Fréttablaðið - 13.06.2014, Blaðsíða 32

FRÉTTABLAÐIÐ Fólk og Tíska. Jóganámskeið og Markaður. Natalie Guðríður Gunnarsdóttir. Sumarréttir. Fataskápurinn. Samfélagsmiðlarnir.
6 • LÍFIÐ 13. JÚNÍ 2014
N
atalie fæddist í Chic-
ago í Bandaríkjunum.
Aðeins þriggja mánaða
gömul var hún send
til Íslands með vina-
fólki móður sinnar í pössun til afa
og ömmu, Gunnars og Guðríðar.
Heimsóknin varð þó ekki skamm-
vinn eftir allt saman því örlög-
in gripu í taumana og Natalie átti
ekki afturkvæmt til Chicago, nema
til að heimsækja foreldra sína sem
barn og unglingur. Afi hennar og
amma ættleiddu Natalie og gengu
henni í foreldra stað. Hún ólst upp
í huggulegu húsi í Þingholtunum.
„Hvernig líst þér á þetta mál-
verk sem amma mín kom með
hingað niður til mín í gær? Ég er
ekki viss hvað ég á að gera við það.
Amma á það til að koma með ýmsa
muni hingað niður til að gleðja
mig en ég veit ekki alltaf hvað ég
á að gera við þá,“ segir Natalie, og
hlær. Hún býr í kjallaraíbúð í húsi
ömmu sinnar en í húsinu hefur hún
búið allt sitt líf og segir erfitt að
yfirgefa æskuslóðirnar þrátt fyrir
að hafa oft leitt hugann að því.
„Ég ílengdist í þessari íbúð og
er hér alltaf þegar ég er á Íslandi.
Ég á erfitt með að fara héðan
vegna ömmu. Við erum fjölskylda
og hún þarf á mér að halda. Ég á
kannski ekki venjulega fjölskyldu-
sögu,“ segir Natalie.
Faðirinn deyr
Natalie á tvær hálfsystur sem
ólust upp hjá íslenskri móður
hennar í Bandaríkjunum. Einnig
á hún uppkomna systur sem
bandarískur faðir hennar eignað-
ist en hann starfaði sem læknir í
Chicago. „Pabbi var töluvert eldri
en mamma. Hann sendi mér reglu-
lega gjafir og ég hitti hann á sumr-
in þegar ég heimsótti Chicago. Í
einni heimsókninni veiktist hann
mikið því hann var nýrnaveikur
og lést þegar ég var aðeins 15 ára.
Að sjálfsögðu var það sorglegt en
ég var mjög þakklát fyrir að hafa
kynnst honum og fjölskyldu hans
sem var mjög heilsteypt. Sam-
skiptin við mömmu hafa ekki
verið sérstaklega mikil þar sem
að amma mín var eins og mamma
mín alla tíð og afi minn eins og
pabbi minn.“
Hrottalegt einelti
„Það vantar brot í mína sögu sem
ég veit ekki hvort ég fái nokkurn
tímann útskýrð. Ég var lengi vel
rosalega leitandi og pirruð að bíða
eftir einhverjum svörum um fjöl-
skylduna, en ég er búin að sætta
mig við að ég fæ ekki svör við
öllum spurningunum. Ég hef
aldrei lagt í þá vegferð hvað varð-
ar föðurfjölskyldu mína, kannski
legg ég í það einhvern tímann.“
Minningarnar frá því að alast
upp í Þingholtunum eru góðar.
Borgin var í mikilli uppbyggingu
og víða voru BMX-torfærubraut-
ir sem héldu krökkunum í hverfinu
uppteknum.
„Það var brjálað að gera hjá
okkur. Ég var eina stelpan í hverf-
inu og til að fá að leika sér með
strákunum reyndi ég eftir bestu
getu að vera minna stelpuleg.
Þegar ég fór í Austurbæjarskóla
uppgötvaði ég, að ég var alls ekki
eins og allir hinir krakkarnir í út-
liti. Það voru ekki fallegir hlut-
ir sem gerðust. Mér var strítt og
hótað og það var ákveðið ofbeldi
í gangi allan veturinn. Strákarn-
ir beittu meira líkamlegu ofbeldi,“
segir hún og þagnar skamma
stund. „Ég reyndi að segja frá en
fólk leit undan og ég fékk þau svör
að ekkert væri að. Ég væri bara
eins og allir aðrir. Það var ekki
fyrr en ég var elt heim einn dag-
inn og þurfti lögreglufylgd heim
eftir skólann að fólk uppgötvaði
alvarleika málsins. Eftir það var
ég látin skipta um skóla, fór í Suð-
urhlíðaskóla frá 6-9. bekk. Það var
æðislegur tími en þar sem ég var
að æfa körfubolta með KR ákvað
ég að klára 9 og 10. bekk í Haga-
skóla.“
Rasisminn enn þá til staðar
„Eftir tíunda bekk braust út í mér
allt það sem ég hafði verið að upp-
lifa varðandi eineltið. Það var allt
annar tíðarandi á þessum tíma
og við vorum kannski sex krakk-
ar sem vorum blönduð og bjugg-
um í Reykjavík. Við vissum hvert
af öðru en það var alltaf verið
að rugla okkur saman. Einn dag-
inn tók kona viðtal við okkur öll.
Hún var að skrifa mastersritgerð-
ina sína í Háskólanum um blönd-
uð börn. Þá kom í ljós að upplif-
un okkar allra var sú sama – að
vera blönduð hér á landi í ákveðn-
um aðstæðum. Ég átti það til að
hugsa um hve ég hlakkaði til að
verða fullorðin, því þá myndi ein-
eltið hætta þá myndu allir vita
hve fáránlegt þetta væri. Rasism-
inn yrði þá ekki lengur til staðar.
Það er því hræðileg þróun sem er
í gangi í samfélaginu í dag varð-
andi innflytjendur og allt þetta
umtal í kosningunum, um moskur.
Umræðan er á hættulegum stað.
Hún er að vísu orðin meiri og fólk
er orðið meðvitað um að það getur
ekki talað eins og áður því það er
ekki pólitísk rétthugsun. Orðræð-
an er að breytast en að sama skapi
er þessi stemning gagnvart útlend-
ingum ekkert betri. Staða mín er
svolítið kómísk því ég er alin upp
á Íslandi af ömmu minni og afa og
öll mín gildi eru mjög íslensk. Við
héldum til dæmis ættleiðingar-
partí þegar ég var 23 ára og ég bað
um brauðtertu í veisluna með ís-
lenska fánanum. En um leið og
ég hitti nýtt fólk í samfélaginu þá
segir það eitthvað við mig á ensku.
Það er mjög erfitt fyrir mig stund-
um því allt mitt er svo íslenskt
og það getur verið mjög sárt að
ræskja sig og svara; Nei, ég tala ís-
lensku og þurfa þannig að sanna
það. Þannig er sífellt verið að
minna mann á að manni er ekki
tekið eins og þeim Íslendingi sem
maður er.“
Hipphopp bjargaði mér
„Í kringum 1993-94 varð hipp-
hopp vinsælt á Íslandi og allir
voru að hlusta á rapp. Þessi kúltúr
varð mjög vinsæll og ég fann mig í
honum. Þar blandaðist ég auðveld-
lega inn í hópinn og fékk mikinn
meðbyr til að geta haldið áfram.
Andrúmsloftið gagnvart dökku
fólki breyttist mikið og þá varð
í lagi að vera ég. Tónlistin hefur
alltaf haft líkamleg áhrif á mig. Sú
vellíðan sem ég finn fyrir þegar
ég heyri gott lag er nóg fyrir mig
til að halda áfram að finna næsta
lag sem að hefur svona mikil áhrif
á mig. Það er aðalástæða þess að
ég fór að vinna með tónlist. Sú tón-
list sem einna mest hefur mótað
mig er 90 ś hipphopp og hústón-
list. Þetta snýst um að hlusta eftir
taktinum en maður þarf að hafa
þetta svolítið í sér. Ég var alin upp
í mikilli tónlist því afi var tónlist-
armaður og ég var þakklát fyrir
að fá innblástur frá mörgum stöð-
um. Þar af leiðandi er ég mjög opin
á allar stefnur nema amerískt há-
skólarokk, það er svo hræðilegt að
ég get ekki opnað fyrir það,“ segir
hún og brosir.
Plötusnúður af lífi og sál
„Ég hef alltaf verið að pæla í tón-
list og er næm á hljóð. Þegar ég
var 18 ára keypti ég mér tvo plötu-
spilara og mixer. Plötusnúða-
mennska lá bara næst fyrir og
þau kvöld sem að standa upp úr
hjá mér eru þegar ég spila tónlist
sem enginn þekkir en fólk er samt
í geðveiku stuði og dansandi fram
í rauðan dauðann. Þá líður mér
eins og ég hafi náð til fólks. Ég var
komin á fullt að semja en þegar afi
veiktist fyrir tveimur árum fór ég
bara að hjálpa honum og lagði mitt
til hliðar. Nú er ég að vakna til lífs-
ins á ný og er byrjuð að vinna í
því aftur og ég er rosa spennt. Ég
gerði þó eitt lag með Adda Intro
sem er í nýju Nova auglýsing-
unni. Samstarf okkar hefur gengið
mjög vel, en við vorum saman úti í
London um daginn þar sem ég var
að syngja með honum.“
NATALIE GUÐRÍÐUR
HIPPHOPPTÓNLISTIN BJARGAÐI MÉR
Natalie er plötusnúður af lífi og sál. Fjölskyldusaga hennar er óvenjuleg en hún var ættleidd af ömmu sinni og afa. Lífi ð ræddi við hana um upprunann,
eineltið á yngri árum, samkynhneigð og tónlistina sem á hug hennar allan.
Það var ekki fyrr
en ég var elt heim
einn daginn og
þurfti lögreglu-
fylgd heim eftir
skólann að fólk
uppgötvaði alvar-
leika málsins.
NAFN
Natalie Guðríður Gunnarsdóttir
ALDUR
34 ára
STARF
Plötusnúður
MAKI
Í sambandi