Húnavaka - 01.05.1962, Qupperneq 24

22
HÚNAVAKA
legu samstöðu. Gott safnaðarlíf er öllum sveitum rnikils virði og mér
finnst ég geta sagt að hér í Vatnsdal sé það gott og batnandi.
— Rekur þú stórt bú, Grímur?
— Nei, mitt bú cr lítið á Vatnsdalsvísu, ég lít nú heldur ekki svo
á að aðalatriðið sé að búin séu rnjög stór, heldur hitt að þau séu rekin
á þann hátt að sem mest fáist fyrir vinnu hvers einstaklings. — En
vitanlega þarf búið að ná vissri lágmarksstærð, svo að af arði þess megi
lifa. Mjög stórt atriði tel ég vera að vinnuskilyrði séu þannig að þau
laði ungt fólk að heimilunum. Nú orðið nrá segja að sumarið sé auð-
veldur starfstími hverjum bónda. I góðri tíð nálgast heyskapurinn það
að vera skemmtilegt sport. Ef öllu er vel fyrir komið þá eru afköst eins
manns í dag margföld við það senr áður var og erfiðið hlutfallslega
mikið nrinna.
— Hver er afstaöa þin til væntanlegs byggöasafns Húnvetninga og
Strandamanna að Reykjum í Hrútafirði?
— Dálítill sársauki er nú innra með mér í sambandi við það nrál,
en skynsemin segir mér að þetta sé rétt. Eg hverf og aðrir hverfa, en
þessir gönrlu gripir verða til fyrir framtíðina og þá eiga þeir auðvitað
að vera varðveittir á sem beztum stað. Fjarlægðir hverfa og það skipt-
ir ekki máli þeirra hluta vegna hvar þetta er staðsett. Ég trúi því
að þetta sé ágætur og öruggur framtíðarstaður og þarna geymist
hinar fornu minjar til menningarauka komandi kynslóðum. Ef við
glötum gömlum minjum og vanmetum eða köstum frá okkur eldri
venjum, þá missum við meira en við í fljótu bragði gerum okkur
grein fyrir. Hin óskráðu lög, þ. e. venjur og siðir, skapast með hverri
kynslóð, eiga mikinn þátt í mótun fólksins. Siðfágun og hollir hættir
eru því uppeldislega séð stórt atriði og dýr arfur kynslóðar, sem vel
hefur unnið þeirri, sem við tekur.
— HvaÖ segir þú um fyrirhugaðan samskóla fyrir fleiri hrepþa
sýslunnar?
— Ég tel að sú ein lausn sé fyrir hendi í fræðslumálum sveítanna.
En um það mál verða sennilega skiptar skoðanir. Til er að fólk álíti
að börn og unglingar vaxi frá heimilunum og fjarlægist þau við slíka
skólaveru. Það sem ég hefi reynt í þessu efni sannfærir mig um hið
gagnstæða.
— Telur þú þjóöfélaginu sé nauösyn á allri þessari skólagöngu fólks?
— Menntun er í mínum augum svo sjálfsagður hlutur, að ekkert ann-
að kemur til greina og þ>ar má sveitafólkið sízt verða útundan. Starfs-