Læknablaðið - 15.10.2000, Síða 54

r
UMRÆÐA & FRÉTTIR / A F SJÓNARHÓLI STJÓRNAR
Að losna frá leiðindum
Sigurbjörn
Sveinsson
Höfundur er formaöur
Læknafélags íslands.
Sjónarmið þau er fram koma í
pistlunum Af sjónarhóli
stjórnar eru höfundar hverju
sinni og ber ekki aö taka sem
samþykktir stjórnar LÍ.
Vinur minn einn í læknastétt teiknar íslenska hænu-
rassa í vindi á servéttur á bæjarkránni í Tipperary.
Regnið bylur á bílrúðunum í ljósaskiptunum þegar
stefnan er tekin til suðurs frá Limerick. Farþegarnir
eru daufir, en þá tekur hann við þá viðtal til flutnings
í útvarpi um leið og hann æfir fjórraddaðan
pólýfónískan kór til að skemmta Mið-Evrópumönn-
um. Sá söngur gefur kristal að kveldi í Killarney. Mér
er sagt að sami maður veki upp heilu fjölskyldurnar
úr kirkjugörðum norður við Dumbshaf á sumrin,
öðrum til skemmtunar. Hann er patalóg. Jafnvel
patalógar geta auðgað líf manns.
Annar vinur minn í læknastétt skrifar
skemmtilegan og ertandi stfl um gagnagrunninn. Og
margt annað. Hann er alveg laus við að vera
leiðinlegur. Hann er kominn á eftirlaun og engum
háður. Hann er frjáls maður. Ekki tortímandi eins og
Bjartur, miklu fremur andríkur, uppbyggilegur og
skapandi. Kannski losnar hugsun minnar kynslóðar
úr klakaböndum hagsmuna og sérhyggju, þegar hún
kemst á aldur.
Það er margt líðandi, sem laglega er gert. Jafnvel
þegar að manni er sneitt. „Rödd úr Búðardal" var ég
eitt sinn kallaður af manni, sem stigið hafði úr háum
stóli enn hærra og situr þar í hárri elli við virðingu
allra. Jafnvel þó maður sé kallaður illa menntaður og
ómerkilegur læknir má gera það svo laglega að
ástæðulaust er að amast við því.
Þannig hafa menn tekist á í gagnagrunnsmálinu af
svo mikilli íþrótt að engin ástæða er til hamfara. En
við leiðindum ætli að gilda hin hæsta refsing.
Erlendur í Unuhúsi sagði, „að sér þætti betra að
lesa skemtilegar bækur til stuðnings þeim skoðunum
sem hann væri mótfallinn en leiðinlegar til
framdráttar hugmyndum sem hann aðhyltist,...“. Svo
sagði Laxness frá. Laxness átti flestum mönnum
auðveldara með að tjá sig á prenti, þannig að stfllinn
ætti sjálfstæða tilveru. Sumt fékk að lifa fyrir
hrynjandina eina.
Og mun þá einhverjum þykja nokkuð langt
gengið.
Það var eins og hann væri að skrifa músík.
Laxness afrekaði það að lýsa klæðnaði sínum
ítarlega, sitjandi hér í Pensione Bolognari, með því
að nefna sjónglerið eitt. Það var vel gert. Hann var
aldrei leiðinlegur. Hér skrifaði hann Vefarann fyrir
heiminn.
Læknar eiga allt betra skilið en leiðindi. Þeir hafa
falið stjórn sinni að taka upp stefnuna í gagna-
grunnsmálinu með tilliti til breiðrar samstöðu lækna.
Með því getur stjórnin ekki hangið á sínu eins og
hundur á roði. Né heldur aðrir, sem í hlut eiga. Það er
augljóst mál.
Talandi um músík, þá kemur í hugann sá, sem dró
öldunginn, sem að ofan er getið, fyrir siðanefnd
presta nýverið. Fáir hafa betur sýnt mér, hvernig
yrkja má í sálarkreppuna, þannig að vel fari. Er það
til eftirbreytni. „Guð, hvað ég fyrirlít þetta helvítis
þras um hvali og bjór! Hve ég hata þetta andskotans
land þar sem aldrei skín sól og aldrei er hlýtt og gott
og yndislegt! Eg þrái sól og sumar. Bjartan himin-
bláma. Sælueyjuna. Draumalandið. Eg veit það er til.
Þeir hafa sagt mér af því unaðslegar sögur Janácek og
Lutoslavski, Beethoven og Schubert. Þangað skulum
við fara og þar skulum við búa. Þú og ég. Og elskast
eins og englar í himnaríki."
Taormina, haustið 2000.
L
690 Læknablaðið 2000/86