að und-
irbúa sig ekki of mikið. Svona löng ganga
reynir hvort eð er mun meira á höfuðið en
fæturna. Þetta er 90% í höfðinu.“
Vinnufélagarnir höfðu eigi að síður hóflega
trú á sínum manni. „Það voru helst konurnar
í bókhaldinu. Gylfi [Sigfússon] forstjóri hafði
enga trú á mér,“ segir Ólafur brosandi. „Þetta
fólk þekkir mig ekki nógu vel. Ég er þverari
en andskotinn.“
Hann hlær.
Strangt til tekið byrjar Jakobsvegurinn
þegar pílagrímurinn opnar útidyrnar heima
hjá sér og gengur út, sama hvar hann býr í
heiminum, en algengt er að hin eiginlega
ganga hefjist í franska bænum Saint-Jean-
Pied-de-Port. Þaðan eru 800 kílómetrar að
dómkirkjunni í Santiago de Compostela í Gal-
isíu, þar sem Jakobsvegurinn endar. Ólafur
var mættur einn síns liðs til Saint-Jean-Pied-
de-Port 12. júlí sl., skráði sig á sérstakri píla-
grímaskrifstofu og þáði vegvísi og önnur
nauðsynleg gögn. Þá var honum ekkert að
vanbúnaði. Allir fá pílagrímarnir hörpuskel við
upphaf göngunnar en hún er tákn vegarins.
Margar kvíslir sem enda á sama stað.
Sjokkið kom strax á fyrstu dagleið, sem er
að mestu upp í móti yfir sjálf Pýreneafjöllin.
„Sá dagur var virkilega erfiður. Því get ég
ekki neitað,“ segir Ólafur og dæsir við tilhugs-
unina. Þann dag komst hann ekki hjá því að
hugsa: „Hvað er ég eiginlega að gera hérna?“
Ólafur komst þó á áfangastað og eftir að
hafa hvílt lúin bein næturlangt var aldrei
neinn efi í hans huga: Hann skyldi ljúka göng-
unni.
Drep þig ef þú hættir ekki að hrjóta!
Fyrstu nóttina gisti Ólafur í góðu yfirlæti í
huggulegu klaustri í þorpinu Roncesvalles,
sem er handan spænsku landamæranna, og
svaf eins og ungbarn. Sú aðstaða reyndist þó
ekki gefa rétta mynd af gististöðunum á leið-
inni en þeir voru flestir hverjir víðs fjarri
þeim þægindum sem við Íslendingar eigum að
venjast. Verðið var eftir því, nóttin kostaði á
bilinu 800 til 2.300 krónur.
Oftar en ekki voru margir pílagrímar sam-
an í herbergi, ellegar svefnsölum, allt að tutt-
ugu manns. Ein nóttin varð söguleg, í slíku
fjölmenni. „Það var þarna Spánverji, greini-
lega örþreyttur því hann hraut ógurlega,“ rifj-
ar Ólafur upp. „Um miðja nóttina hrökk ég
upp við voðaleg læti. Rússi nokkur, mikill
maður vexti, hélt þá Spánverjanum spriklandi
upp við vegg og hótaði að drepa hann hætti
hann ekki að hrjóta. Spánverjinn lofaði því og
Rússinn uppskar mikið lófatak í salnum. Ekki
heyrðist meira í Spánverjanum en aumingja
maðurinn hefur örugglega ekki þorað að festa
blund eftir þetta.“
Á öðrum degi kom Ólafur til Pamplona og
þar var sannarlega hátíð í bæ; nautahlaupið
víðfræga. Því var að vísu rétt lokið þegar
hann stakk við stafni en rífandi stemning í
bænum – og allir eins klæddir. „Það er eins
gott að fólk týni ekki börnunum sínum í fjöld-
anum. Þau eru öll eins.“
Um þriðjungur leiðarinnar liggur yfir mikla
sléttu og segir Ólafur hana erfiðasta yfirferð-
ar. Mikil auðn og steikjandi hiti á þessum árs-
tíma. Mun færri voru á ferð á sléttunni en
annars staðar á Jakobsveginum og þá kom
nútímatæknin í góðar þarfir, Ólafur hlustaði
bæði mikið á hljóðbækur og tónlist. Eitt lag
var í sérstöku uppáhaldi: Álfar eftir Magnús
Þór Sigmundsson. „Fyrir utan hvað lagið er
gott tengir það mann afskaplega vel við jörð-
ina. Um tíma átti ég alveg eins von á því að
álfar yrðu á vegi mínum. Kannski segir það
allt sem segja þarf um ástandið á mér á þess-
um kafla göngunnar?“
Hann skellir upp úr.
Eftir að hafa gengið 40 kílómetra á slétt-
unni einn daginn kom Ólafur við annan mann
úrvinda og vatnslítill inn í þorp nokkurt. Þar
tók sjálfur presturinn á móti þeim, fórnaði
höndum og hrópaði: „Loco, loco!“ Leist greini-
lega ekkert á blikuna. Að svo mæltu dró
klerkur gestina inn á næstu knæpu og úðaði í
þá vatni. Lagði svo hendurnar yfir þá og
blessaði í bak og fyrir.
Hitinn bar Írann ofurliði
Ólafi skilst að um níu þúsund manns gangi
allan Jakobsveginn á ári hverju og á bilinu
150 til 200 þúsund einhvern hluta. Eðli máls-
ins samkvæmt hitti hann fjölmarga á leiðinni
og kynntist sumum hverjum ágætlega. Gekk
dag og dag með ýmsum. Mest var um Spán-
verja en Kóreumenn voru af einhverjum
ástæðum einnig mjög áberandi. Af því fólki
sem Ólafur kynntist best nefnir hann þýskt
par, Spánverja, Íra og ungan Belga.
Belginn hafði sett sér alls kyns ótrúleg
markmið fyrir þrítugt. Eitt af þeim var að
ganga Jakobsveginn. Hann hafði hafið göng-
una á tröppunum heima hjá sér í Antwerpen
og var kominn með einhverja 1.800 kílómetra
þegar fundum þeirra Ólafs bar saman. „Hann
hugsaði mjög hagkvæmt og ráðlagði mér til
dæmis að skera allar beygjur til að stytta
leiðina. Það munar auðvitað ekki um hverja
og eina beygju en þegar menn eru búnir að
Morgunblaðið/RAX
GENGIÐ Í ÞÁGU LÍKAMA OG SÁLAR
Pandabjörn geng-
ur Jakobsveginn
Ólafur kominn heim í faðm
tilvonandi eiginkonu sinnar,
Kolbrúnar Önnu Jónsdóttur.
Snætt með nokkrum hressum pílagrímum. Ólafur kynntist fólki af ólíku þjóðerni í ferðinni.
Ólafur á miðjum
Jakobsveginum.
18 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 7.9. 2014
Ferðalög og flakk