Húnavaka - 01.05.1962, Blaðsíða 23

H Ú N AVA K A
21
jarðrækt með hestum. Slíkt þættu léleg vinnubrögð nú og væru raun-
ar óframkvæmanleg, eins og málum er komið. Er mér óhætt að
segja að það var ekki hagnaðarvon, sem þeim störfum réði.
Frá því óg var smástrákur hef ég alltaf verið að rækta meira og
minna — fyrst auðvitað í smáum stíl, aðeins túnasléttur með undirristu-
spaða að vopni. Eg held ég sé fæddur með þessari áráttu til að rækta.
Þó að ég sé ekki svartsýnn á framtíðina, þá er mér ljóst, að því
fólki fækkar smátt og smátt, sem fer í búskap, verði ekki miklu auknu
fjármagni veitt til þess atvinnuvegar.
Ungu fólki þarf að vera ljóst að með dugnaði og hagsýni hafi það
möguleika til sambærilegra lífskjara við það, sem bezt gerist hjá öðr-
um stéttum.
Fólk verður ekki í fölskvanum, það staðnæmist þar við eldinn, sem
bezt brennur. Eins og nú horfir getur búskapur ekki borgað sama kaup
og aðrir atvinnuvegir, og af þeim sökum má búast við nokkurri stöðn-
un í framþróun hans.
Góðar samgöngur — rafmagn — sími — eru undirstöðuatriði. Allar
þessar framkvæmdir útheimta mikið fjármagn, og þar sem þjóðfélagið
í dag hefur ekki efni á að gera allt í einu, þyrfti að skipuleggja upp-
bygginguna meira en nú er gert, með tilliti til þess að landbúnaðurinn
veiti sem flestum, er hann óska að stunda, þessi þægindi.
Jafnvel þótt ekki sé hægt að sporna við því, í bili, að hinar afskekkt-
ari sveitir dragist aftur úr í þeirri þróun, þá hlýtur að koma að því,
með vaxandi fólksfjölda þjóðarinnar, að allar landsnytjar verði nýtt-
ar, hvar sem þær er að hafa. En þetta tekur sinn tíma.
Ég mundi vera því mjög fylgjandi að fá hér upp nokkurs konar
landbúnaðarmiðstöð. Húnavatnssýsla er eitt bezta landbúnaðarhérað
landsins, hvað snertir frjósemi og veðráttu. Slik stofnun, sem styddi að
framförum og verkmenningu, mundi laða ungt fólk, auka því bjart-
sýni og Joar út frá myndast mörg ný heimili.
— HvaS viltu svo segja okkur um þína sveit, Vatnsdalinn, Grímur?
— Fyrst þið spyrjið sérstaklega um það, þá er því til að svara að
Vatnsdalur er góð sveit og verður ætíð góð sveit. Félagslíf er ágætt
eftir atvikum, en þó auðvitað takmarkað vegna fólksfæðar. Sveitarbrag-
urinn er laus við baknag og undirhyggju. Við Vatnsdælingar lítum á
okkur sem jafningja og hittumst sem slíkir hvort sem er til mannfunda
eða mannfagnaðar. Auðvitað greinir okkur á um ýmis mál, og þar
ver hver sinn málstað eftir föngum, en það breytir ekki okkar félags-