Morgunblaðið - Sunnudagur - 04.01.2015, Qupperneq 49

Katrín Ómarsdóttir
komin heim í snjóinn.
Erfiðir tímar eru að baki
og lífið blasir við henni.
Morgunblaðið/RAX
„Ég er svolítill einfari í eðli mínu og þó það
geti verið ágætt að leigja með öðrum var ég
eiginlega búin að fá nóg af því.“
Spurð um ástamál færist órætt bros yfir
varir Katrínar. „Það er stelpa sem ég hef
verið að hitta,“ viðurkennir hún svo og lítur
feimnislega undan.
„Það er reyndar nokkuð langt síðan við
kynntumst eða í mars 2013. Ég var nýkomin
heim til Liverpool eftir erfitt mót með lands-
liðinu á Algarve og ákvað að skella mér út á
lífið til að hrista vonbrigðin af mér. Ég var
stödd á klúbb þegar þessi stelpa gekk inn,
horfði á mig og ég varð strax heltekin.“
Katrín fékk símanúmer stúlkunnar og þær
byrjuðu að hittast. Hlutirnir gengu þó lengi
vel hægt fyrir sig og það var ekki fyrr en í
síðasta mánuði eftir tæplega tveggja ára
haltu mér/slepptu mér-samband að þær byrj-
uðu loksins saman.
„Núna erum við loksins orðnar kær-
ustupar og síðustu tvær vikurnar áður en ég
kom heim í jólafrí voru yndislegar. Nú get-
um við byrjað að hjálpa hvor annarri að ná
okkar markmiðum og draumum í lífinu,“
segir Katrín sem kýs að nafngreina kærustu
sína ekki að svo stöddu, þar sem svo nýlega
var til formlegs sambands stofnað.
Greind með þunglyndi
Efinn stafaði öðru fremur af vanlíðan sem
Katrín hefur glímt við síðustu tvö árin. „Í
grunninn er ég frekar þung í lund. Fann
stundum fyrir vanlíðan meðan ég var ung-
lingur án þess að gera beinlínis neitt í því.
Þetta leið bara hjá. Fljótlega eftir að ég flutti
til Liverpool helltist þessi vanlíðan hins vegar
yfir mig af mun meiri þunga en áður. Ég var
treg að fara til læknis. Hugsaði bara sem svo
að þetta hlyti að rjátlast af mér, eins og okk-
ar Íslendinga er siður. Fótboltinn hjálpaði
mér líka heilmikið. Hann hefur alltaf verið
mitt líf og yndi og í þessum erfiðleikum var
hann nauðsynleg rútína og haldreipi.“
Hún lét sig loksins hafa það að leita til
læknis sem greindi hana með þunglyndi. „Ég
hef lesið mér mikið til um þetta og það er
merkilega algengt að vanlíðan og sjálfsefi
hellist yfir fólk milli tvítugs og þrítugs. Það
sem hélt mér á floti var vissan um að þetta
myndi á endanum líða hjá. Ég var aldrei í
neinum vafa um það, sem er algjört lyk-
ilatriði upp á bata.“
Núna líður Katrínu mun betur og hún
kveðst hafa lært mikið á þessum tveimur ár-
um. Hún hafi meiri skilning á sjálfri sér og
öðrum eftir að hafa gengið í gegnum þessar
hremmingar.
Trúði ekki á hamingjuna
Kærastan reyndist Katrínu afar vel meðan á
þunglyndinu stóð. „Hún er mjög glöð að
upplagi. Við bætum hvor aðra upp og mæt-
umst á miðri leið. Hún hífir mig upp og ég
dreg hana niður úr skýjunum. Hún hjálpaði
mér rosalega mikið meðan ég var svona
langt niðri. Var algjör klettur og sýndi hvað
hún elskar mig mikið. Ég ýtti henni margoft
frá mér með þeim orðum að ég tryði ekki á
hamingjuna, enda leið mér þannig á þeim
tíma, en hún hlustaði ekki á mig. Sem betur
fer!“
Einn ljóður var þó á ráði kærustunnar –
klæðnaðurinn. „Þær eru alveg rosalegar í
klæðaburði, þessar scouse-stelpur. Þetta er
svona öfga-barbídúkkuklæðnaður og hárið út
um allt. Nánast eins og á eitís-tímanum. Sem
betur fer hefur okkur tekist að tóna þetta
aðeins niður,“ segir hún skellihlæjandi.
Kærastan er líka í fótbolta og leikur raun-
ar með erkifjendunum í Everton. Þykir mik-
ið efni, hefur leikið með yngri landsliðum
Englands og setur stefnuna á A-landsliðið
með tíð og tíma. Þær Katrín hafa mæst á
velli og spurð hvort það hafi ekki verið erfitt
hristir hún ísköld höfuðið. „Fótbolti er fót-
bolti!“
Kærastan kom út úr skápnum fjórtán ára
gömul en mamma hennar neitaði að sætta
sig við það. Hefur raunar ekki gert það að
fullu ennþá. „Auðvitað elskar hún dóttur sína
en óttast að líf hennar verði erfiðara svona.
Það eru svo sem ekki óalgeng viðbrögð hjá
foreldrum þegar börnin þeirra koma út úr
skápnum,“ segir Katrín.
Spurð hvort þetta hafi ekki verið erfitt
kinkar Katrín kolli en stúlkan haldi eigi að
síður sínu striki enda viti hún hver hún er.
Þurfum ekki skilgreiningar
Spurð um stöðu samkynhneigðra í Bretlandi
segir Katrín þá réttindabaráttu skemmra á
veg komna en hér heima. Raunar sé leitun
að landi sem standi sig betur í þessum efn-
um en Ísland. Mögulega skýringu segir hún
þá að Bretland sé rótgróið samfélag og allar
breytingar taki tíma. „Hafandi sagt það
skilst mér að umhverfið í Liverpool sé vina-
legra en víða annars staðar í Bretlandi og
margir samkynhneigðir og transfólk hafa
flutt þangað þess vegna. Annars vona ég að
svona skilgreiningar hætti fyrr en síðar að
verða nauðsynlegar. Við erum öll fólk, burt-
séð frá kynhneigð og eigum að geta lifað og
skemmt okkur saman – án fordóma og
árekstra.“
Sjálf kom hún út úr skápnum um tvítugt.
Án minnstu vandræða. „Ég hafði engar
áhyggjur af umhverfinu í því sambandi.
Þurfti bara að átta mig á þessu sjálf og stað-
setja mig gagnvart sjálfri mér óháð því hvað
aðrir myndu segja. Ég hafði orðið skotin í
strákum en þegar ég varð fyrst skotin í
stelpu fann ég að það var öðruvísi. Og að
þannig væri ég. Fjölskylda mín og vinir tóku
þessu, eins og við var að búast, mjög vel og
mér hefur aldrei fundist ég þurfa að útskýra
neitt fyrir neinum. Foreldrar mínir og bræð-
ur hafa alltaf reynst mér vel og staðið þétt
við bakið á mér, hvort sem það er í fótbolt-
anum eða lífinu yfir höfuð,“ segir Katrín en
hún er dóttir hjónanna Guðrúnar Mörtu Þor-
valdsdóttur og Ómars Benediktssonar og á
þrjá bræður.
Katrín segir Íslendinga raunar einstaka
þegar kemur að frelsi einstaklingsins. Hér
fái fólk möglunarlaust að vera það sjálft.
Henni er minnisstæð saga frá þeim tíma er
hún var að þjálfa ungar stúlkur, 8 til 11 ára,
hjá KR. Þá nýkomin út úr skápnum. Hinir
ungu iðkendur höfðu veður af því að Katrín
ætti kærustu og gáfu sig af því tilefni á tal
við hana. „Veistu,“ sögðu þær. „Það er allt í
lagi!“
Verðum að passa upp á landið
„Því meira sem ég ferðast átta ég mig betur
á því hvað Ísland er gott land. Það er ekki
bara frelsið, heldur líka náttúran, loftið og
öryggið. Allt hlutir sem við tökum sem gefn-
um en eru það auðvitað ekki. Allt veitir
þetta okkur sérstöðu sem við verðum að
passa vandlega upp á,“ segir Katrín.
Hún segir Breta upp til hópa hafa mikinn
áhuga á Íslandi og þarf reglulega að svara
fyrirspurnum frá þeim. Eldgosin síðustu
misserin hafi mikið um það að segja, auk
þess sem allir virðist þekkja norðurljósin og
þrá að koma hingað til að berja þau augum.
Spurð hvort búið sé að sópa Icesave-deilunni
út af borðinu hlær Katrín. „Já, fyrir lifandis
löngu. Annars held ég að hinn almenni Breti
hafi aldrei verið inni í þeirri deilu.“
Ef að líkum lætur á Katrín mörg ár eftir í
atvinnumennsku. Spurð hvort hún reikni
með að setjast að á Íslandi þegar skórnir
fara upp í hillu brosir hún. „Það er ómögu-
legt að segja. Ég mun alltaf láta hjartað
ráða för. Í því efni sem öðrum. En það
breytir ekki því að ég verð alltaf Íslend-
ingur.“
Og Lubbi geltir. Til samþykkis.
Stoltur Púlari í búningi Englandsmeistara Liverpool.
Ljósmynd/ladies.liverpoolfc.com
* Það sem hélt mér áfloti var vissan umað þetta myndi á end-
anum líða hjá. Ég var
aldrei í neinum vafa um
það, sem er algjört lykil-
atriði upp á bata.
4.1. 2015 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 49