Reykjalundur - 01.06.1947, Page 35

konan vék höfðinu ósjálfrétt við, eins og
hún væri að horfa á eftir henni.
Eftir andartak var hún komin aftur.
„Varst þú aldrei á bæ, svona eins og
mamma, Sigga mín?“ spurði hún, áður en
hún var komin alla leið til gömlu konunnar.
„Nei, ég var alltaf bara vinnukona.“
„En maðurinn þinn, hann Jón sálugi, var
hann þá ekki bóndi, heldur vinnumaður?“
„Við vorum alltaf vinnuhjú.“
„Því þá? Eg hélt að menn væru vinnu-
menn á meðan þeir eru ungir, en yrðu svo
bændur, þegar þeir giftu sig.“
„Það þarf efni til þess að reisa bú. En við
eignuðumst aldrei neitt. Við vorum bæði
heilsulítil. Börnin okkar voru líka heilsu-
veil, á meðan þau lifðu. Og tvisvar misstum
við allar «kepnurnar, sem við vorum búin
að koma upp.“
„Blessaðar skepnurnar,“ sagði telpan
hrygg. „Við skulum samt ekki tala um þær
núna,“ bætti hún við fljótmælt. „Því ertu
svona hugsandi. Sigga? Um hvað ertu að
hugsa?“
„Eg var bara að hugsa um drauminn
minn,“ svaraði gamla konan stillilega.
„Hvaða draum? Dreymdi þig eitthvað
merkilegt í nótt?“
„Nei, það var þegar ég var ung.“
„Og manstu það enn?“
„Við eigum aldrei að gleyma því, þégar
okkur dreymir eitthvað fallegt, Ásta mín.“
„-----Hin nýja öld-------hin ýja öld — —
hin nýja öld------.“
Já, það vantaði ekki að hann gat talað,
þessi maður. Það þurfti áræði til að standa
þarna frammi fyrir allri sveitinni og segja
þetta svona hátt og djarflega — — hin nýja
öld.
Hin nýja öld, sagði hann, átti að syngja
fögnuð í brjóst hinnar ungu kynslóðar. Hin
unga kynslóð átti að hleypa gunnfáki hug-
sjónanna inn í ríki fegurðarinnar. Hin unga
kynslóð • átti ekki að hugsa eingöngu um
mat og drykk og kæfa anda sinn í lægstu
kröfum hinna daglegu þarfa. En því miður
var þetta andi hins nýja tíma------.
Og hann talaði um mat og drykk af svo
mikilli lítilsvirðingu, að konurnar, sem
höfðu verið svo innilega glaðar yfir jóla-
brauðinu, roðnuðu af blygðun frammi fyrir
hinni nýju öld.
Sigga gamla var komin inn, því að nú var
blessuð sólin horfin af hlaðinu. Hún sat á
rúminu sínu og var að taka prjónana úr
slifsinu sínu með mestu varasemi.
„Blessunin,11 tautaði hún, þegar hún
heyrði trítlað inn göngin og stokkið upp
baðstofustigann.
„Sigga mín. Ertu strax að fara úr peysu-
fötunum? Ertu þreytt? Eg skal brjóta saman
slifsið. Eg skal gera það ósköp vel. Mamma
sagði, að ég ætti að færa þér kaffið og allt.
Hún sagði að þú gætir ekki drukkið með
fólkinu við stóra borðið í þinghúsinu, því
þú værir bhnd. En finnst þér samt ekki
gaman?“
„Jú, jú. Mér þótti gaman. Eg get bara ekki
drukkið við borðið. En ég kann líka ágæt-
lega við að drekka hérna á rúminu mínu.
Og nú er ég búin að hlusta á sönginn og
ræðuna. Hlustaðir þú á ræðuna, barnið
mitt?“
„Nei — ég — ég var svo mikið að hugsa.
Ég tók ekki eftir ræðunni. Ræður eru líka
bara fyrir fullorðna.“
„Heyrirðu þá e k k e r t af ræðunni?
Ekki orð?“
Ásta litla hugsaði sig um: „ Jú, svolítið.
Mig minnir ég heyrði eitthvað svolítið.“
„Jæja, jæja, ekki held ég ræðuskömmin
hafi sakað þig. Þú ert svo gott barn.“
Dag nokkurn var negri að járna hest. Skyndilega
reif hesturinn sig lausan og sló negrann í höfuðið.
Nokkrum dögum síðar var eigandi klársins spurður
um líðan svertingjans.
— Svertingjanum líður ágætlega — svaraði hann —
en hesturinn er draghaltur.
•
— Er [jað satt mamma, að Pétur litli hafi komið frá
himnaríki?
— Já, góði minn. —
Finnst þér ekki eðlilegt, að englarnir hafi viljað
losna við hann, fyrst hann er svona óþægur?
Reykjalundur
17