Læknablaðið - 15.10.2000, Side 33

FRÆÐIGREINAR / BRÁÐALÆKNINGAR
Sérhæfð endurlífgun utan sjúkrahúsa á
Reykjavíkursvæðinu 1991-1996
Garðar
Sigurðsson,
Gestur
Þorgeirsson
Frá hjartadeild og slysa- og
bráðasviði Sjúkrahúss
Reykjavíkur. Fyrirspurnir,
bréfaskipti: Gestur
Þorgeirsson hjartadeild
Landspítala Fossvogi, 108
Reykjavík. Sími: 525 1000;
bréfasími: 525 1552; netfang:
gesturth@shr.is
Lykilorð: hjarta- og
öndunarstöðvun,
viðbragðstími, sérhœfð
endurlífgun,
hjartsláttartruflun.
Ágrip
Neyðarbíll hefur sinnt bráðasjúkratilfellum utan
sjúkrahúsa á Stór-Reykjavíkursvæðinu frá 1982. í
áhöfn bflsins er reyndur aðstoðarlæknir og tveir
sérþjálfaðir sjúkraflutningamenn sem fylgja leið-
beiningum ameríska hjartafélagsins um meðferð við
hjarta- og öndunarstöðvun. Breytingar urðu á leið-
beiningunum 1986 og var þá meðal annars lagst gegn
því að nota bíkarbónat og kalsíum sem fyrstu lyf í
endurlífgun.
Tilgangur: Tilgangur rannsóknarinnar var að meta
árangur sérhæfðra endurlífgunartilrauna (advanced
cardiac life support) áhafnar neyðarbflsins á árunum
1991-1996 og áhrif af tilraunum nærstaddra til
endurlífgunar. Einnig að bera þennan árangur við
niðurstöður fyrri rannsókna á endurlífgunartilraun-
um utan sjúkrahúsanna á Reykjavíkursvæðinu.
Efniviður og aðferðir: Rannsóknin var framskyggn
og var gögnum safnað eftir Utstein staðlinum. Á
árunum 1991-1996 voru framkvæmdar tilraunir til
ENGLISH SUMMARY
Sigurðsson G, Þorgeirsson G
Advanced cardiac life support in the prehospital
setting in the Reykjavik area 1991-1996
Læknablaðið 2000; 86: 669-73
Since 1982 an emergency ambulance manned by a
physician and two emergency medical technicians has
been operated in the Reykjavik area. The physicians have
followed guidelines from the American Heart Association
(AHA). Until 1986 the AHA guidelines had bicarbonate and
in some instances calcium as first line treatment in
cardiopulmonary resuscitation (CPR).
Objective: The purpose of this study was to evaluate the
influence of the advanced cardiac life-support (ACLS)
service and of bystanders on survival after
cardiopulmonary arrest. Also to compare the survival rates
to results of previous studies of CPR outside the hospital
in the Reykjavik area.
Material and methods: The data was collected
prospectively according to the „Utstein Style“ form. From
1991-1996 there were 361 attempted resuscitations by the
emergency crew. Fifty-three cardiac arrests were
secondary to trauma, suicide, drowning, drug overdose
and sudden infantile death. In 308 cases of sudden
cardiorespiratory arrest cardiac diseases were the
presumed cause in accordance with the Utstein protocol.
Results: In the 308 cases the mean age was 67.2 years
and the male/female ratio was 233:75. The mean response
endurlífgunar á 361 einstaklingi með hjarta- og
öndunarstöðvun. í 53 tilvikum var um að ræða slys,
sjálfsvíg, drukknun, ofneyslu lyfja eða vöggudauða. í
308 tilvikum var frumástæða skyndilegrar hjarta- og
öndunarstöðvunar rakin til hjartasjúkdóms í
samræmi við Utstein skráningarkerfið.
Niðurstöður: í þessum 308 tilvikum reyndist
meðalaldurinn vera 67,2 ár og hlutfall karla og
kvenna 232:75. Meðalútkallstími var 4,6 mínútur.
Níutíu og átta (31%) sjúklingar voru lagðir inn á
gjörgæslu eða hjartadeildir og af sjúkrahúsi út-
skrifaðist 51 (17%). Sleglatif (ventricular fibrillation)
og/eða sleglahraðtaktur (ventricular tachycardia) var
algengasta takttruflun á fyrsta hjartariti og greindist
hjá 176 (57%) einstaklingum. Rafleysa (asystole)
greindist hjá 91 (30%) og aðrar hjartsláttartruflanir
hjá 41 (13%). Fjörtíu og sex (26%) þeirra sem höfðu
sleglatif útskrifðust af sjúkrahúsi, þrír (3%) með
rafleysu og tveir (5%) með aðrar hjartsláttar-
truflanir. Nærstaddir voru vitni að hjarta- og
time was 4.6 min. Patients admitted to the intensive or
cardiac care units were 98 (31 %) and 51 (17%) were
discharged from the hospital. Ventricular fibrillation or
ventricular tachycardia were the most common initial
rhythms seen in 176 (57%) patients, asystole in 91 (30%)
and other arrhythmias (EMD, agonal) in 41 (13%). Fourty-
six patients (26%) with ventricular fibrillation on the first
rhythm strip survived to be discharged from the hospital,
three (3%) patients with asystole and two (5%) with other
arrhythmias. Bystanders were present in 211 (68%) of
cases and it fourfoulded the likelihood of discharge (OR
4.0; 95% Cl 1.5-10.4; p=0.0025). There is no statistical
difference in mean response time and survival rates
between this study and previous studies from 1982-1986
and 1987-1990.
Conclusions: When sudden cardiorespiratory arrest is
witnessed the probability of survival is multiplied. We
conclude that the results of ACLS outside the hospital in
Reykjavik and surrounding area continue to be among the
best. Changes in ACLS guidelines do not appear to have
increased survival.
Key words: cardiopulmonary arrest, response time,
advanced cardiac life support, arrhythmia.
Correspondence: Gestur Þorgeirsson. E-mail:
gesturth@shr.is
Læknablaðið 2000/86 669