Hrund - 01.06.1967, Page 8

4. Konumynd- gerd utidir
handleiðslu Romanellis.
Satt að segja var ég Gerði alveg sammála um
þetta. Mér hafði oft fundizt hálf hjákátlegt,
þegar listamenn; málarar, myndhöggvarar,
hljóðfæraleikarar og fleiri slíkir voru nánast
krafðir skýringa á listsköpun sinni eða túlkun.
Maður skildi ætla, að listmálarinn væri list-
málari vegna þess, að hann telur sig þannig
koma bezt á framfæri því, sem hann vill segja
og sama máli gegni um menn annarra
listgreina. Því var það, að ég stakk upp á því
við Gerði, að við rektum þróunarferil hennar
sem listakonu í myndum, fyrst og fremst —
en því færri orðum. Henni leizt vel á þá hug-
mynd og nokkrum dögum síðar hittumst við
aftur, skoðuðum saman ljósmyndir af högg-
myndum Gerðar og hún sagði mér undan og
ofan af ferli sínum.
Þegar Gerður hleypti heimdraganum, lá leið
hennar fyrst til Flórenz „Eg fór utan með
Vatnajökli," sagði hún, „og kom fyrst til
Amsterdam, þar sem ég dvaldist mánaðartíma
hjá vini föður míns, Guðmundi Albertssyni.
Síðan áfram til Flórenz.“
Það má nærri geta, að ekki hefur verið auð-
velt fyrir svo unga stúlku, sem ekki kunni
stakt orð í ítölsku, að koma sér fyrir í stór-
borginni — en Gerður gerði lítið úr þeim
erfiðleikum: „Þetta gekk allt saman ágætlega,
ég fékk inni á litlu pensionati og settist á
skólabekk hjá ágætum kennara, Romano
Romanelli. Hann var af gamla skólanum og
hélt mjög fast við hin hefðbundnu og sígildu
listform. Mér likaði ekkert vel við hann.“
Framan af hafði Romanelli mikið dálæti á
Gerði. Hún tók öruggum og skjótum fram-
förum en ekki leið á löngu unz fóru að renna
á hann tvær grímur. Gerður byrjaði að stíga
út af braut strang-naturalistískrar listar —
hún leitaði meira frelsis í formi. Og þegar hún
gerði myndina „lria“ (nr. 6 ) gaf Romanelli
hana alveg upp á bátinn „Eg kom með þessa
mynd á vorsýningu nemenda Romanellis.
Hann varð nánast hneykslaður og setti mynd-
ina fram fyrir dyr. En svo var hún eina högg-
myndin á sýningunni, sem seldist, svo að mér
óx heldur betur kjarkur,“ sagði Gerður.
I Flórenz var Gerður í tvö ár, en hélt þá til
Parísar, innritaðist á listaakademíuna þar og
hóf nám hjá kennara, að nafni Zadkine. I
myndinni „Móðir með barn“ (nr. 5) má sjá
áhrif Zadkines koma í ljós og þó enn betur í
myndinni „Pieta“ (nr.7).