Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.01.2004, Blaðsíða 11

Matthías Viðar Sæmundsson
23.6. 1954- 3.2.2004
Við erum ryk í eilífðinni, ekki gleyma því, sagði Matthías eitt vorið. Dag-
irm sem útför hans fór fram komu orðin upp í hugann. Talsverðar bhkur
voru á lofd. Morgunsárið var biksvart og sannkallað slagveður fram eft-
ir degi. Skömmu eftir að sálumessan hófst kom hik á veðurguðina. Þá
braut sólin sér leið, geislaflóðið fyllti kirkjuna og rykið varð að eldflugna-
hafi. Nema geislaflóðið hafi sökkt kirkjuskipinu niður á hafsbotn þar sem
hægt er að skynja orð Mandelstam um dapurleika og fegurð hinnar
myrku sálar, þeirrar sem hefur ekkert að tjá og getur engum leiðbeint
heldur syndir bara eins og höfrungur í dýpi veraldargrámans. Slík ham-
skipti hefðu líklega einnig verið í anda Matthíasar, hann sem skynjaði
dapurleika og fegurð mannlegrar tdlvistar svo eftir var tekið. Daginn sem
sálumessan var sungin yfir honum ferjaði geislaflóðið viðstadda enda
lengra. Eftir aldagömlu ritúali var siglt inn í líf og dauða síleitandi sálar.
Mikið undradjúp er maðurinn, játaði Agústínus fyrir margt löngu. Þau
orð voru ekki síður aðgangshörð í Kristskirkju.
Lífið er ekki undirbúningur fyrir dauðann. An hvíldar slær dauðinn
tóninn í lífinu, lærdómur sem kann að hafa verið Matthíasi í blóð borinn.
Sé litið yfir höfundarverk hans má sjá fágæta hollustu í verki: Mannleg
tilvist í allri sinni feigu dýrð. Yiðfangsefni hans var líka oftar en ekki
9