Skessuhorn - 18.09.2013, Blaðsíða 23

23MIÐVIKUDAGUR 18. SEPTEMBER 2013
Áskell Áskelsson eigandi
KM réttinga og sprautun-
ar í Stykkishólmi hefur tek-
ið við umboði fyrir Bíla-
leigu Akureyrar. „Ég er orð-
inn umboðsmaður fyrir Bíla-
leigu Akureyrar og er kom-
inn með tvo bíla. Í byrj-
un verð ég með þessa tvo
en við munum sjá hvernig
þetta þróast. Það leggst mjög
vel í mig að geta boðið upp
á þessa þjónustu,“ segir Ás-
kell í samtali við Skessuhorn.
Mikill fjöldi ferðamann
leggur leið sína í gegn-
um Stykkishólm ár hvert
og eru margir þeirra ekki
á bíl. „Þörfin er klárlega
fyrir hendi og til dæmis
geta bakpokaferðalangar
og slíkir nú fengið bíl lán-
aðan til að fara hringinn
um nesið. Einnig er nú
hægt að bjóða upp á þann
möguleika að fara með bíl
suður og skilja hann þar
eftir,“ segir Áskell. sko
„Marinó Tryggvason afgreiðslu-
stjóri og öryggisfulltrúi Spal-
ar, hefði seint „grísað“ á rétt svar
hefði hann verið spurður hvað
biði hans á vinnustaðnum á Akra-
nesi sl. föstudagsmorgun. Það er
fullkomlega eðlilegt, enda reiknar
enginn með því að hitta fyrir grísi
í búri á kontórnum sínum,“ segir í
hnyttnum pistli á heimasíðu Spal-
ar. Marinó varð sextugur mánu-
daginn 9. september og kom til
landsins úr utanlandsreisu seint sl.
fimmtudagskvöld. Vinnufélagarn-
ir höfðu ákveðið í tilefni afmælisins
að færa honum grísi tvo í búið að
Hvítanesi og fengu tvo slíka mán-
aðargamla í Laxárdal í Skeiða- og
Gnúpverjahreppi. Grísirnir tveir
létu umstangið ekkert á sig fá. Þeir
sættu sig meira að segja vel við að
vera skreyttir með slaufum í stað-
allitum kynja. Þeir lúrðu að mestu
blíðir og hljóðir í flutningsbúrinu
sínu á meðan gestirnir, núverandi
og fyrrverandi Spalarstarfsmenn,
fengu sér kaffi og sneið af afmæl-
istertunni.
þá
Grísirnir tveir létu umstangið ekkert á sig fá.
Fékk grís að gjöf í tilefni stórafmælis
Marinó var bæði glaður og hissa þegar
hann sá gjöfina frá samstarfsfólki sínu
hjá Speli.
Bílaleigubílar tilbúnir til aksturs.
Bílaleiga Akureyrar til Stykkishólms
var starfandi í Borgarnesi vinsæl
danshljómsveit sem öðlaðist lands-
frægð og hét Nafnið. Gítarleikari í
sveitinni á þessum tíma var Birg-
ir Guðmundsson af Snæfellsnesi
og þá sálfræðinemi. Frést hafði að
Andrés hefði fiktað við bassaleik og
var hann fenginn í hljómsveitina.
„Ég var ekki kominn með bílpróf
en það bjargaðist því ég fékk alltaf
far með Birgi,“ segir Andrés. Hann
spilaði á böllum með Nafninu víða,
en mest þó í Borgarfirði og víðar á
Vesturlandi.
Þrjú ár í Færeyjum
Andrés innritaðist í blásaradeild
Tónlistarskóla Reykjavíkur en hélt
þó áfram að kenna á Akranesi, fór
á milli með Akraborginni. Einn-
ig var hann um tíma í popphljóm-
sveit í borginni sem hét Tívolí og
þar innanborðs var þekkt tónlist-
arfólk: Ellen Kristjánsdóttir söng-
kona, Eyþór Gunnarsson hljóm-
borðsleikari, Friðrik Karlsson gít-
arleikari, Ólafur Helgason tromm-
ari og Sigurður Sigurðsson söngv-
ari sem hafði áður sungið með
hljómsveitinni Eik. Þá var Andr-
és einnig um tíma bassaleikari með
hljómsveitinni Rhapsódíu á Akra-
nesi. „Ég útskrifaðist úr Tónlistar-
skólanum í Reykjavík vorið 1981,
23 ára gamall. Þá var trompettinn
orðinn mitt aðalhljóðfæri þann-
ig að ég seldi bassann. Á þessum
tíma var ég kominn í sambúð með
Hrönn konunni minni sem líka er
frá Akranesi og við ákváðum að
flytja heim eftir þriggja ára búskap
í Reykjavík. Ég hélt áfram að kenna
við tónlistarskólann, en Hrönn
kenndi við Brekkubæjarskóla. Þetta
ár fæddist elsta dóttir okkar, Vala.
Eftir þrjú ár á Skaganum gerð-
ist það að auglýst var eftir tónlist-
arkennurum héðan frá Íslandi til
að þróa skóla í Færeyjum, en þeir
voru þá að byggja upp sína tónlist-
arskóla. Ég og Bjarki Sveinbjörns-
son, forstöðumaður Tónlistarsafns
Íslands, vorum ráðnir. Við Hrönn
vorum þrjú ár í Færeyjum og það
var mjög skemmtilegur tími. Við
bjuggum í Sörvogi á Vogey þar sem
flugvöllurinn er. Bjarki var þarna
líka á sömu eyju en hann fór reynd-
ar í nám til Danmerkur eftir eitt ár.
Það var athyglisvert að Færeying-
arnir skyldu velja íslenska módelið
til að byggja sína skóla eftir. Þarna
var heilmikill bræðslupottur því
kennararnir komu m.a. frá Skandi-
navíu, Bretlandi og Póllandi. Á
þessum tíma var ekki auðvelt að ná
í nótur og hljóðfæri. Ólafur Hátún
var yfirmaður allra tónlistarskól-
anna í Færeyjum en ég bar aðallega
ábyrgðina á gerð námsskrár, ekki
síst eftir að ég var kosinn formaður
í félagi tónlistarskólastjóra í eyjun-
um, Musikkskúlaleiðarafélag Fær-
eyja. Svo spilaði ég líka á trompet í
Sinfóníuhljómsveit Færeyja, þann-
ig að það var margt að gerast hjá
mér.“
Tónastöðin flytur til
Reykjavíkur
Fljótlega eftir að þau Andrés og
Hrönn fluttu aftur heim á Akranes
eftir Færeyjadvölina, 1987, fæddist
yngri dóttir þeirra sem hlaut nafn-
ið Edda, en yngstur er Helgi fædd-
ur 1993. „Það vantaði vinnu handa
Hrönn sem heimavinnandi hús-
móður, því oft hefur verið erfitt
með kvennastörf á Skaganum. Það
var ástæðan fyrir því að við byrj-
uðum að versla með nótnabækur,
nýttum okkur þar sambönd sem
höfðu myndast í Færeyjum. Þetta
byrjaði má segja í eldhússkúffunni
á Höfðabraut 2. Fyrstu nótnabók-
ina keypti Flosi nokkur Einars-
son. Í rauninni ættum við að gera
afsteypu af Flosa sem fyrsta við-
skiptavininum,“ segir Andrés og
hlær. „Svo komu til okkar kenn-
arar úr tónlistarskólum í Reykja-
vík og víðar og þetta fór að vinda
upp á sig. Hingað til lands kom
Lyndon Chapman á vegum ensku
verslunarsamtakanna. Hann hafði
á prjónunum að finna hér versl-
un sem vildi selja blásturshljóð-
færi fyrir Boosey & Hawkes. Hann
gekk á milli verslana í Reykjavík
en enginn vildi selja blásturshljóð-
færin. Hann frétti af okkur og það
varð til þess að við fórum að flytja
inn blásturshljóðfæri. Síðan gerðist
það 1991 að ein aðaltónlistarversl-
unin í Reykjavík, sem hafði þjónu-
stað tónlistarskólana, Ístónn, fór í
þrot. Tónlistarskólastjórar í borg-
inni, Kristján Edelstein og fleiri
boðuðu okkur á fund, þar sem þeir
lögðu að okkur að taka við rekstri
verslunarinnar. Okkur leist ekkert á
það í fyrstu, en við frekari umhugs-
un ákváðum við að leita eftir samn-
ingum við skiptastjóra þrotabúsins.
Þeir samningar tókust og í fram-
haldi af því ákváðum við að flytja
reksturinn til Reykjavíkur, að Óð-
insgötu 7.“
Stoltur af skólalúðra-
sveitinni
Andrés segir að í raun hafi það ver-
ið Hrönn en ekki hann sem kom
fótunum undir rekstur Tónastöðv-
arinnar. „Það var Hrönn sem fór
á milli kvölds og morgna, Akra-
ness og Reykjavíkur, en ég sjaldn-
ar þar sem ég hélt áfram að kenna
við Tónlistarskólann á Akranesi
og kenndi við skólann nærri 20 ár,
enda byrjaði ég bara 17 ára gam-
all. Einna stoltastur er ég af skóla-
lúðrasveitinni sem ég stjórnaði í
mörg ár og tók við af Guðmundi
Nordal. Hljómsveitin fór í nokkrar
tónleikaferðir, þar á meðal út fyr-
ir landssteina, til Þýskalands, Dan-
merkur og Hollands. „Margt mjög
gott tónlistarfólk ólst upp og spil-
aði í hljómsveitinni, þar á með-
al kennarar við Tónlistarskólann á
Akranesi í dag,“ segir Andrés.
Sjálfstætt og traust
fyrirtæki.
Tónastöðin var þó ekki starfrækt
allt árið fyrstu tvö árin hjá Hrönn
og Andrési, heldur voru gluggar
verslunarinnar byrgðir með brún-
um maskínupappír í lok maí og
á hann letrað: „Gleðilegt sumar,
sjáumst í ágúst!“ Tónastöðin var
fyrst til húsa við Óðinstorg, var þá
í fimm sinnum minna húsnæði en í
Skipholti 50 D í dag. Þegar kom-
ið er inn í Tónastöðina blasir við
ótrúlegur fjöldi alls kyns hljóð-
færa. Andrés segir að í upphafi hafi
verið sú stefna mótuð að verslun-
in yrði sjálfbær, það er að eigend-
ur ættu peninga til innkaupa, lager
yrði ekki fjarmagnaður með lánsfé.
„Þetta hefur tekist með því að veita
öllum ágóða jafnóðum í uppbygg-
ingu á fyrirtækinu. Við eigum öll
hljóðfærin hérna inni og svona lag-
er er dýr. Þetta var m.a. það sem
hjálpaði okkur í hruninu ásamt
því að bankinn okkar, Íslandsbanki
á Akranesi, sýndi okkur velvilja
og traust. Það er hins vegar ansi
blóðugt að samkeppnisaðilar okk-
ar hafa margir hverjir fengið tugi
eða hundruð milljóna afskrifaða og
sumir hverjir hafa verið á mörgum
kennitölum.“
Eins og félagsmiðstöð
Þó Andrés hafi gefið sér tíma til að
ræða við blaðamann Skessuhorns
þá hafði hann varla tíma til þess,
enda núna þegar tónlistarskólarn-
ir eru nýbyrjaðir einn helsti álags-
tíminn. „Það eru jólin tvisvar á ári
hjá okkur,“ sagði Andrés og bros-
ir. „Annars er yfirleitt mikið að gera
hér á öðrum tímum og það veitir
ekkert af því að hafa tíu manns til
að sinna viðskiptavinunum. Hingað
koma flestir þeir sem eru í tónlist í
landinu og oft er þetta líka eins og
félagsmiðstöð hjá okkur, viðskipta-
vinir og kunningjar koma í heim-
sókn. Þær eru margar skemmtileg-
ar minningarnar frá því við byrj-
uðum að stússast í þessu og síðar.
Mér datt til að mynda ekki í hug
að drengur sem ég gaf notaða og
hálfónýta fiðluboga þegar hann var
að byrja ætti eftir að spila í heims-
frægri hljómsveit sem heitir Sig-
urrós,“ sagði Andrés, inn á milli
þess sem hann afgreiðir unga menn
sem eru í hljómsveitum sem spila á
Airwaveshátíðinni sem hefst innan
skamms.
Flóttamannabúðir
Andrés segir að Skagamenn hafi oft
kallað Tónastöðina flóttamanna-
búðir í gríni, því hér hefur starf-
að fjöldi manna og kvenna af Skag-
anum. „Þar ber helstan að nefna
Gaut G. Gunnlaugsson, klettinn
okkar. Einnig hafa Rúna Sigur-
steins, Anna Nikulásar, Davíð Þór
Jónsson, Anna Elín Daníelsdóttir,
Þorsteinn Hannesson, Rósa Guð-
rún Sveinsdóttir, Leifur Jónsson
og fleiri unnið hjá okkur um lengri
eða skemmri tíma. Það er ánægju-
legt að fylgjast með þeim og öðrum
Skagamönnum sem hafa náð langt
í tónlist, segir Andrés og bætir síð-
an við í lokin. „Við fórum svo loks-
ins í útrás árið 2009 þegar allir aðr-
ir settu tærnar upp í loft. Opnuðum
Tónastöðina á Akureyri í desemb-
er það ár. Keyrðum norður með
varning fyrir búðina ásamt enn ein-
um Skagamanninum, Halldóri Sig-
urðssyni, Dóra Sig, í brjálaðri hríð
og illfærð.“ Við þökkum Andrési
fyrir spjallið, en eins og fyrr segir er
vitlaust að gera í búðinni hjá hon-
um á þessum árstíma, og því ekki
gustuk að tefja hann meira. þá
Gríðarlegt magn af allskyns hljóðfærum er í Tónastöðinni, t.d. nóg til af gíturum.