Húnavaka - 01.05.1962, Blaðsíða 44

42
H Ú NAVAKA
segir hún og grípur í útrétta hönd barnsins — og þær hverfa inn um
dyrnar. Ég stend einn eftir. Ég er ekki til í heimi þeirra, og samt sem
áður er ég 36 ára karlmaður, húsbóndi á yndislegu heimili, skrifstofu-
maður, sem vinn 8 klukkustundir á dag.
Nei, fyrir þeim er ég aðeins einn þessara þúsunda, sem ganga fyrir
utan húsdyr þeirra á hverjum degi. En þær eiga sitt heimili — sem ef
til vill er þeirra Paradís — en þar er ég ekki til.
Ég geng aftur út í mannþröngina, tek á móti olnbogaskotum og
olnboga mig áfram, eins og aðrir.
Loks geng ég inn í skrifstofubygginguna, hengi hattinn minn og yfir-
höfnina í klæðaskápinn, og fer síðan inn á skrifstofuna.
Svo hefst starf dagsins. Bókfærðar tölur — tölur og orð — orð, sem
aðeins teljast til nokkurs nýt í viðskiptalífinu.
Stúlka réttir mér fjölda bréfa og blaða. Það er eitt af aðalverkefnum
hennar. Hún gerir skyldu sína. Störf hennar eru vélræn. Hún selur
starfsorku sína í vélritun, til þess að fá að halda áfram að lifa — fá pen-
inga. Ef til vill hefur hún séð kápu, kjól eða hatt í búðarglugga á leiðinni
til skrifstofunnar og dreymir nú dagdrauma um þennan dægurhlut, sem
kannske yrði kominn úr tízku eftir örfáa daga.
Stundirnar þokast áfram ein eftir aðra, líkt og dropar í fljóti, sem
streymir áfram til óssins. Það er komið að hádegisverði. Ég er farinn að
hugsa til heimferðar. Þá kveður skyndilega við angistaróp: ,,Það er
kviknað í húsinu!“ Ég hrekk við. Öll værð hversdagsleikans hverfur
mér á svipstundu. Ég stekk á fætur og þýt til dyra. Ég ríf þær upp á
gátt. Reykjarsvælu leggur á móti mér. Ég skelli dyrunum aftur og rýk
í símann. Næ sambandi við slökkvistöðina. Jú, slökkviliðið er þegar farið
af stað. Megn reykjarsvæla þrengir sér inn í herbergið. Stúlkan, sem
færði mér bréfin, kemur hlaupandi inn til mín, eins og eitthvert æðandi
villidýr sé á hælum hennar. Dagdraumar hennar eru nú áreiðanlega ekki
lengur til. Nú er það lífsþráin ein, sem henni er nokkurs virði. Nú má
tízkan eiga sig. Það er ekki hið ytra eitt, sem gerir kröfurnar.
„Ó, Guð minn góður! Húsið brennur!“ hrópar hún í örvæntingu
vonleysisins.
„Við verðum að reyna að komast út um aðrar dyr,“ svara ég eins
rólega og mér er unnt, geng að herbergi hennar og fer þar inn. Ég finn
að stúlkan grípur um handlegg minn. Nei, hér er engu minni reykur.
Við æðum út á ganginn og eftir honum. Loks komum við að stiga, sem
liggur niður að bakdyrum þessa gamla húss. En þar er líka reykjarkaf.