Frjáls verslun - 01.09.2013, Qupperneq 55

FRJÁLS VERSLUN 8-9. 2013 55
Mary Arreaga situr í glæsilegri stofu í sendiráði Bandaríkjanna á Íslandi, hvítri reisulegri byggingu
við Laufásveg. Þau Luis Arreaga sendiherra
flytja til Washington í lok nóvember eftir
að hafa búið á Íslandi í þrjú ár. Þar mun
hann gegna starfi sem einn af yfirmönnum
al þjóða fíkniefna­ og löggæslusviðs hjá
bandaríska utanríkisráðuneytingu. Á ensku:
„Deputy Secretary í the Bureau of Narcotics
and Law Enforcement Affairs“.
Mary segir margt hafa komið sér á óvart
á þessum tíma. „Hver dagur hefur komið
á óvart og verið ævintýri í sjálfu sér. Okkur
Luis hefur liðið vel á Íslandi og við skiljum
Íslendinga; ég get sagt með góðri samvisku
að mér hefur ekki liðið illa einn einasta dag
á þessum þremur árum.
Ég hef gert svo margt en ég hefði viljað
læra meira í íslensku. Það er eitt sem stend­
ur upp úr og það er hvernig Íslend ingar
hugsa. „Þetta reddast“, eins og margir
Íslendingar eiga til að segja, höfðar til mín.
Svo finnst mér sköpunarkraftur Íslendinga
áhugaverður; mér finnst undravert að í
landi þar sem um 320 þúsund manns búa
séu tvö tónlistar­ og menningarhús; Harpa
og Hof á Akureyri.“
Mary segist eiga margar eftirminnilegar
stundir frá þessum árum og segir að
hver heimsókn í Hörpu sé eftirminnileg.
„Sinfóníu hljómsveit Íslands spilaði 9.
sinfóníu Beethovens þegar ég kom þangað
fyrst og það féllu tár. Flutningurinn var
fullkominn.“ Hún nefnir líka athöfnina
þegar kveikt var á friðarsúlunni í Viðey í
október og kór söng lag Johns Lennons,
Imagine. „Ég man að ég sneri mér að Luis
og sagði: Þetta væri bara gert á Íslandi!
Svo er ógleymanlegt þegar við Luis tókum
þátt í gleðigöngunni, sem var ótrúleg
upplifun; ég tala ekki um að sjá borgar ­
stjórann klæddan í kvenmannsföt.“
Hvaða orð myndi Mary nota til að lýsa
dvöl sinni á Íslandi? „Himneskt.“
Skylmingamaður með sítt hár
Mary Arreaga, sem áður bar ættarnafnið
Kelsey, fæddist í Chicago og eru foreldrar
hennar af hollenskum og írskum ættum.
Hún á tvo eldri bræður.
„Pabbi var rafmagnsverkfræðingur og
eftir að hann gat selt uppfinningu sína
flutti fjölskyldan úr lítilli íbúð í Chicago
í stórt hús í Oak Creek í Wisconsin þar
sem við bjuggum í mörg ár. Ég var í ræðu ­
liðinu í framhaldsskóla sem tók þátt í
ríkjakeppnum. Ég átti ekki í vandræðum
með að tala og við unnum þrenn ríkjaverð ­
laun. Ég held að skólinn okkar hafi aldrei
unnið þau áður þannig að ég var mjög stolt
af því.“
Hana dreymdi um að verða innanhúss ­
arkitekt og gat ekki ímyndað sér á þessum
árum að eitthvað annað biði hennar en líf
í Bandaríkjunum. Hún segir að sig dreymi
enn um að verða innanhússarkitekt en bætir
við að sá draumur muni að líkindum aldrei
rætast.
„Ég sótti tíma í teikningu á laugardögum
og lærði m.a. um liti og litbrigði og hafði
mjög gaman af því. Pabbi dó þegar ég var
14 ára og mamma ráðlagði mér að fara í
háskólann í Wisconsin.“
Hún skráði sig í sagnfræði og gekk í skyl­
mingaklúbb skólans. Þar var skylminga­
maður með sítt hár, Luis E. Arreaga, og hún
segir hann hafa verið bestan í liðinu. Hún
var átján ára og hann tvítugur nemandi í
viðskiptafræði og stjórnun. „Við vorum
saman á einu námskeiði, viðskiptatölfræði,
og hann fékk A en ekki ég.“
Hún segir að það hvað hann er greindur
og klár hafi verið á meðal þess sem laðaði
hana að honum.
Ástin greip unga fólkið. „Við vorum í haltu­
mér­slepptu­mér­sambandi fyrstu árin.“ Hún
hlær. „Við höfum síðan verið saman.“
Hún var tvítug þegar dóttir þeirra,
Melania, kom í heiminn. Sonur þeirra, Juan
Carlos, fæddist níu árum síðar og Luis svo
tíu árum síðar. „Við vorum fyrstu árin að
reyna að finna okkur sjálf. Ég var mjög
ung þegar ég eignaðist Melaniu, Luis var
í fullu námi og við vissum ekki hvað við
ættum að gera. Hann var mjög sjálfstæður
og vildi ekki að mamma aðstoðaði okkur
fjárhagslega. Hann vildi að við björguðum
okkur sjálf. Ég var í hlutanámi því ég gat
ekki verið í fullu námi, unnið og verið með
barnið en ég vann á þessum tíma hjá síma­
fyrirtæki. Luis lauk síðar doktorsprófi í
hagfræði.“
Þá byrjuðu ævintýrin
Luis fékk fyrst starf hjá skrifstofu alþjóða ­
þróunar hjá bandaríska ríkinu – U.S. Agency
for International Development missions – og
flutti fjöskyldan til Tegucigalpa í Hondúras
þar sem þau bjuggu á árunum 1981­1985.
Mary fékk starf tengt tölvum hjá hernum
og síðan við þýðingar en eftir það vann hún
í bandaríska sendiráðinu í Hondúras sem
„community liason office coordinator“.
„Það var svolítið erfitt að fara til Hondú r as.
Ég hafði þurft að segja upp vinnu sem ég
var ánægð í, ég varð að hætta í há skólanum
og mér fannst erfitt að venjast því að búa í
útlöndum. Mér fannst starfið hjá hernum