Hrund - 01.09.1967, Blaðsíða 8

dpíic ^due^t£Ltþrtauiaar! E>a'Dai0'tu.m_túcu Joílojm unlcL,r.feru
i]grmr écnsfintptcítar; ^rtuJtygrvimfrn,e/tóiuðrJonj/iWLu
ftá J? úiaa.o- baröe vots $2 SS <
Dé.t pLmiUc) a^t uitiL- Vot\
' inoroat^Lrbc, oo, fctutrr co,
^fénúi þ<Lfh ctxdi Miita'dúÚAaiöeL. f br(t, ttbþprormrcSigiinavfcn súíLtuiua,r>t
rööui tn.aa-1 uu? Ge>'piLQ& ýtiftvtabíii rcriilic ÁUirruLoottiur, fnxb Cavt\:æJCA ^?t
^LaniaJvflU!. Dr/UfrW: a±éxiaartfekiírfái. uiílö,ria2>t 5aiiötrLod a*ítoír aaN
rjbíúj
c-at tiT
-iitn-UL
. c^pa-ta
^ÆttöfatLL Ciíl_ l h.LlLurL.J
tnmliL dæcc ítlLIIíl Lul)
^ A7yiLtyiL|:n5tLUL ruttLti iallxcxul- l/cl , uy ^u/a-ii v t'll j;cu^.
xU- rtotL htiC Jbat iuíí?tt cúu aaiULtu. atCatnx. hcún cr bLu±" ctb &i
•líLöra ^íarLa-^na.' jyanöatL)'>a£)éU: baLtut f>aius at LdclL
Málmur sá, er hann bar á sér, sagði hann
væri þó allra landa, en samt allt af Islendingum
smíðað — hnappar og spennur, hringar og
korði.
Þessari veizlu lauk á miðvikudag. Var þá
velfarandi drukkinn, er matazt hafði verið, og
riðu síðan margir brott. Sumir fóru þó ekki
fyrr en á fimmtudag eða föstudag.
Aður hafði kaupöl verið drukkið í Hjarðar-
holti í Dölum og var þangað boðið fimmtíu
manns, prestum og bændum úr byggðum
Breiðafjarðar. Þar voru drukkin velkomanda-
minni, velfarandaminni og trúlofunarskál.
Eggert og Ingibjörg höfðu þar handsöl að
kaupmála sínum, og dró Eggert síðan á hönd
festarmeyjar sinnar hring með tveimur rúbíns-
hjörtum og þremur demöntum.
Morgungjöfin var virt á tuttugu hundruð,
og var þar einn gripurinn íslenzk perla af
fullri stærð, er Eggert virti á flmm hundruð
fyrir fágætis sakir, því að hann sagðist ekki
aðra perlu vita, er fundizt hefði hérlendis.
ÞRÚTIÐ VAR LOFT
OG ÞUNGUR SJÓR
Um veturinn dvöldust þau hjónin Ingibjörg
og Eggert í Sauðlauksdal hjá séra Birni
Halldórssyni, meðan unnið var að því að
reisa bú þeirra að Hofsstöðum i Miklaholts-
hreppi. Var þar húsað stórmannlega, og um
vorið, er húsbyggingunni var að fullu lokið,
skyldu þau flytjast þangað með búslóð og
föruneyti. Þangað náðu þau aldrei að komast,
því að 30. maí 1768 fórst skip þeirra á Breiða-
firði og með því þau hjón og sex menn aðrir.
Frá þessu segir svo:
„Eggert hafði fengið hinn stærsta áttæring
undan Jökli til þess að sækja sig vestur yfir
Breiðafjörð. Var þar á formaður Gissur Páls-
son úr Keflavík á Snæfellsnesi, mikill að-
faramaður. Komu þeir Gissur átta á skipinu
vestur yfir, höfðu erfiða ferð og tveggja daga
útivist. Þeir tóku land í Skor, gengu þaðan
samdægurs til Sauðlauksdals og sátu þar um
hvítasunnuna. Hrósaði Gissur skipinu mjög
og sagðist varla trúa, að því mundi ófær rúm-
sjór á sumardegi, ef skynsamlega væri hlaðið
og formaður öruggur. Fóru sunnanmenn síð-
an aftur í Skor og sigldu til Keflavíkur undir
Látrabjargi, þar sem fjárhlutur Eggerts og
Ingibjargar beið flutnings.“
VIÐHAFNARKVEÐJUR í KEFLAVÍK
Sjálfur fór Eggert frá Sauðlauksdal með föru-
neyti sínu snemma morguns á þrenningar-
hátíð. Var haldið til Saurbæjar á Rauðasandi,
þar sem hann hlýddi messu hjá séra Birni,
en að því búnu riðu þau hjónin með fylgdar-
liði sínu út í Keflavík, seint um kvöldið.
Hafði þá verið flutt í skipið allt þeirra góss
og er sagt, að það hafi verið virt á sex hundruð
ríkisdali. Meðal þess voru handrit Eggerts
mörg, gamlar og sjaldfengnar bækur og jafn-
vel forngripir, svo sem skálar nokkrar, sem
fundust á Rangárvöllum og ætlað er, að
verið hafí úr dysjum þeirra, sem féllu forðum í
bardaganum við Knafahóla, svo sem frá er
sagt í sögu Njáls Þorgeirssonar.
Eggert átti atgeir mikinn, sem hann hafði
eignazt fyrir nokkrum árum og taldi vera hið
fornfræga vopn Gunnars á Hlíðarenda. Þenn-
an atgeir lét hann Ofeig, svein sinn, bera
fyrir sér, er hann steig á skipið í Keflavík, en
yfír sér regnhimin, því að á gekk með skúrum.
Fylgdarlið hans, það er eftir varð, söng hann
úr vör að fornum sið, svo sem gert var, þegar
höfðingjar hófu ferð sína.
LANDTAKA I SKOR
Attæringurinn var mjög hlaðinn og voru borð
löng um þvert skipið og ullarsekkjum hlaðið
ofan á þau aftur á skipinu. Er sagt, að hleðsla
þessi hafi verið að fyrirmælum Eggerts sjálfs.
Sumir förunautar Gissurar voru látnir fara
á annan áttæring minni, sem Eggert átti
sjálfur og skyldu þeir flytja átta lambær sem
Eggert vildi hafa með sér suður að Hofstöð-
um og annað fleira. Var fyrir því skipi Jón
Arason, sem nefndur er hinn stóri.
Þá var sól í útnorðri, er skipin létu frá
landi í Keflavík og héldu fyrir Rauðasand.
Minna skipið gekk betur, en Jóni stóra þótti
stýri lítt nýtt, sem og keipar og lenti i Skor.
Var þá elding nætur. Brátt bar stærra skriðið
að og lenti það einnig. Gekk flest fólk í land
og tók Eggert þar blómgaðar burnirætur og
lét bera á skip handa konum að þefa af, ef
ógleði setti að þeim á sjónum.
ÞEIR HÉRNA VITA EI BETUR
Um það bil, er lent var í Skor, dró upp myrkva
og mistur yfir Gilsfjarðarbotni og Breiða-
fjarðardölum. Var þá nokkuð tekið að hvessa
en þó eigi frekar en svo, að fiskibátar reru frá
Skor og Siglunesi á Barðaströnd.
Tveir menn í Skor vöktu þó máls á því, að
betra væri ferðafólkinu að bíða nokkuð fram
á daginn og sjá, hversu veður réðist. Ráðgað-
ist Eggert þá við sína menn, en þeir lögðu
misjafnt til. Þó sögðu þeir allir, að fremur
kysu þeir að fara en bera af skipunum. Ingi-
björg hvatti mjög til ferðarinnar og kvað sér
leiðast mundu biðin. Segja Skorarmenn, að
þá hafi Eggert mælt við sunnanmenn: „Við
skulum þá fara í guðs nafni. Þeir hérna vita
ei betur, hvað fært er, en þið.“
Gengu þá allir til skips og var látið frá
landi. Þá var hægur byr af norðaustri og sól
skammt farin og settist Eggert Olafsson sjálf-
ur við stjórn.
8