Tímarit Máls og menningar - 01.11.1985, Blaðsíða 38

Tímarit Máls og menningar
óttalegri, ég varð oft að fara yfir hengiflug, og loksins þraut vegurinn
undir fótum mínum. Eg var öldungis óhuggandi, og grét og hljóðaði,
svo það heyrðist aftur úr gjánum, og var svo óttalegt. Nóttin datt
yfir, og ég leitaði mér að mosató til að liggja á. Mér gat ekki sofnast;
alla nóttina heyrði ég undarlegar raddir, stundum hélt ég það væru
villudýr, stundum vindurinn og væri að kveina í hömrunum, stund-
um ókunnugir fuglar. Eg var að biðjast fyrir og sofnaði ekki fyrr en
undir dag.
Ég vaknaði við það, að dagurinn skein mér í andlitið. Fram undan
mér var brattur hamar; ég klifraðist upp í þeirri von að finna þaðan
veg úr óbyggðinni, og hitta menn eða manna-byggðir ef svo vildi
verða. En þegar ég var komin upp, þá var allt, einsog það í kringum
mig, svo langt sem ég gat séð, allt var svo hryggilegt yfir að líta, veðrið
dimmt og óalegt, og hvurgi sá ég tré eða gras, og ekki svo mikið sem
runn, nema fáeinar hríslur, sem sátu hnípnar og einmana í einstaka
klettaskoru. Það er ósegjanlegt, hvað mig langaði til að sjá einhvurn
mann, þó hann hefði verið mér öldungis ókunnugur, og þó ég hefði
orðið að hræðast hann. Eg þoldi ekki heldur við fyrir hungri, ég
settist niður og einsetti mér að deyja. En að stundarkorni liðnu fór
mig þó aftur að langa til að lifa, ég herti mig upp og var allan daginn
að ganga grátandi og hljóðandi að öðru hvurju; á endanum vissi ég
varla af mér, ég var þreytt og af mér komin, ég vildi varla lifa, og var
þó hrædd við dauðann.
Þegar kvölda tók fór landslagið að verða dálítið viðkunnanlegra;
hugur minn og óskir mínar fóru aftur að lifna, lífsfýsnin vaknaði í
öllum mínum æðum. Eg þóttist heyra myllu-þyt langt í burtu; ég
greikkaði sporið, — og hvað ég gladdist, hvað mér létti um hjartað,
þegar ég var loksins komin út úr fjallbyggðinni og skógar og engjar
og fögur fjöll langt í burtu voru fyrir framan mig. Mér fannst, einsog
ég væri komin úr horngrýti í paradís. Nú hræddist ég ekki grand
einveru mína og aðstoðarleysi.
Þegar tilkom, varð fyrir mér foss, en engin mylla, og rýrði þetta
stórum gleði mína; ég tók vatn úr ánni upp í lúkuna og fór að drekka,
en á meðan þóttist ég allt í einu heyra hóstakjöltur spottakorn í
burtu. Aldrei hefir mér þótt eins vænt um og í þetta sinn; ég gekk á
hljóðið og sá þar við skóginn gamla konu, sem virtist vera að hvíla
X
436