Tímarit Máls og menningar - 01.11.1985, Blaðsíða 48

Tímarit Máls og menningar
en nú var honum fallinn allur ketill í eld. Vinar-morðið stóð honum
sífellt fyrir hugskotssjónum, svo hann lét ekki af að ásaka sjálfan sig.
Stundum gekk hann til næstu borgar til að hafa af fyrir sér, og sótti
þar veislur og mannfundi. Hann óskaði sér vinar til að fylla auðnina í
sálu sinni, og dytti honum þá Valtari í hug, skelfdist hann við vinar-
nafnið; hann taldi sér víst, að sér hlyti að farnast ógæfusamlega með
alla vini sína. Berta og hann höfðu svo mörg ár búið saman í indælli
kyrrð; vinátta Valtara hafði verið ánægjan hans uppí svo mörg ár; en
nú voru þau bæði horfin í burt svo skyndilega að honum sýndist ævi
sín oft og tíðum fremur vera undarleg skröksaga, en verulegt ævi-
skeið.
I þessari hryggð og hæglæti hændist að Eggerti riddari nokkur,
Högni fra Ulfsbergi; það var að sjá eins og honum væri náttúrlega vel
til hans. Eggert varð undarlega glaður við það, og flýtti sér því heldur
að taka á móti vináttu riddarans sem hann hafði átt hennar minni von.
Nú voru þeir oft saman; ókunnugi maðurinn var Eggerti til vilja í
öllu sem hann gat; varla reið annar út án þess hinn væri með; þeir
hittust í hvurri veislu, í stuttu máli: það var einsog þeir gætu ekki
skilið.
Aldrei var Eggert lengi glaður í senn, því hann fann glöggt, að
Högni unni honum af ókunnugleik: hann þekkti hann ekki, hafði
ekki heyrt söguna hans, og nú langaði hann aftur eins mikið til að
skýra honum frá því öllu, til að komast eftir hvað hann væri mikill
vinur sinn. Annað veifið gat hann ekki fengið það af sér fyrir efasemi
og hræðslu um, að Högni mundi fyrirlíta sig. Oft og einatt var hann
svo sannfærður um einskisvirði sitt, að hann hélt enginn maður gæti
haft á sér virðingu, ef hann þekkti nokkra ögn til sín. Samt gat hann
ekki á sér setið. Svo vildi til, að þeir voru einir á reið, og þá sagði
hann vini sínum upp alla sögu, og spurði hann, hvurt hann gæti verið
morðingja-vinur. Högni komst við og bar sig að hugga hann. Eggert
fylgdi honum heim til borgar, og var þá í léttara skapi.
Það var einsog það væri óhamingjan hans, að verða tortrygginn
mitt í einlægninni; því óðar en þeir voru gengnir inní veislusalinn, fór
honum ekki að verða um svipinn á vini sínum, þegar ljósa-raðirnar
skinu framaní hann. Honum leist hann glotta svo undirfurðulega;
það gekk yfir hann, að hann talaði lítið við sig, en margt við aðra sem
við voru staddir, og lét einsog hann sæi sig ekki. Þar var gamall
446