Bæjarins besta


Bæjarins besta - 18.12.2008, Blaðsíða 34

Bæjarins besta - 18.12.2008, Blaðsíða 34
FIMMTUDAGUR 18. DESEMBER 200834 Glitrandi snauð jól Á morgun rynni aðfangadagur upp. Svo myndu jólin hellast yfir. Allt sem til stóð um síð- ustu jól var víðs fjarri. Árið hafði verið undarlegt. Það sem átti að verða hið bezta í lífi hans hafði meira og minna runnið út í sandinn og ein- hvern veginn gufuðu áformin upp. Vinir sem hann hafði ætl- að að hitta á liðnu ári höfðu gleymzt og þeir að sjálfsögðu gleymt honum. Vináttu þurfti að rækta. Jólin höfðu alltaf verið Magnúsi ráðgáta. Eiginleg til- hlökkun lifði ekki lengur en samt voru þau fastur partur af tilverunni, en án þeirra gat hann ekki verið. Nema núna. Ekkert skipti máli. Allt sem hafði litið svo vel út um síð- ustu áramót var horfið. Framan af hafði allt gengið upp. Hann hafði mannað sig upp og breytt til. Eftir að sambýliskonan hafði gefizt upp með þeim orðum að aldrei yrði hann full- orðinn hafði hann dottið hraustlega í það og misst úr nokkra daga í vinnu. Þegar hann mætti aftur á skrifstofuna vissi hann að það var nóg komið af verunni þar. Eftir að hafa unnið hjá fyrirtæki sem hét Litli verktakinn og ann- aðist ýmiss konar viðhald var endapunkti náð. Hann var sá Audi-jeppanum með aðstoð Glitfars fjármögnunarfyrir- tækis spurði Sigrún hvort hann væri með öllum mjalla. Þá, fyrir nærri átta mánuðum, voru þreytumerkin í sambandinu augljós. Hún vildi ekki taka neina áhættu. Auðvitað átti að njóta lífsins, og hvaða máli skipti það að eiga einn jeppa og borga 100 þúsund kall á mánuði fyrir stöðutáknið, sem alltaf mátti skila aftur? Það var ekki eins og hann væri að taka neina áhættu. Hún sætti sig við að keyra um á gömlum Skoda Fabia. Reyndar bara þriggja ára, en Skoda, var það ekki fulllangt gengið? Enginn mað- ur með mönnum léti sjá sig á slíkum bíl. Hann vildi líka að þau færu í almennilega sigl- ingu um Karíbahafið, en hún sagðist ekki hafa efni á því og hann átti reyndar ekki hand- bært fé, en það var alls staðar hægt að fá lánað. Sigrún átti reyndar peninga í banka. Það vissi hann af því að þó hún vildi ekki að hann skipti sér of mikið af fjármálum hennar hafði hún beðið hann að líta yfir skattframtalið sitt og þá sást að hún átti svolítið af pen- ingum, en vildi ekki eyða þeim. Þau rifust um jeppann. Sigrún vildi ekki keyra hann og sjaldan koma með honum í Sigrún hafði gefizt upp fljót- lega eftir að hann byrjaði að vinna hjá bankanum. Hann hafði getað valið úr bönkum og valdi Glitljós, sem hafði verið í uppsveiflu, frekar en Þjóðbankann eða Þingkaup. Reyndar fannst honum strax eftir að hann byrjaði í grein- ingardeildinni að þau væru eitthvað undarleg vinnubrögð- in og tölum væri hagrætt að vilja yfirmanna. Kannski ekki beinlínis ósannindi, en hag- ræðing staðreynda og talna. Honum hafði boðizt að vinna hjá Landssparisjóðnum, en launin voru lægri og ekki eins fínt að vinna þar. Um það höfðu þeir félagarnir verið sammála. Um leið og hann hóf störf í Glitljósi sogaðist hann inn í hringiðu heims sem var miklu meira spennandi en vinna fyrir gamaldags verktaka úti í bæ. Þeir voru örlítið eldri en hann en ótrúlega forpokaðir. Bjartur var smiður og hafði verið ein- yrki þegar leiðir þeirra Páls lágu aftur saman eftir að sá síðarnefndi hafði þvælzt um heiminn og tekið að sér alls kyns verkefni þegar hann gerði hlé á heimsreisunni. Þeir virt- ust oft ósammála en náðu alltaf saman um það að reka fyrir- tækið með lítilli skuldsetningu. svona rétt til að slaka á eftir langan vinnudag. Mikið var um að vera og tvisvar hafði hann lent í vinnuferðum til London og Osló. Það var magnað fjör, flogið á Saga Class með Icelandair, bílar biðu þegar út var komið, beztu hótelin og fínir kvöldverðir. Stundum hugsaði hann hversu miklu skemmtilegra þetta væri en að húka hjá Litla verktakan- um, þar sem allt var í föstu fari og frekar hefðbundið, fyrir utan Jónu. Þau höfðu hitzt ein- hvern tíma á barnum og farið heim til hennar. Þá var hún reyndar ekkert sérstök í rúm- inu, en strákunum hafði fund- izt hún flott og hrósuðu honum fyrir að hafa náð henni. Sigrún hafði spurt hann hvar hann hefði verið um nóttina og hann laug því til að hann hefði sofnað fram á skrifborðið. Augu hennar sögðu honum að því væri ekki trúað. Á þessum tíma bjuggu þau saman í íbúð- inni hennar. Meiningin var að reyna aftur. Hún sagði hreint út, að ef hann kærði sig ekki um að vera heima á næturnar gæti hann bara haldið sig við þessa nýju konu. „Þú þekkir hana Jónu víst bara nokkuð vel, er það ekki?“ Sigrún spurði hann hreint út hvort hann hefði verið hjá hóteli borgarinnar. Hann hafði ekki efni á því til lengdar. Fjandinn sjálfur, sjaldan hafði líðanin verið eins vond og nú. Dagurinn leið hægt, en um kvöldið fóru þeir saman út strákarnir og þegar þeir höfðu drukkið nokkuð stíft barst talið að Jónu og hvar hún væri. Honum vafðist tunga um tönn og vildi lítið um hana tala. Svo mundi hann að enn var bíllinn við stöðumæli og hann yrði að sækja á morgun. Margt var skrafað og hann var utangátta í umræðunni, hugsaði um Jónu. Hvern fjandann var hún að gera? Auðvitað elskaði hann hana ekki, en hún hafði gengið á eftir honum með grasið í skónum um lengri tíma. En svo var þessi uppákoma í gær og ekki hafði heyrzt frá henni hósti eða stuna síðan þau eyddu nóttinni saman, enda- punktinum á sambandi þeirra Sigrúnar. Það var ekki til- hlökkunarefni að fara heim á hótel Norðurljós í kvöld. Finna varð aðra lausn á þessu búsetumáli. Þegar loks kom heim á hótel beið Jóna þar og vildi tala, en hann sagðist ekkert hafa að segja og á ekkert að hlusta. Hún bað um að fá að koma með inn á herbergi. „Hvernig vissir þú að mig var hér að eini sem hafði lært í háskóla. Litli verktakinn var reyndar ekki lítið fyrirtæki. Þar störf- uðu milli 35 og 50 manns. Hann var framkvæmdastjóri og bar ábyrgð á fjármálum fyr- irtækisins. Eigendurnir Páll og Bjartur voru hörkuduglegir, en þeim samdi ekki alltaf og hon- um ekki alltaf við þá. Þeir vildu ekki kaupa ný tæki á kaupleigu heldur eiga fyrir því sem keypt yrði. Skrifstofu- stúlkurnar voru svo sem ágæt- ar. Jóna var mjög falleg og var alltaf að gera hosur sínar grænar fyrir honum, en Elín var mun hæverskari og menn tóku varla eftir henni. Hún var hins vegar hörkudugleg og alltaf til í að vinna eftirvinnu en sagði aldrei neitt af viti, fannst honum. Eftir nokkra daga í vinnunni spurðist út að Sigrún sambýlis- kona hans væri farin frá hon- um. Jóna var stöðugt að bjóða honum í mat eða með sér á barinn eftir vinnu. Óljóst hug- boð réð því að hann þáði sjaldnast boð hennar. Hvernig í fjandanum stóð á því að hann, vel menntaður maður, gat aldrei haldið í konur? Sig- rún hafði sagt nokkrum sinnum að honum væri bara annt um peninga og hugsaði ekki um annað. Hún vildi að þau eignuðust börn og myndu giftast. Því tali eyddi hann, enda lá 36 ára gömlum manni ekkert á. Sigrún var tveimur árum yngri og hafði lært lög- fræði og sætti sig við að vinna á opinberri skrifstofu. Svo ein- kennilegt sem það var gat hann ekki munað hvar. Hann átti marga vini og þeir þurftu að fara í keilu og á fótboltaleiki og kepptust um það hver ætti flottasta bílinn. Eftir kaupin á þessum stórglæsilega bíl. Hins vegar dáðist Jóna mjög að jeppanum og bað hann oft að skutla sér, ýmist heim eftir vinnu eða til að hitta vinkonur sínar. Hún hrósaði honum fyrir að eiga svona flottan bíl. Ein- hvern tíma barst bílinn í tal á kaffistofunni. Allir smiðirnir voru mjög uppnæmir yfir bíln- um. Strákarnir dáðust að hon- um en fremst fór Jóna, sem átti ekki til orð yfir þessum glæsi- lega bíl, sem var svartur með skyggðum rúðum og rann létti- lega um göturnar. Elín sagði ekki neitt lengi vel, en spurði svo hvort það væri Glitfar eða Lýsingur sem ætti bílinn. Botninn datt úr kaffitímanum og hann varð vandræðalegur yfir þessu. Upp úr því fór hann að velta því fyrir sér hvort ekki væri rétt að skipta um vinnustað og fara í einhvern bankann. Ekki vantaði að þar voru greidd al- mennileg laun. Þeir vildu við- skiptafræðinga sem væru til í að vinna lengi. Þá gætu þau Sigrún ekki varið saman tíma. Hún var oftast í góðu skapi og skemmtileg, þótt henni fyndist hann vera heldur mikill glanni í fjármálum. Hann sá það núna, að Sigrún hafði verið ótrúlega þolinmóð gagnvart honum meðan allt hans líf snerist um að geta tekið þátt í öllu með félögunum, verið í keilu og farið á fótbolta-, handbolta- og körfuboltaleiki, alltaf með vinum sínum. Hvar voru þeir nú? Hann hafði ekki heyrt í þeim lengi, ekki einu sinni Jóni vini sínum, sem vann hjá nýja Glitljós-bankan- um. Sjálfsagt var nóg að gera á pappírstætaranum þessa dag- ana eins og hjá öllum sem enn héldu vinnunni hjá bönkunum. Hann hafði sagt þeim það margsinnis að þeir gætu stækk- að fyrirtækið mikið ef þeir tækju lán og fjárfestu í nýrri tækjum og færu út í það að smíða sumarbústaði. Eftir- spurnin hafði verið ótæmandi eftir bústöðum í nokkur ár. Þeir höfðu ekki viljað það. Hann hugsaði með sér að þeir væru hugleysingjar og þyrðu ekki að takast á við áskoranir. Síðar átti hann eftir að komast að því hversu rangt hann hafði fyrir sér um þá félaga. Þeir höfðu á endanum reynzt hon- um skynugri, en það var meira en hálft ár frá því að hann hætti og fjörið var svo sannar- lega fyrir hendi í bankanum. Vinnufélagarnir voru flestir yngri með þriggja ára nám í viðskiptafræði. Hann var með sitt gamaldags cand. oecon. próf úr Háskólanum á Mel- unum. Þeir komu úr nýju skól- unum, Bifröst eða HR eða frá útlöndum. Hagfræðina höfðu þeir á hreinu. Stundum var hann utanveltu þegar rætt var um allar leiðirnar til að græða peninga á því að færa þá milli fyrirtækja, en svo tókst honum að græða á því að leggja í púkkið með þeim í einkahluta- félaginu Gímaldi, sem átti að kaupa hlutabréf í Glitljósi til að hagnast á því að selja þau aftur. Hver um sig lagði í félagið einhverjar milljónir, sem Glitljós lánaði þeim með glöðu geði. Þegar hann reyndi að fá Pál og Bjart til að taka þátt í púkkinu voru þeir báðir á einu máli og höfðu engan áhuga. Viltu ekki koma til okkar aftur? Það vildi hann ekki enda fjörið miklu meira í bankanum. Um þetta leyti var hann farinn að sækja barina með strákunum eftir vinnu, henni um nóttina og hann svaraði hreinskilnislega eftir hik að svo hefði verið, og var mjög vandræðalegur þegar hann tíndi saman dótið sitt. „Þú manst svo eftir því að flytja lögheimilið þitt.“ Þá vissi hann að samskiptum þeirra væri lokið og fann fyrir söknuði. Sigrún var alveg ágæt, dugleg og sá um heim- ilið eftir vinnu, þvoði meira að segja af honum. Bölvaður asni hafði hann verið. En hvert átti hann að fara? Það kom honum mest á óvart hvað sporin út voru þung og hve lítið hann átti af öðru en fötum. Allt komst í jeppann. Kannski var þetta bara bezt. Eftir mikla umhugsun fór hann á hótel. Í fyrsta skipti í langan tíma var hann einn og félagarnir hvergi nærri. Hann fór á hótelbarinn og sat þar einn þegar hann sá Jónu koma inn með eldri manni, sem hann þekkti ekki en fannst hann hafa séð áður. Jóna leit ekki á hann en gekk beint framhjá barnum í hrókasamræðum við manninn. Hver var maðurinn? Þau sett- ust við borð inni í matsalnum og honum fannst hún gefa sig fullmikið að manninum. Þau sem höfðu sofið saman nóttina áður. Hann skellti í sig tvöföld- um gin og tónik og velti því fyrir sér hvað hann ætti að gera. Strákarnir væru ábyggi- lega farnir heim. Eftir einn í viðbót sá hann hvar Jóna stóð upp og gekk fram í áttina að honum. Þegar hún fór framhjá sagði hún hæ. „Ég tala við þig seinna, hef ekki tíma núna.“ Hvað gekk eiginlega á? hugs- aði hann og spurði: „Hvaða maður er þetta?“ og fékk sama svarið að þau skyldu tala sam- an seinna. Hann skildi hvorki saman, hugsaði hann. Eða hvað? Þegar hann var að ganga upp að hótelinu sá hann hvar Jóna og maðurinn voru að koma út. Þá áttaði hann sig á því að þetta var einhver úr viðskiptalífinu, einhver úr einkaþotuliðinu. Og þó hann myndi ekki alveg hver hann var, þá mundi hann eftir að hafa séð myndir í blaðinu Satt og logið sem var óhemju vin- sælt og sagði frá fína liðinu svona rétt til að gleðja alþýð- una, sem ekki gat leyft sér snekkjuferðir og einkaþotu- flug. Úti fyrir beið svartur BMW af 700-gerðinni með einkabílstjóra. Þau fóru inn í bílinn og létu vel hvort að öðru. Hann reyndi að horfa ekki, en sá út undan sér að Jóna leit í áttina að honum með óræðum svip. Hann ætlaði aldrei að geta sofnað á hótelherberginu og var alltaf að hugsa um þessar tvær konur, Jónu og Sigrúnu. Sú fyrri mjög óræð og greini- lega ekki öll þar sem hún var séð en Sigrún þessi jarðbundna og alltaf traust. Loks sofnaði hann undir morgun og svaf yfir sig og varð heldur seinn í vinnuna. Strákarnir hlógu þegar hann gekk inn í skrif- stofuna. Hann var ekki í skapi til að taka þátt í glensi dagsins, illa sofinn, örlítið þunnur og enn að hugsa um atburði gær- kvöldsins. Þegar hann ætlaði til vinnu um morguninn rifj- aðist óþægilega upp fyrir hon- um að hann hafði rokið út í bílinn drukkinn kvöldinu áður og skilið hann eftir einhvers staðar við Suðurlandsbrautina. Orðinn of seinn tók hann leigubíl og á leiðinni velti hann fyrir sér hversu lengi hann ætlaði að gista á einu dýrasta finna?“ spurði hann, og hún svaraði því til að hún ætti vini á hótelinu sem hefðu sagt sér hvar hann byggi. „Hvað varstu að gera í gærkvöldi?“ Það varð löng og vandræða- leg þögn. „Hver er þessi mað- ur?“ „Vinur minn“ var svarið. „Við skulum ekki ræða hann. Hann skiptir ekki máli.“ Og svo hjúfraði hún sig upp að honum. Hlýjan af henni varð til þess að varnirnar hurfu og án orða fóru þau í rúmið og elskuðust af mikilli ástríðu. Löngu seinna varð honum hugsað til þess hvað hann hefði eiginlega verið að hugsa. Það gat ekki hafa verið neitt nema einmanaleiki og örvænt- ing sem réðu gerðum hans þetta kvöld, og reyndar þetta sumar, sem var mjög undarlegt í minningunni. En nóttin var heit og enn varð honum óþægilega heitt í hamsi þegar ástarbríminn og ofsinn sem gagntók þau bæði rifjaðist upp. Þau höfðu verið komin að einhverjum mörkum og kann- ski hafði hann stigið yfir þau, en hún átti eitthvað eftir. Hann fékk skýringuna síðar og gladdist ekki. Næstu dagarnir voru frekar erfiðir. Norðurljós var ekki ódýrasta hótelið og sízt á háferðamannatímanum, en allt í einu uppgötvaði hann að sannir vinir voru fáir. Keilufélagarnir ypptu öxlum yfir vandræðum hans. Eitthvað var krónan farin að gefa eftir, en Glitljós virtist í góðum mál- um. Ef fram færi sem horfði myndi Gímald ehf. græða vel á því að kaupa þar hlutabréf svo það gerði lítið til þótt hótelið væri dýrt. Hann yrði ríkur fljótlega. Meira að segja for- stöðumenn bankans tóku þátt í þessum leik að kaupa hlutabréf upp né niður í því hvað var á seyði og ætlaði að taka í hand- legg Jónu, en hún vék sér und- an og sagði: „Ekki núna. Töl- um saman á morgun.“ Honum varð talsvert um og vissi ekki hvað hann ætti til bragðs að taka og sagðist vera að flýta sér heim og rauk fram í anddyri og út. Áður en hann vissi af var hann kominn undir stýri á Audi-jeppanum og lagður af stað heim til Sigrún- ar, án þess að hugsa um að hann væri drukkinn. Hann sá lögreglubíl framundan, sem setti allt í einu blá ljós á og sírenur í gang, og hugsaði með sér hvern fjandann hann ætti til bragðs að taka, en sem betur fer ók lögreglubíllinn á mikl- um hraða framhjá. Honum var svo brugðið að hann lagði bílnum við stöðumæli, rauk út úr honum og gekk heim á hótel Norðurljós. Það var talsverður spölur og honum varð rórra við gönguferðina og velti því fyrir sér hvers vegna hann hafði rokið út. Í sjálfu sér kom honum Jóna ekki við. Þau höfðu sofið saman í nótt en ekki rætt um neitt. Hann átti svo sem engan rétt til hennar, en fannst hann samt niður- lægður með því að hún vildi ekki tala við hann. Fólk sem sefur saman talar fjandakornið

x

Bæjarins besta

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Bæjarins besta
https://timarit.is/publication/1104

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.