Húnavaka - 01.05.1962, Síða 41

HÚNAVAKA
39
„Já, það er alauð jörð í gilinu, og þær fóru samstundis að bíta og
þær komu niður,“ segir drengurinn.
Næsta morgun, þegar fólk kom á fætur í Rugludal, var Helgi horfinn.
Rétt fyrir hádegi kom hann heim.
„Gott hjú ertu, góði minn, því að ærnar hafa það ágætt á gilinu,“
segir hann við drenginn.
Helgi hafði þá fjörutíu fjár heima, veturgamalt fé og lömb, og var
orðinn heylítill fyrir það líka.
Þá segir hann: „Eg ætla að biðja þig að hjálpa mér með heimaféð
vestur á gil. Eg ætla að hleypa því til ánna.“
Héldu þeir nú vestur á gil með féð, komu því saman við og fóru
síðan heim. Nú gengu kuldar og norðanköst í þrjár vikur eftir þetta, en
um miðjan einmánuð hlánaði og gerði góða tíð. Þegar kom fram á
sumarmál fóru ærnar að koma heim á tún, litu þær mjög vel út og
margar farnar að spretta frá sér.
Frá þessum atburði sagði mér Páll Hannesson á Guðlaugsstöðum.
Til áréttingar um veðursældina á Blöndugili er frásögn sú, sem hér
fer á eftir, en hana sagði mér Sigvaldi Björnsson á Skeggstöðum.
Helgi Þorsteinsson varð geðveill, og varð að hætta búskap af þeim
sökum. Það var harðindaveturinn 1886-87. Um sumarmál þá um vorið
leggja þeir af stað fram að Rugludal, Hannes á Eiðsstöðum og Ingvar
í Sólheimum og taka upp bæði fólk og kýr, en ánum var sleppt fram
á Blöndugil, og voru þær umhirðulausar allt vorið.
í harðindunum um vorið fóru bændur í sveitinni að tala um, að fátt
muni nú vera lifandi af ánum hans Helga. Átta vikur af sumri fór
Ingvar í Sólheimum fram að Rugludal að smala gilið. Heimtust þá
allar ærnar og allar með góðum lömbum, nema ein, sem misst hafði
undan sér.
Kemur það tæplega fyrir að norðan stórhríðar nái fram að Rugludal
og fram á Blöndugil, eftir að komið er fram yfir sumarmál. En vorið
1887 varð ógurlegur fjárfellir vegna stórhríðarkafla, er gerði úr miðj-
um maá.