Morgunblaðið - 28.01.2015, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 28. JANÚAR 2015
✝ BjarghildurIngibjörg Sig-
urðardóttir fædd-
ist í Vallanesi í
Suður-Múlasýslu
9. apríl 1926. Hún
andaðist á Hrafn-
istu Reykjavík 13.
janúar 2015.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Björg Jónsdóttir,
f. 1901, d. 1988,
lengst af húsfreyja og organisti
í Vallanesi, og séra Sigurður
Þórðarson, f. 1899, d.1935,
sóknarprestur í Vallanesi.
Fósturfaðir hennar var Magnús
Jónsson, f. 1908, d. 1999. Systir
Bjarghildar var Oddrún Val-
borg Sigurðardóttir, f. 1928, d.
2012. Bræður hennar sam-
mæðra eru Sigurður Þórðarson
Magnússon, f. 1938, d. 1988, og
Ármann Magnússon, f. 1941.
Árið 1944 gengu Bjarghildur
og Ari Björnsson, f. 19. maí
1917 í Stóra-Sandfelli í Skrið-
dal, síðast húsvörður við
Menntaskólann á Egilsstöðum,
í hjónaband. Ari lést 2. janúar
1993.
september 1952, hún á tvö
börn. Langömmubörn Bjarg-
hildar eru 31 og langalang-
ömmubörn fjögur.
Bjarghildur ólst upp í Valla-
nesi og lauk þar skyldunámi
og stundaði nám við Hús-
mæðraskólann á Hallormsstað.
Ari og Bjarghildur reistu sér
húsið Varmahlíð (nú Selás 6)
sem var þriðja húsið sem reis í
kauptúninu á Egilsstöðum og
fluttu inn í það á þriðja degi
jóla árið 1946. Fyrstu árin
sinnti Bjarghildur börnum og
heimili ásamt því að þau Ari
ráku verslun og bensín-
afgreiðslu á Egilsstöðum, auk
ýmissa annarra starfa. Árið
1963 réðst hún til starfa hjá
nýstofnaðri Skattstofu Austur-
lands og starfaði þar, síðast
sem staðgengill skattstjóra, til
sjötugsaldurs, en sinnti sér-
verkefnum nokkur ár þar á
eftir. Bjarghildur starfaði að
ýmsum félagsmálum og var
meðal stofnenda Kvenfélagsins
Bláklukku á Egilsstöðum, tók
þátt í leiksýningum og kóra-
starfi og sat í stjórn Samtaka
skattstofufólks. Árið 1997 var
hún heiðruð af Egilsstaðabæ
ásamt öðrum frumbyggjum
með merki bæjarins.
Útför hennar verður gerð
frá Fossvogskirkju í dag, 28.
janúar 2015, og hefst athöfnin
kl. 13.
Börn þeirra eru:
a) Erla Björg, f. 8.
júní 1944, d. 14.
júní 1993, eigin-
maður hennar var
Pétur Jónsson, f.
1944, þau áttu tvö
börn, b) Gerður
Guðrún, f. 19. júní
1945, eiginmaður
hennar er Einar
Þór Halldórsson, f.
1945, þau eiga
þrjú börn, en látin er Bjarg-
hildur Margrét, f. 1963, d.
1997), c) Sigurður, f. 31. júlí
1946, sambýliskona hans er
Inga Fanney Egilsdóttir, f.
1956, þau eiga son, en fyrir á
Sigurður fjögur börn, d)
Björn, f. 2. ágúst 1947, eigin-
kona hans er Margrét Sól-
mundsdóttir, f. 1950, þau eiga
þrjú börn, e) Bergljót, f. 3.
janúar 1950, eiginmaður henn-
ar er Karl F. Jóhannsson, f.
1950, þau eiga tvö börn, en
fyrir átti Bergljót son, f) Ingi-
björg, f. 1. september 1951,
eiginmaður hennar er Guðni
Pétursson, f. 1946, þau eiga
þrjú börn, g) Guðný, f. 20.
Þegar ég hugsa um ömmu
Bjarghildi þá koma bækur upp í
hugann og að spila kasínu í eld-
húsinu í Selási. Bæði tapsár og
með skap. Ég hugsa líka um
stofuna hennar, þar hékk mynd
af Selárdal. Bókaherbergið fullt
af sögum, sönnum og skálduð-
um.
Ég var í Breiðdalnum í sum-
arfríi með ömmu og fleiri barna-
börnum þegar Díana og Karl
giftu sig. Við horfðum á það
saman. Ömmu fannst þetta
merkilegt og lítið mátti annað
gera en að reyna að koma sér í
stemninguna með henni. Henni
fannst hefðir mikilvægar.
Ég og amma áttum ekki alltaf
skap saman. Kannski af því að
við vorum bæði pínu hrjúf og
ákveðin út á við og sögðum það
sem við hugsuðum og fannst
hverju sinni. Þegar ég var ellefu
ára gamall gaf amma mér bók-
ina Góði dátinn Svejk í jólagjöf.
Ég las hana tvisvar á fjórum
dögum. Amma Bjarghildur vissi
þá að hún næði til mín í gegnum
bækur og mun ég búa að því það
sem eftir lifir.
Partur af mér er amma
Bjarghildur. Partur af börnun-
um mínum er amma Bjarghild-
ur. Fyrir það er ég afskaplega
þakklátur og stoltur, því eins og
segir í upphafi einnar af uppá-
haldsbókum okkar ömmu: „eng-
inn maður er eyland“.
Björn Steinbekk.
Bjarghildur hét hún að eig-
innafni – einu fágætasta kven-
mannsnafni íslensku eftir föður-
ömmu sinni ljósmóðurinni á
Skeiði í Selárdal – og Ingibjörg
að millinafni eftir móðurömmu
sinni húsfreyjunni á Vaði í
Skriðdal. Hún ólst upp í Valla-
nesi við bakka Lagarfljótsins
þar sem faðir hennar var sókn-
arprestur og móðirin húsmóðir
og organisti sóknarinnar. Hún
var bókelsk og fróðleiksþyrst og
minntist þess á efri árum þegar
hún stalst til að lesa bækur úr
bókasafni hreppsins sem geymt
var í Vallanesi. Yfir heimilinu
hvíldi þó skuggi; faðir hennar
var um árabil rúmfastur vegna
berkla og lést fyrir aldur fram
þegar hún var á tíunda ári.
Átján ára gekk hún að eiga
Ara Björnsson og börnin sjö
fylgdu á næstu átta árum þar á
eftir. Hús byggðu þau þar sem
ári síðar hét Egilsstaðakauptún
og taldist húsið, sem þau nefndu
Varmahlíð, síðar Selás 6, vera
það þriðja sem reis í kauptúninu.
Afkoman var óviss fyrstu bú-
skaparárin og efnin á stundum
naum og fátt til þæginda eða að-
stoðar sem nú telst til sjálf-
sagðra hluta. En þrátt fyrir það
var hús þeirra skáli um þjóð-
braut þvera þar sem jafnan var
víst húspláss eða beini án þess
að ætlast væri til endurgjalds og
breytti þar engu hvort um væri
að ræða fjölskyldu, samstarfs-
menn í viðskipta- eða félags-
málavafstri eiginmannsins eða
vandalausa.
Eftir að börnin stálpuðust hóf
hún störf utan heimils á Skatt-
stofu Austurlands þar sem hún
starfaði í þrjá tugi ára og rúm-
um hálfum til, lengst af í ábyrgð-
arstöðu sem reyndi á nákvæmni
og þekkingu. Þannig skiptist
starfsævi hennar í tvo hluta.
Hún var góðum gáfum gædd,
eðlisgreind og fljót að tileinka
sér nýjustu tækni samtímans.
Hún var víðsýn og laus við
kreddur og fordóma fortíðar og
horfði jafnan til framtíðar. Að
eðlisfari var hún til baka en þó
ákveðin í skapi og ef hún tók
ákvörðun stóð hún yfirleitt. Hún
var glettin og í minni eru mörg
meitluð tilsvör sem hún lét falla
við hin ýmsu tækifæri. Og sann-
arlega lét hún vita ef henni mis-
líkaði eitthvað og fékk viðkom-
andi þá oftast orð í eyra.
En fyrir okkur sem orð þessi
ritum var hún fyrst og fremst
amma Bjarghildur. Margs er að
minnast á þeim hálfum fimm
áratugum sem sameiginlegar
minningar okkar spanna. Hvort
sem það er minningin um lítinn
strák sem fannst það vopn bíta
best á hrekkjusvínin í næstu
götu að þeir skyldu eiga ömmu á
fæti, eða þegar hún kenndi einu
okkar, með nýlegt bílpróf, að
réttast væri að aka greitt og
taka alltaf fram úr ef þess væri
nokkur kostur. Eða þegar hún
tók okkur, hvert á sínum áratug,
í „rykkjabíltúra“ eða skaust með
okkur inn í Hallormsstað eða
niður á Seyðisfjörð, og svaf best
með kveikt á náttlampa og bók
sér við hlið.“
Í ljóði Ólafs Jóhanns Sigurðs-
sonar segir:
Nú ber mig án afláts
nær óræðu fljóti.
Undarlegan nið þess
æ næmar ég heyri.
Öllu er afmörkuð stund. Nú
sameinast amma okkar þungum
straumi hins óræða fljóts tímans
líkt og Lagarfljótið líður straum-
þungt til sjávar handan Valla út
Hérað.
Við þökkum henni samferðina
og allt það sem hún var okkur,
vitandi að hún mun eiga góða
heimkomu.
Davíð, Ari og Hanna
María Bergljótarbörn.
Bjarghildur frænka mín og
móðursystir á sérstakan sess í
hjarta mínu. Margar minna
fyrstu minninga tengjast Varma-
hlíð þar sem Ari og frænka
bjuggu með börnum sínum. Nú
er komið að kveðjustund. Minn-
ingarnar eru hlýjar og góðar.
Það er sem ég heyri hana segja í
eyru mín, „vertu nú ekki með
neina langloku, gæskurinn“.
Hún kom sér oftast beint að efn-
inu, en frænka mín sagði „jæja,
gæskurinn“ alltaf fallega. Hún
var hlý manneskja, fróð og
skemmtileg. Sagnakona þegar
hún vildi. Kankvís hlátur, ekki
langur, sem endaði oftast á „já,
já“ kemur upp í huga. Hún skóf
ekkert af hlutunum, gat verið
hvöss, en nærveran alltaf góð og
gefandi. Ég sé þær systur ganga
nú um græna velli, ekkert
óhressar með að hittast, vilja þó
ekki láta á því bera, kýta smá
um óþarfa hluti, en látbragð allt
segir að þær eru í sama mengi,
af sama stofni, tengdar órjúfandi
böndum. Það var einstaklega
gaman og gefandi að fara með
þeim systrum og bræðrum mín-
um um Vestfirði um árið, koman
í Selárdal að Kolbeinsskeiði sér-
staklega. Ég þakka Bjarghildi
Ingibjörgu frænku minni fyrir
samferðina, fyrir allar minning-
arnar, umhyggjuna og sam-
veruna undir ásunum fögru í
Varmahlíð á Egilsstöðum. Fjöl-
skyldunni færi ég samúðarkveðj-
ur.
Emil Thoroddsen.
Bjarghildur
Sigurðardóttir
✝ Oddný Ragn-heiður Þór-
arinsdóttir fæddist
á Starmýri, Hofs-
sókn í Álftafirði,
22. apríl 1917. Hún
lést á Landspítal-
anum 18. janúar
2015.
Foreldrar henn-
ar voru Stefanía
Brynjólfsdóttir,
húsfreyja á Star-
mýri, f. 1892 á Starmýri, d.
1981, og Þórarinn Jónsson,
bóndi á Starmýri, f. 1887 á
Rannveigarstöðum, d. 1979.
Systkini hennar voru: Elís Þór-
arinsson, f. 1915, d. 2009, og
Jóna Vilborg Þórarinsdóttir, f.
1920, d. 1979.
Eiginmaður Oddnýjar var
Hermann Guðbrandsson, deild-
arstjóri hjá Sjúkrasamlagi
Reykjavíkur, f. í Reykjavík 29.
september 1913, d. 1983. For-
um tvítugt og vann þar hin
ýmsu verslunar- og þjónustu-
störf. Þau Hermann bjuggu alla
sína hjúskapartíð í höfuðborg-
inni. Þegar börn þeirra fæddust
helgaði hún sig uppeldi þeirra
sem og húsmóðurstörfunum.
Seinna meir fór hún aftur út á
vinnumarkaðinn og starfaði þá
lengst af í Kvenfatabúðinni og
Hattabúð Reykjavíkur. Oddný
var listilega flink handa-
vinnukona. Framleiddi hún
hvert listaverkið á fætur öðru
sem oftar en ekki enduðu sem
gjafir til ástvina hennar. Örfá
ár eru síðan hún lagði prjónana
á hilluna. Einnig var hún mikil
áhugamanneskja um bridds og
spilaði hún það í góðra vina
hópi fram á tíræðisaldur. Eftir
að Hermann féll frá fluttist
Oddný á Kleppsveginn þar sem
hún bjó þar til yfir lauk. Tók
hún mjög virkan þátt í lífi
barna og barnabarna sinna og
var þeim mikil hvatning í
hverju sem þau tóku sér fyrir
hendur.
Útför Oddnýjar fer fram frá
Grafarvogskirkju í dag, 28. jan-
úar 2015, og hefst athöfnin
klukkan 13.
eldrar hans voru
Guðbrandur Magn-
ússon, f. 1871, d.
1947, og Sigríður
Jónasdóttir, f.
1880, d. 1961. Börn
Oddnýjar og Her-
manns eru: 1) Sig-
ríður, f. 1952, gift
Bjarna Guðmunds-
syni, f. 1956. Börn
þeirra eru a) Sig-
rún, f. 1975, gift
Einari Símonarsyni, f. 1972.
Börn þeirra eru Lilja Ragnheið-
ur, f. 2000, Hanna Regína, f.
2003 og Henrý Leó, f. 2009, b)
Arndís, f. 1986, í sambúð með
Guðmundi Magnússyni, f. 1987,
c) Guðmundur Hermann, f.
1994. 2) Stefán Ingi, f. 1954,
kvæntur Hrafnhildi Björgu
Gunnarsdóttur, f. 1953. Börn
þeirra eru a) Hlynur, f. 1987, og
b) Sindri, f. 1989.
Oddný fluttist til Reykjavíkur
Elsku mamma. Orð eru fá-
tækleg þegar kemur að því að
minnast þín því að það sem þú
skilur eftir hjá börnum, barna-
börnum og barnabarnabörnum
verður nesti þeirra út ævina,
þrungið mannást og gæsku.
Aldrei talaðir þú illa um nokk-
urn mann, aldrei dæmdir þú
nokkurn mann, en kastaðir iðu-
lega fram vísdómi í öllum þeim
stökum og kvæðum, er þú hafð-
ir fest þér í minni. Þú varst
sjálflærð, sjálfmenntuð eins og
sönnu alþýðufólki var títt og
með þér finnst mér farinn
gamli tíminn, tími þrautseigju,
þolinmæði og umburðarlyndis.
Mikið er með þér horfið, elsku
mamma, þvílíkt var innsæi þitt
í mannlegt eðli og gæska þín til
alls sem lifir. Faðir minn sagði
við mig þegar ég var barn:
„Taktu eftir móður þinni og
taktu hana þér til fyrirmyndar.
Betri kona finnst ekki.“ Ég veit
að Guð blessar þig og þú hefur
fundið frið. Þín dóttir,
Sigríður (Sigga).
Tengdmóðir mín, Oddný
Ragnheiður Þórarinsdóttir,
sem kvödd er í dag, hefur í
rúma þrjá áratugi verið hluti
minnar veraldar og einn sá
óbreytilegasti. Oddný var svo
gæfusöm að halda andlegu at-
gervi sínu allt til loka langrar
ævi. Þegar vegir okkar Sigríðar
dóttur hennar lágu saman var
Oddný komin fast að þeim aldri
sem oft er talinn veita löggild-
ingu sem gamalmenni, en ellin
náði aldrei að marka huga Odd-
nýjar. Hún lifði þá stund sem
var að líða og leit til framtíðar
en ekki um öxl. Þetta var mér
nokkurt nýnæmi, hjá fólki af
sömu kynslóð hafði mér virst
að það mat væri á að fátt mark-
vert hefði borið til eftir síðari
heimsstyrjöld og að minnsta
kosti hefði hljómur daganna
verið skærari og sterkari á
fyrri árum. En tímatal Odd-
nýjar veitti lítið rúm fyrir það
sem dautt var eða frá deginum
í gær, svo tekið sé að láni frá
skáldbræðrum úr Persíu og
Borgarfirði. Þannig rifjaði hún
ekki að fyrra bragði upp at-
burði úr eigin ævi. Ef eftir var
innt kunni hún þó frá mörgu að
segja og var bjart yfir minn-
ingum hennar. En vegna þessa
kann ég ekki nægjanlega vel að
rekja uppruna hennar og upp-
vöxt. Hitt veit ég af eigin raun
að Oddný var grandvör mann-
eskja til orðs og æðis, hrein og
bein í framkomu og tæki hún
eitthvað að sér var vel fyrir
séð. Allt frá fyrstu tíð tók
Oddný mér af mikilli vinsemd
og kann að hafa bætt fyrir mér
að Hermann, eiginmaður Odd-
nýjar, sem þá var nýlátinn, og
móðurbróðir minn höfðu verið
bekkjarbræður í menntaskóla.
Fjölskyldan var Oddnýju kær
og taldi hún aldrei eftir sér að
rétta hjálparhönd þegar hún
mátti og eftir var leitað en
fjarri var henni að veita ráð
sem ekki hafði verið spurt um.
Börnum mínum veitti hún
ómetanlegt veganesti með um-
hyggju sinni og ekki síður með
fordæmi, hógværu og glaðlegu
viðmóti við alla jafnt og virð-
ingu fyrir sjálfri sér til jafns
við aðra. Þá er ótalin sú góða
móðurmálskennsla sem fylgdi
samvistum við Oddnýju ömmu,
sem gefið var kórrétt og fjöl-
breytt málfar og óþrjótandi
þekking á kvæðum og lausavís-
um.
Löng mannsævi verður ekki
rakin í því rými sem minning-
argrein í blaði má fylla og ekki
heldur viðkynning þriggja ára-
tuga. Að leiðarlokum vil ég
þakka Oddnýju árin liðnu þar
sem svo margs er að minnast
og þá vináttu sem var okkar á
milli. Eftir situr svo söknuður
og einnig eftirsjá fyrir að hafa
ekki nýtt betur þann tíma sem
gafst. Um margt vorum við
Oddný sammála og samstiga en
eitt sem við ekki ræddum var
hugsanlegt framhaldslíf. Þar
fann Oddný fljótt að minni trú
um horfur á framhaldslíf var
verulega áfátt. Var málaflokk-
urinn með þegjandi samkomu-
lagi tekinn af okkar umræðu-
skrá. En reynist það nú svo að
heimur leynist handan þessa
eins og Oddný var sannfærð
um þá þykist ég vita að ekki fá-
ist betra veganesti í förina
þangað en ævi sem lifað hefur
verið af þeirri hógværð og vel-
vild til annarra sem einkenndi
Oddnýju Þórarinsdóttur. Bless-
uð sé minning hennar.
Bjarni Guðmundsson.
Oddný Ragnheiður
Þórarinsdóttir
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
GUÐMUNDUR LÁRUS JÓHANNSSON,
Grænumörk 1,
Selfossi,
lést á Heilbrigðisstofnun Suðurlands
á Selfossi miðvikudaginn 21. janúar.
Útförin verður gerð frá Selfosskirkju laugardaginn 31. janúar
kl. 11.00.
Arnbjörg Þórðardóttir,
Helga Þórdís Guðmundsdóttir, Vigfús Guðmundsson,
Guðbjörg Fríða Guðmundsdóttir,Sigurdór Már Stefánsson,
Jóhann Björn Guðmundsson,
Anna Þóra Guðmundsdóttir, Hermann V. Baldursson,
Lárus Arnar Guðmundsson, Íris Ellertsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær eiginmaður, faðir, tengdafaðir, afi
og langafi,
GUNNAR SIGURJÓNSSON
rafvirki,
Grænumörk 2,
Selfossi,
lést á Landspítalanum, deild 11G,
þriðjudaginn 27. janúar.
Útför hans verður auglýst síðar.
Ingibjörg Kristjánsdóttir,
Tryggvi Gunnarsson,
Jakob Gunnarsson,
Agnes Gunnarsdóttir, Leifur E. Leifsson
Gunnar Ingi Gunnarsson, Sigrún Agnarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Faðir okkar, afi og langafi,
PÉTUR PÁLMASON
frá Reykjavöllum,
Lýtingsstaðarhreppi,
lést á Heilbrigðisstofnun Blönduóss
föstudaginn 23. janúar.
Jarðað verður að Mælifellskirkju 31. janúar kl. 14.00.
.
Börn, tengdabörn og barnabörn.