Húnavaka - 01.05.1962, Qupperneq 42

Sr. JÓN KR. ÍSFELD:
Lífi bjargaö frá logum
Hvers vegna er allt svona kyrrlátt í kvöld. Það er líkt og svefnhöfgi
hafi sigið á allt og alla. Sennilega er það vegna þess, að erill dagsins hafi
yfirbugað sjálfan sig, verið of æsandi í sjálfum sér. Já, það mátti nú
segja, að það var meiri gauragangurinn á öllu undanfarna daga — nei,
eiginlega hafði allt verið í háa loftinu með hávaða og gauragangi und-
anfarin ár.
En hvernig stendur annars á þessari þungu kyrrð í kvöld? Bíðum við.
Hvað kom fyrir? Það var áreiðanlega eitthvað, sem kom fyrir i dag.
Æ, ég get bara ekki hreyft mig. Hvað kom fyrir? Ó, ég verð að muna
það. Bíðum við. Eg held, að það sé að koma. Eg þarf bara að yfirvega
atburði dagsins, eins og ég tók þátt í þeim. Svona — svona. Nú er
þetta að koma. Já, nú koma atvikin eitt eftir annað, líkt og skrúðganga
17. júní eða á sjómannadaginn. Nú, þetta var þá svona:
Sólin skín í heiði. Þrestirnir kvaka í krónum trjánna fyrir utan glugg-
ann minn. Ég geispa, teygi úr mér og brölti svo fram úr rúminu. Svo
framkvæmi ég þessi venjulegu morgunverk með því að raka mig, þvo
mér, o. s. frv. Konan bíður mín brosmild að venju í eldhúsinu. Við
ræðum mest um daginn, veginn og veðrið. Svo fer ég fram í forstofuna.
Ég klæði mig í þunna rykfrakkann og læt upp gráa hattinn. Ég þoli
áreiðanlega ekki hlýrri hlífðarföt í dag. Ég kalla til Jóhönnu, konu
minnar. Hún kemur brosandi fram til mín.
„Er ég að verða of seinn?“ spyr ég glaðlega, næstum barnalega, því
að ég veit, að þessi spurning er óþörf, ég er alls ekki að verða of seinn
til skrifstofunnar. Klukkan er aðeins 8.30, en ég á ekki að mæta fyrr
en klukkan 9 — ég er ekki nema 10-12 mínútur þennan spöl milli
heimilisins og skrifstofunnar.