Húnavaka - 01.05.1962, Blaðsíða 9

HÚNAVAKA
7
— Hefur þú trú á ungu fólki, Sigurður?
— Já, víst hefi ég trú á ungu fólki, ef svo væri ekki, þá mundi
nú viðhorfið til framtíðarinnar vera mjög á annan veg. Verst er að
sveitunum helzt ekki á því fólki, sem þar vex upp.
— Hvað er þá hœgt að gera svo að breyting verði á þessu?
— Það hafa nú meiri menn en ég guggnað á að svara þeirri spurn-
ingu, segir Sigurður. Fyrst og fremst þarf þjóðfélagið að búa þannig
að því fólki, sem sveitirnar byggir, að það geti lifað í samræmi við
heilbrigðar kröfur í nútíma þjóðfélagi. Eins og nú horfir hefur sveita-
fólkið of litla möguleika til að sinna sínum hugðarefnum, utan hins
daglega starfs. Af þessu leiðir andleg fátækt, sem svo þrengir sjón-
hringinn og hneppir lífsviðhorfin í fjötra. Menntun er bændum ef til
vill nauðsynlegri, cn flestum öðrum stéttum. Meiri þekking — skapar
meiri víðsýni. Auðugir af þekkingu mundu bændur hafa víðari sjón-
hring og standa betur saman til átaka. Sæmileg almenn menntun,
sem undirbúningur sérnáms i búfræði, mætti ef til vill teljast gagn-
fræðamenntun eða landspróf, en ég mundi þó telja æskilegt að hin al-
menna menntun bænda miðaðist við stúdentspróf.
Eins og nú horfir málum, er starf bóndans meir bindandi en
flestra annarra stétta, og engin stétt mun leggja á sig meira líkamlegt
erfiði. Þó er það ekki vinnan, sem mestu máli skiptir í þessu sam-
bandi. Vinna bóndans er yfirleitt mikið úti og því hollari en margt
annað, sé hún ekki gerð að striti.
— Oft heyrist talað um það, að bóndinn sé sinn eigin húsbóndi,
eða eins og það er stundum orðað, konungur í sínu riki, en hræddur
er ég um það, að oft yrði fátæklegt í því konungsríki, ef illa væri sinnt
þeim búpeningi, sem er undirstaða lífsafkomu bóndans. Og kannski
eru það þarfir þessara ferfætlinga, sem rnestu ráða á heimilinu.
— Bóndi þarf að hafa möguleika til að geta borgað aðstoð við bú-
rekstur sinn sama verði og aðrar framleiðslustéttir. Hann má ekki
vera sér þess meðvitandi alla sína starfsdaga, að starf hans sé að litlu
metið, og jafnvel vanmeta það sjálfur — Það skiptir nú, að mínum
dómi, mestu máli að bændur vanmeti sig ekki sjálfir og standi sam-
an, bætir Valgerður húsfreyja við.
Meðan við höfum rætt við Sigurð bónda, hefur húsmóðirin veitt
okkur ríkulega — kaffi — brauð — kökur og gullnar veigar í glösum.
Og milli þess, sem ég set þessa punkta á blaðið, nýt ég þessara góm-