Hrund - 01.09.1967, Blaðsíða 5

ndurskrifa Lesendur

Eg á eina dótturdóttur hér í
Kanada, sem heitir Lori Ann
Hrund. Ef þið heyrðuð Enskinn
bera það fram,jrðuð þið ekki hissa
þó nafnið sé ekki mikið notað hér
vestra. Algengast er, Hund, Trunt,
Hrind o.s.frv.
Með be^tu kveðju og heillaóskum
til þín og Hrundar.
Með vinsemd
Hrund Skúlason.
b
<^>
5$

Kvennablaðið Hrund.
Það var atbjglisverð skoðanakönn-
un, sem þið gerðuð í sambandi við
unglingavandamálin svonefndu.
Okkur fullorðna fólkinu finnst
börnin aði kröfuhörð nú til dags.
Þau krefjast alls af óðrum, en
einskis af sjálfum sér. Foreldr-
arnir eiga ekki eingöngu að skilja
— börnin verða að rejna að sjna
skilningsvott líka.
Ragna Sigurðardóttir
Rejkjavík.
<^>
<^

Kœra kvennablað.
Eg er áskrifandi að Hrnnd, og að
sjálfsögðu þjkir mér mikils um vert,
að blaðið sé gott og nái til sem
flestra, hvað efnisval snertir. Eg á
þrjár datur frá 14 til 19 ára, og
virðast þœr allar hafa jafn gaman
af blaöinu. Mig langar sérstaklega
til að þakka fyrir njju framhalds-
söguna ,,Leikbrúðurnar sjö“. Hún
virðist vera lesning fyrir alla,jafnt
unga sem gamla.
Virðingarfyllst,
Unnur Jónsdóttir
Akurejri.
&
b
<^>
<^
&
''S
sv
h
<^
ÍS
ir
Hér birtist mynd af Hrund Hjalta-
dóttur, sem af misgripum féll niður
í síðasta blaði. Biðjum við Hrund
afsökunar á mistökunum.
<^>
ÍT

ndurskrifa Lesendur
I 3. tbl. HRUNDAR birtist grein, sem nefndist „Leiðar konur eru leiðinlegar konur" og fjallaði fyrst
og fremst um þau leiðindi, sem grípa margar húsmæður, þegar á hjónabandið líður, sérstaklega þó
eftir að börnin eru orðin uppkomin og fara að heiman til þess að hefja eigið líf.
Fáar greinar, sem birzt hafa í blaðinu, hafa fengið eins öflugar undirtektir, með og móti. Fjölmargar
konur hafa hringt til okkar og flestar verið mjög ánægðar. „Það veit sá sem allt veit," sagði ein þeirra,
„að þarna var margt satt. Fyrir tveimur árum fór ég að vinna úti og hafði þá I nokkur ár gengið um
heima, því sem næst iðjulaus. Börnin voru þrjú og öll farin að heiman. Mér fannst ég alltaf hafa nóg
að gera og þó ekkert verða úr verki; ég var sífellt lasin og þreytt en þó ekkert að mér að finna —nema
aldurinn —. Ég var sífellt að nudda í manninum mínum og öfunda hann yfir því að vera alltaf í bænum,
þar sem hann hitti fólk — en hann sagði, að ég mætti þakka fyrir að geta hvílt mig heima. En ég hvíld-
ist aldrei, jafnvel ekki við að heimsækja vini og vandamenn. Svo var það einn daginn, að læknirinn
minn stakk upp á því við mig að fara að vinna hálfan daginn. Fyrst fannst mér hugmyndin fráleit, —
ég kunni jú ekki neitt sérstakt — en smám saman fór hún að sækja á mig. Svo fór, að ég lagði málið
fyrir bóndann. Hann sagði mér að gera það, sem ég vildi sjálf, og nokkru seinna fékk ég vinnu í verzlun
hálfan daginn. Og þvílík viðbrigði. Síðan er ég alltaf vel frísk, alltaf létt í skapi, sef vel og allt okkar
líf hefur tekið stakkaskiptum til hins betra. Kvöldin eru okkur margfalt skemmtilegri og samræðurnar
fjölbreyttari. Ég tek miklu meira eftir því, sem gerist í þjóðlífinu, og nú lýk ég þeim störfum á heimilinu
á 2-3 klst, sem áður tóku mig næstum allan daginn".
En ekki voru þær allar svona sammála konurnar — og þrjár sögðu blaðinu upp. „Ég les ekki blað,
sem dirfist að birta slíkar greinar", sagði ein þeirra. Önnur sagði, að það væri ósvífni að segja, að hús-
mæður væru leiðinlegar og sú þriðja, að þetta væri stórhættuleg tilraun til þess að draga konur út af
heimilunum, sem væru þeirra eini og sanni vettvangur.
í viðbrögðum þessara þriggja kvenna virtist mér koma fram þær öfgar, sem svo oft verður vart í um-
ræðum um það, hvort konur eigi að vinna úti eða ekki. I umræddri grein var því auðvitað hvergi haldið
fram, að húsmæður væru leiðinlegar — heldur að þær ættu á hættu að verða leiðinlegar, ef þeim
leiddist heima. Það er nefnilega ánægja konunnar, sem skiptir máli — ekki hvar hún finnur hana.
Kona, sem alltaf finnur sér nóg og skemmtileg verkefni á heimilinu og unir starfi sínu þar af sönnum
áhuga, þarf aldrei að verða leiðinleg. En hafi hún ekki ánægju af starfinu og ekkert hugðarefni sér
til yndisauka, vill það því miður oft bitna á hennar nánustu, börnum og eiginmanni.
Um aldir hefur það verið talið sjálfsagt, að allar konur væru húsmæður og hefðu af því ánægju á þeirri
forsendu einni, eða því sem næst, að náttúran ætlaði þeim að eignast börnin. Ég hef aldrei séð neina
sanngirni í þeirri staðhæfingu, að móðurástin og löngun konunnar til þess að eignast afkvæmi og
annast það, sé óaðskiljanlega tengd áhuga á uppþvottabursta, gólfþvotti, strauborði og afþurrkunar-
klút. Karlmenn eru líka fæddir með þeim ósköpum að vilja eignast afkvæmi og elska þau. Þar fyrir
dettur engum í hug að neyða þá alla til að vinna sama starfið, segjum til dæmis trésmíði.
Á hinn bóginn er heldur engin ástæða til þess að neyða konur, sem eru gefnar fyrir heimilisstörf og
búsýslu, til þess að setjast inn á skrifstofur eða gerast kennarar. Það væri eins og að meina þeim manni
að gerast trésmiður, sem áhuga hefur á þeirri iðn. Húsmóðurstarfið er hvorki betra né verra en önnur
störf og það eina, sem máli skiptir, er að velja starf við sitt hæfi, hvort heldur eiga í hlut konur eða
karlar.
En skyldi það ekki vera svo, að störf kvenna sem karla hafi löngum mótazt töluvert eftir nauðsynjum
þjóðfélagsins hverju sinni? Á þessari öld hafa þjóðfélagshættir allir breytzt svo óskaplega frá því sem
var, að staða konunnar hlýtur líka að breytast. Sú var tíðin, að heimilin á Islandi voru eins og smá
fyrirtæki; þau voru mjólkurbú og ostagerðir, spuna-, prjóna- og klæðaverksmiðjur, þar var stunduð
allskonar matvælaframleiðsla önnur, niðursuða, kjötiðnaður og þar fram eftir götunum, og heimilin
voru líka skólar. Nú er öldin önnur og aðrar aðstæður og óhugsandi annað en konurnar finni sér smám
saman þau störf, sem þær telja eftirsóknarverð. Þær, sem vilja vinna utan heimilis, hljóta smám saman
að sveigja þjóðfélagið svo að kröfum sínum um viðunandi aðstæður, að þær geti gert það sem hugur
þeirra stendur til. Þær — og aðrir — eru óðum að gera sér Ijóst, að nútíma þjóðfélag þarf á starfs-
kröftum kvenna að halda engu síður en karla. En þær, sem vilja sinna heimilisstörfum eingöngu, hafa
líka til þess fullan rétt. Það er ekki meiri sanngirni í því að krefjast þess, að allar konur standi saman
í þessu máli en í þeirri kröfu að allar konur uni glaðar við þvottabalann.
5