Húnavaka - 01.05.1962, Qupperneq 43

HÚN AVAK A
41
„Nei, vinur minn,“ svarar Jóhanna blíðlega og horfir ástúðlega í
augu mín, eins og þegar við vorum í tilhugalífinu, þó að nú séu bráð-
lega 12 ár síðan.
„Ég bið að heilsa Ellu og Inga,“ segi ég um leið og ég lagfæri dálítið
vandræðalegur hattinn á höfðinu.
„Ég skal skila því, vinur minn.“
Þetta er samtal, sem hefir verið endurtekið á litla heimilinu okkar
síðustu 8 árin — já, síðan Ingi litli fæddist. En næstu 3 árin áður, var
það að sjálfsögðu aðcins Ella, sem ég gat beðið að heilsa.
Ég gekk nú til Jóhönnu, laut niður að henni og kyssti hana innilega:
„Vertu sæl, elskan.“
„Vertu sæll, vinur.“
Ég þreif skjalatöskuna mína og gekk út. Þegar ég kom út að hliðinu,
leit ég við. Jóhanna stóð við opinn borðstofugluggann og veifaði til
mín. Ég veifaði á móti. Enn ein endurtekning — áragömul, en þó alltaf
svo heillandi fögur og fersk.
Ég geng út á götuna. Umferð gangandi fólks og allskonar farartækja
tekur upp athygli mína. Ég er ekki lengur innan öruggra vébanda heim-
ilisins. Hér verð ég að gæta mín. Nú eru jjað ekki blíðubros og vinmæli,
sem mæta mér, heldur þrotlaus þjáningarsvipur fólks, sem er að flýta
sér, einhverra hluta vegna, fólks, sem er að gæta sín — ef til vill fyrir
mér.
Ég kýs að ganga fremur en að taka strætisvagninn, því að ég hef
nægan tíma, og þrátt fyrir ys og þys götulífsins, er þó sólskinið ylríkt og
'blátt, og kyrrð og fegurð himinsins töfrandi þennan sumardagsmorgun.
Nokkur olnbogaskot svipta mér öðru hvoru upp úr friðsælum hugsun-
um. Bílaöskur og köll blaðsöludrengja þvinga mig til þess að meðtaka
ögn af ókyrrð umhverfisins í huga minn.
Lítill telpuhnokki stendur í náttfötunum í dyrum eins hússins við
götuna og kallar grátandi á mömmu sína. Ég geng til hennar og klappa
á vanga hennar og bið hana að flýta sér inn. En hún virðist ekki taka
eftir mér og kallar sem ákafast.
„Vertu róleg, væna mín. Mamma þín kemur bráðum,“ segi ég, án
þess að gera mér ljóst, að ég vissi alls ekki, hvort ég var að segja henni
sannleikann. Nú lítur hún á mig tárvotum augum. „Mamma,“ segir
hún ofurlítið lægra en áður. Svo lítur hún aftur út á götuna og hrópar
hærra en nokkru sinni áður: „Mamma.“ Há og tíguleg kona kemur
í áttina til okkar. „Elsku barn, hvað er að sjá þetta. Flýttu þér inn,“