Listin að lifa - 15.10.2001, Side 32

Konungsheimsókn á Reykjum árið 1907. Þarna tekur Þorsteinn Þorsteinsson bóndi, afi Hjalta, á móti Friðriki 8. Danakonungi
á bæjarhlaðinu. Þorsteinn stendur við eldskemmuna sína þar sem hann smíðaði gæruhnífa, skónálar, vasahnífa og fleira. Vörpu-
legi maðurinn lengst til hægri, andspænis konungi, er Hannes Hafstein, fyrsti íslenski ráðherrann.
arnir voru lagðir niður og tankarnir
komu, þá var betra að kæla mjólkina.
Við smíðuðum 270 tanka á árunum
1960—’70, en breytingin varð að ganga
svo hratt yfir að við höfðum ekki und-
an, og þeir fóru að flytja inn tanka.
Já, vélvæðingin fór hratt yfir sveit-
imar. Áður gátu bændur ekki búið
nema að hafa vinnufólk. Nú er fámennt
á bæjunum, vélamar hafa tekið við.
Selfoss er búinn að taka geysilegum
stökkbreytingum frá 1940. Áður var
kaupfélagið miðja atvinnulífsins. Nú
er það ekki nema nafnið eitt. Nú veit
enginn hver á hvað, allir í hlutabréf-
um, allir að reyna að græða. Selfoss er
nú geysimikill þjónustu- og skólabær,
yfir 700 nemendur í gagnfræðaskólan-
um og mikið starfslið fylgir skólunum.
Hér eru líka stór fyrirtæki, eins og t.d.
Mjólkurbú Flóamanna og Ræktunar-
samband Flóa og Skeiða.“
Að ráða sér sjálfur
Hjalti er hættur að vinna hjá öðrum,
en með járnsmíðaverkstæði í bílskúrn-
um heima. „Gott að þurfa ekki að gera
það sem manni finnst leiðinlegt - að-
eins það sem maður vill sjálfur. Nú sef
ég þegar ég vil, borða þegar ég er
svangur. Ég held að enginn þurfi að
kvíða starfslokum, ef menn hugsa fyr-
ir því hvað þeir ætla að gera, ég veit
um menn sem hafa staðið uppi eins og
glópar. Allir geta fundið sér eitthvað
að sýsla við sitt hæfi. Hér er geysi-
mikil starfsemi í eldri borgara félaginu
og mörg námskeið í boði.
Ég er mikill vinnufíkill í eðli mínu
og þarf að hafa mikið að gera. Við
erum með stóran garð, þar á ég mörg
handtök. Við ræktum kartöflur, rófur
og grænmeti. Og leggjum mikið upp
úr góðu fæði. Maður er það sem mað-
ur borðar. Ég hef alltaf verið gallheil-
brigður."
Hjalti og Ingibjörg ferðast mikið.
Áður fóru þau mikið í innanlandsferð-
ir með tjald og nesti. Nú safna þau
framandi löndum, eins og sjá má á
fögru heimili þeirra sem prýtt er list-
munum víða að. Veiðigleðin hjá þeim
er samt söm við sig. „Við förum mikið
í Veiðivötn, oft þrjár ferðir á sumri.
Fyrr á árum var veiðin svo mikil að ég
seldi silunginn. Þá voru gefin út 25
leyfi. Nú eru þau 80, og oft örtröð af
fólki. Þeir eru farnir að klaka í vötnin,
þetta er ekki lengur náttúruleg veiði.
Reyndar fórum við fjórir karlar í Þór-
isvatn í sumar og drógum 140 silunga
á sjö tímum. Gaman að lenda í slíkri
veiði!“
Hjalti spilar undir fjöldasöng á
kvöldin og dundar sér á daginn við að
smíða aðventukransa, kertastjaka,
kirkjukrossa og fleira. Skóhornin hans
eru vinsæl. „Eldri menn eru hrifnir af
að þurfa ekki að beygja sig. Ég gaf
kennara í Garðabæ eitt skóhorn. í
kjölfarið kom pöntun upp á 70
stykki.“ Hjalti er kvikur á fæti og létt-
ur í lund, enda sífellt að vinna list-
muni og vekja gleði. - Skyldi leynd-
ardómur æskubrunnsins liggja í sköp-
un og starfsgleði?

32