Hrund - 01.09.1967, Blaðsíða 9
Sctl Sonsjcii Jra=
'déluii; aálluitftuiuLat
x ÚO-VCC ncg vjj Veim.,
xin_ Ddit, &LQ±vrL 'pULtu.hL
ici>tc>iUTt at/arnjhat o^mu)-
5TxUU)5 L V&LrtiL
obuí' þiitiait, SLEa_lVmijfé_-_
I(1-Ö^ru?e_; DLÍbc p&kbótÍLLt:
rt CldlttLLt Löuqtct^ 04 ílllKr
-£>’q Þi 04 -Stuui /5 túJ) nacplerúfL
ÍL LL ) [idtb (bq \> clLbÍ JCcLLLp'-
njiL liLllQ clll Lclllú^ ebr uFlétr
Upphaf triilofmiarbréfs Eggerts Olafssonar og
Ingibjargar Guómundsdóttur.
AFDRIF EGGERTS ÓLAFSSONAR
Þegar skipin voru komin svo sem viku sjávar
út á flóann, tók að þykkna í lofti og hvessa
til mikilla muna. Jón Arason var kominn all-
langt á undan á hinu minna skipi, og lét hann
fella segl og andæfa um stund. Síðar sneri hann
við upp í Skor.
Af hinu fer tvennum sögum, hvað menn
vita síðast um Eggert og förunauta hans.
Sumir segja, að menn á skipi Jóns Arasonar
hafi það síðast séð, að áttæringinn mikla bar
hjá og sat þá Eggert enn við stjórn hans.
Aðrir hvísla því, að Jón og förunautur hans
hafi séð Ingibjörgu hrökkva útburðis með
söðli þeim, er hún sat í á fansinum aftur á
skipinu og Eggert spretta upp frá stýrinu og
þrífa til hennar, en við það hafi skipinu slegið
flötu og hvolft. Eiga þeir Eggert og Ofeigur
að hafa komizt margsinnis á kjöl og horfið
að síðustu, er særótið hafði þrisvar hvolft
skipinu og kastað því á réttan kjöl aftur, en
þeir Jón ekki þorað að leggja að því sökum
stórviðris og fámennis. En eins er líklegt, að
þetta sé hviksaga ein.
Dísir sjrgja Eggert Olafsson látinn.
9