Reykjalundur - 01.06.1947, Blaðsíða 41

ustu: „Ef Matthías hjálpar mér ekki, þá
hjálpar mér enginn.“
Ég man þetta orSrétt, af því að í þessum
orðum fólst svo öruggt traust til eins manns.
En ég komst fljótt að raun um að þetta var
ekkert oftraust. Matthías kom strax og tal-
aði við hana. Sennilega hefur Matthías farið
bejna leið frá henni til þess manns, eða
þeirra manna, sem bar að sjá henni far-
borða. Eftir litla stund kom sjúkravagninn
og sótti konuna; var hún flutt á sjúkrahúsið
í Landakoti. Þar dvaldi hún lengi.
Ég þekkti fleiri, sem Matthías líknaði og
líkt var ástatt fyrir. Ég man að ég vitjaði
hans fyrir stúlku, sem hafði verið á hælinu
en lá nú heima hjá móður sinni með blóð-
spýting. Þegar ég kom var biðstofan full af
fólki. En ég vissi að það þoldi enga bið að
ná til læknis. Ég var ákaflega hrædd við að
berja að dyrum, en ég gerði það nú samt.
Hann opnaði hurðina og spurði hvað ég
vildi.
Ég sagði erindið.
Þá bað hann mig að bíða. Ég heyrði hann
tala í síma. Svo opnaði hann hurðina, rétti
mér lyfseðil og sagðist svo vera búin að
útvega henni hjúkrunarkonu. Mig minnir
að hann nefndi hjúkrunarkonuna' fröken
Tveede. Sjálfur kvaðst hann mundi koma
eins fljótt og hann gæti.
Ég var honum mjög þakklát, og ekki var
ég eins feimin, því að málrómur hans var
miklu mildari núna, en þegar hann spurði
um erindi mitt.
í þriðja sinn vitjaði ég Matthíasar fyrir
stúlku, sem var að vísu ekki berklaveik, en
hún var aumingi. Hún sagði:
„Biddu Matthías að koma til mín.“
„Hvers vegna fremur hann en einhvern
annan,“ spurði ég.
„Matthías gefur mér alltaf læknishjálp-
ina,“ sagði hún.
Það, sem margir sjúkhngar, sem komu
frá Vífilsstöðum þurftu mest með, var líkn
og skilningur. Þá var engin „Berklavörn“
til, ekkert blað, er fræddi fólk um kjör og
aðstæður þeirra ,sem háðu baráttuna við
hvíta dauðann. Engin vinnuheimili þar sem
Hjón i Reykjalundi leiðast heim að loknu dagsverki.
sjúkhngar gætu leitað hæhs og unnið fyrir
sér, án þess að lífi þeirra væri háski búinn,
af of miklu erfiði og óhollri vinnu.
Eins og ég gat um áðan, var fólk ákaflega
hrætt við þá, sem verið höfðu á Vífilsstöð-
um. Það var í raun og veru eðlilegt. Skal
ég fúslega játa, að þótt flestir sjúkhngar
væru gætnir og fylgdu öllum reglum, voru
þeir þó til, sem út af þeim brugðu, og fóru
ekki nógu gætilega gagnvart öðrum. En
lækninum var alltaf hægt að treysta. Hann
gaf aldrei neinum sjúkhngi vottorð um, að
af honum stafaði engin hætta, nema það
væri alveg öruggt að hann bæri ekki smit.
— Vottorð frá prófessor Sigurði Magnús-
syni var áreiðanlega gott og gilt.
Ég dvaldi hérna í Reykjavík, veturinn
eftir að ég kom af hælinu. Yfirlæknirinn
fullyrti, er ég fór, að engin hætta stafaði af
mér og væri mér óhætt að umgangast börn
sem fullorðna. Skömmu eftir nýjár bað
frænka mín mig að taka við kennslu fyrir
sig í húsi einu hér í bæ; af því að hún ætlaði
sjálf að fara úr bænum. Ég lofaði því og tók
við kennslunni, sem var mjög létt. Ég átti
Reykjalundur
23