Fréttatíminn - 12.12.2014, Síða 56

Vantar þig gistingu í útlöndum?
Gerðu Verðsamanburð á hóteltilboðum út um allan
heim oG bókaðu haGstæðasta kostinn á túristi.is.
T Ú R I S T I
E itt er víst, ekki langaði mig að vill-ast fyrsta daginn sem ég átti að mæta í Hagaskólann. Vonaði heitt
og innilega að ég færi nú ekki að villast á
leiðinni eins og í fyrsta göngutúrnum frá
miðbænum.
Vissulega er erfitt að villast á leiðinni
frá Dunhaga 20 út í Hagaskóla, hann
stendur við Dunhaga. Samt var ég á
nálum, einbeitti mér að því að halda mér
á gangstéttinni. Á hlaupunum þurfti ég
sem betur fer ekki að hafa áhyggjur af flâ-
neurfreistingum, á hlaupum er ekki hægt
að flanera, leyfa líkamanum að reika um
Svaf yfir sig fyrsta daginn í Hagaskóla
Táningabók er þriðja og síðasta endurminningaverk rithöfundarins Sigurðar Pálssonar. Við grípum hér niður í kafla þar sem
Sigurður fjallar um árin í Hagaskóla þar sem hann kynntist meðal annars Pétri Gunnarssyni rithöfundi.
landslag borganna.
Ég kom að skólabyggingunni,
hafði tekist að halda aftur af mín-
um meðfædda flanör.
Enda var stressið alveg nóg fyrir,
ég var nefnilega þegar orðinn of
seinn, vekjaraklukkan eitthvað
vanskelig, ég vaknaði ekki fyrr
en frú Helga, sem ég leigði hjá,
ruggaði við mér. Spratt upp eins og
ringluð fjöður í klukkuverki, rudd-
ist í föt og hljóp af stað.
Fyrsti dagurinn minn í alvöru
skóla og ég mætti of seint!
Ég stóð þarna allt í einu inni í
skólastofu eins og fábjáni, tíminn
byrjaður. Kristján Benediktsson
landafræðikennari var við stjórn-
völinn.
Gunnar Gunnarsson, fréttamað-
ur og rithöfundur, var bekkjarbróð-
ir minn. Ég hitti hann á dögunum
niðri í Austurstræti, hann sagði
mér að ég hefði ekki leitað í ein-
hverjar lygar og uppspuna heldur
sagt sannleikann: vekjaraklukk-
an hringdi ekki. Vissulega ofur
kunnugleg afsökun sem enginn tók
lengur mark á. En Gunnar sagði að
einhvern veginn hefði það blasað
við að ég væri að segja satt. Enda
varð ekkert meira havarí úr þessu.
Mér þóttu kennararnir prýðileg-
ir: Sigurður Elíasson kenndi mér
náttúrufræði, hann orti textann
við Litlu flugu Sigfúsar Halldórs-
sonar: „Lækur tifar létt um máða
steina“ og svo framvegis. Setningin
„bláskel liggur brotin milli hleina“
hafði vakið með mér sterkar
kenndir þegar ég var barn, söknuð,
angurværð.
Pétur Gunnarsson sagði m.a. í
greinargerð um okkar fyrstu kynni
þarna í landsprófi:
„En þó fór ekki hjá því að ég
skynjaði sitthvað óvenjulegt í fari
þessa nýkomna pilts og fór ekki á
milli mála þegar ég stóð hann að
verki þar sem hann valhopp-
aði, annað hvort á leið
úr eða í skólann.
[...] Ekki mjög
löngu seinna
beit drengurinn höfuðið af skömm-
inni með því að birtast á reiðhjóli
– hann var svona langt að norðan.
Hann var keis.“
Skrýtið til þess að hugsa: ég hef
aldrei komið inn í Hagaskólabygg-
inguna síðan ég gekk þaðan út með
landsprófsskírteini í vasanum. Mér
þykja skólabyggingar sérkenni-
legar erfiðar til endurkomu,
það grípur mig margfaldur
rembihnútur framandleika
og óþægilegs kunnug-
leika. Hvernig gerist
þetta?
Skilningarvitin
nema langa ganga
sem einu sinni voru
ennþá lengri, eyrun
bíða eftir bjöllu sem
tekst að vera bæði
hvell og rám og ekki
er nokkur leið að
leiða hjá sér. Svo er
það lyktarskynið.
Hvað hefur þessi
áhrif? Ekki var
farið neitt illa með
mig þarna, ég varð
ekki fyrir einelti, mér
var ekki troðið niður í
öskutunnur.
En það sem maður óttast
kannski er óumbeðin minn-
ing um varnarlausan unglings-
garm sem fann svo sárt hvað
hann átti margt eftir ólært, allt var
komið á flot, enginn bakki í nánd,
laugin var djúp.
Það var eina vissan í óvissunni.
Það er ekki endurminningin sem
er yfirþyrmandi heldur endurupp-
lifunin.
Að dragast aftur í þetta óþægi-
lega millibilsástand táningsár-
anna, vera hvorki barn
né fullorðinn.
Að lifa
aftur eitthvað sem er alveg nóg að
upplifa einu sinni.
Eitt augnablik er feginleikanum
ógnað. Feginleikanum að vera laus
í eitt skipti fyrir öll við þetta milli-
bilsástand.
56 bækur Helgin 12.-14. desember 2014