Húnavaka - 01.05.1962, Blaðsíða 55

HÚNAVAKA
53
Ingólfs afhjúpuð kl. 2, svo sem ákveðið hafði verið við frestun þeirrar
athafnar. Allþétt rigningarskúr var á, er athöfnin hófst, og var ekki
laust við að nokkrir landanna, sem ekki höfðu höfuðföt, væru farnir að
hrista kollana, en fljótlega hætti að rigna og gerði hið bezta veður, svo
sem vera bar á slíkum degi.
Athöfnin fór hið bezta fram, virðulega og hátíðlega. Mæltizt dóms-
málaráðherra mjög vel, svo sem hans var von, og sama má segja um
Auði Auðuns, er mætti þarna f.h. Reykjavíkurborgar. Norðmennirnir
létu heldur ekki sitt eftir liggja og ekki ástæða að draga í efa, að þeirra
ákaflega vinsamlegu orð hafi verið mælt af einlægni.
Auk farþega Heklu, sem auðvitað voru þarna allir með tölu, var
þarna fjöldi Norðmanna. Þarna var ekkert undirlendi, en hallandi gras-
brekka, allbrött, niður að sjó, en skógur hið efra. Var næstum öll brekk-
an þakin samkomugestum og var áberandi, hve mikið var þarna af
bömum og ungu fólki, sem sýndi, að fólk hafði sópazt af heimilunum
til þess að vera viðstatt athöfnina.
Ég hefi oft gert mér það til gamans, allt frá æsku, er ég fer framhjá
kindahópi, að kasta lauslega tölu á einhvern hluta hans, bera þann hluta
síðan saman við allan hópinn og áætla þannig heildartöluna. Nú fór ég
eins að. Taldi lauslega nokkurn hluta samkomugesta hópsins og áætlaði
út frá því, að þarna væru a. m. k. 5000 manns samankomnir. Blaða-
maður frá Bergen, sem þarna var staddur, hafði verið að ympra á ca.
2000 viðstöddum, en það nær engri átt, enda var hann ekki gamall
smali heiman frá Islandi.
Það fyrsta, sem vakti athygli mína og undrun, er Hekla nálgaðist
Noregs-strönd, innan við Skerjagarðinn, var að þar er lítt eða ekki um
sker að ræða í íslenzkri merkingu þess orðs. Skerjagarðurinn er nær óslitin
röð af eyjum. Og þær hafa sannarlega lítinn svip af eyjum hér við land.
Að vísu rísa þær sæbrattar úr sjó, en eru nær allar sem bunguvaxnir
hólar í lögun, en þessir hólar eru sumir hverjir heil fjöll. Undirlendi var
hinsvegar ekkert sjáanlegt, hvorki þar né í fjörðunum í Noregi. Hér
kemur til greina hinn mikli munur á norskum og íslenzkum bergtegund-
um. Noregur er allur byggður upp af fomgrýti, þ.e. granít o.s.frv. Þær
bergtegundir veðrast og eyðast að vísu fyrir áhrif vinda og vatns, en
mjög hægt, og þeirra affall er aðeins leir.
Hrun úr bergi sést hvergi, svo hægt sé að telja. Islenzka blágrýtið
og grágrýtið veitir eyðingaröflunum, veðrum, vatni og frosti margfalt
minna viðnám. Þær bergtegundir springa og molna niður, auk eðlilegrar