Reykjalundur - 01.06.1947, Blaðsíða 32

ODDNÝ GUÐMUNDSDÓTTIR:
ALDAMÓT
Sigga rétti úr sér við þvottabalann og
fann til verkjar í hryggnum. Það var ein-
hver ólund í hlóðunum og enn ekki farið
að sjóða í þvottapottinum. Rigningin seytl-
aði niður sótugár fjalirnar í eldhússtromp-
inum. Það lá ekki vel á Siggu.
Bæjardyrahurðin var opnuð harlcalega
og henni skellt aftur. Kaldur gustur kom
inn í eldhúsið og hrollur fór um Siggu. Hún
heyrði gengið inn eldhúsgöngin á blautum
leðurskóm og vissi hver það var.
Hann kom þegjandi inn. Hár hans var
rennvott og andlitið rautt af kulda. Bleytan
vall upp úr útvötnuðúm skóræflunum.
Maðurinn gekk til hennar, kyssti hana laust
á vangann og lagði höndina snöggvast á Öxl
hennar. Hann brosti örlítið, ætlaði víst að
segja eitthvað en hætti við það og fór þegj-
andi út aftur. I dyrunum leit hann við og
hrollur fór um herðar hans. Svo hvarf hann
fram í dimm göngin.
Hann hefði þó getað sagt eitthvað. Nei,
það var varla von í svona veðri. Hvað hefði
hann svo sem átt að segja? Sjálf hafði hún
ekki hreyft hendurnar upp úr balanum,
þegar hann heilsaði henni. Þetta var allt
veðrinu að kenna. Haustrigningar eru alltaf
svo ömurlegar og minna á, að skammdegið
er að 'nálgast.
Hana langaði til að fara á eftir honum inn
í baðstofu, láta hann fara í þurr föt, gefa
honum heitan mat og helzt að láta hann
ekki fara út aftur. En hún vissi, að piltarnir
mundu flýta sér út, þegar þeir væru búnir
að gleypa í sig harðfiskinn og hrossaketið. *
Það var ekki ómaksins vert að hafa sokka-
skipti, enda datt engum það í hug. En hún
vissi það, af reynslu, að ekki var notalegt
að láta bleytuna hlýna utan á sér og fara
14
svo aftur út í kuldann. Til hvers var honum
að eiga konu eins og hana?
Sigga kingdi munnvatni sínu aftur og
aftur, deplaði augunum og laut enn dýpra
yfir þvottabalann. Nú dugði ekki að vola
eins og krakki. Hún var orðin tvítug stúlka
— nei kona, gift kona. Hallveig húsfreyja
gat komið fram þá og þegar að kalla á hana
til að borða.
Hún bætir á eldinn og lætur það eftir sér,
að tylla sér á hvalbein, rétta úr hryggnum
og lagfæra á sér hárið. Og úr því hún er
setzt á annað borð, getur hún ekki neitað
sér um að láta þreytuna líða úr hryggnum
fáein augnabhk. Bara að væri komið vor —
veturinn liðinn og komið vor. I fyrravor, þá
trúlofuðust þau.
Auðvitað hefur fólk haldið að hann hafi
beðið hennár, hugsar hún íbyggin; en það
gerði hann ekki. Fólk veit svo lítið. Enginn
veit þetta nema þau tvö. Og hvað skyldi
fólk segja, ef það vissi hvernig það vildi til?
Hún hafði verið vinnukona á Hnúki í
fjögur ár. Hann var nýkominn. Það var vor.
Vorið var ákaflega hart. Jóni hafði víst
alls staðar verið illa þjónað, en hún vakti
á kvöldin og bætti fataræflana hans eins
vel og hún gat.
„Var vont að vera í Nesi?“ spurði hún
einu sinni.
„Eins og gerist og gengur,“ svaraði hann.
Hann var með afbrigðum fáorður. En hún
vissi, að hann hafði átt illt.
Svo leið mánuður. Þau töluðu lítið saman.
Einu sinni kom hann heim til að borða,
að kvöldlagi. Hún gerði sér erindi inn í bað-
stofu og spurði hann, hvort hann væri ekki.
blautur í fæturna. Þar sat hann yfir eld-
súru, gömlu slátri, hákarli og sundurtættri
sviðalöpp.
Reykjalundur
í