Húnavaka - 01.05.1962, Qupperneq 85

HÚNAVAKA
83
gagnslaust að halda svona áfram, ég hafi farið skakkt, hér sé ekkert
til þess að átta sig á, því ekkert sjáist.
Nú er ekki um annað að gera en taka af trússahestinum, skríða í
hvílupokana, binda klárana við sig og láta svo fenna yfir sig.
Við vorum báðir gegnblautir að neðan, bæði af hríðinni og úr Seyðisá.
Rúneberg samþykkir þetta orðalaust. Það var skoðun okkar beggja að
það gerði illt verra að álpast áfram, án þess að vita hvað við værum
að fara. Mér þótti hart að vita að ég væri nærri kominn að skálanum
og geta ekki komizt í hann, en við tókurn því eins og vera bar og vorum
rólegir.
Rúneberg var bæði hraustur og hörkumaður, svo að ég var ekkert
gugginn út af þessu.
Við höfðum kápur til þess að breiða yfir höfuðið á okkur, gátum svo
lyft þeim, svo að snjór leggðist ekki þungt að höfðinu.
Það leið stutt stund þar til snjóhula var komin yfir okkur alla. Við
spjölluðum saman og spurðum hvom annan um líðanina. Alltaf var
hún góð, annað var ekki viðurkennt.
Þegar leið á nóttina fóru hestarnir að ókyrrast. Þeir fóru að koma
með fæturna ofan á okkur, þeir sáu ekkert hvar við vorum. Nú þýddi
ekki annað en standa upp og hrista sig. Hríðin var uppstytt, en komið
þó nokkuð frost. Á stöku stað sá til lofts, allt í jafna sýndist snjóslétt allt
í kringum okkur, svo að það var ekki gott að segja um hvert halda
skyldi. Eg bjóst við að við værum áttavilltir, en okkur kom saman um
áttir. Þótt við sæjum til stjarna, þá gátum við ekki náð réttum áttum af
þeim. Okkur kom saman um að doka við þangað til dagsbrún sæist.
Hún hlaut þó að sjást í austri.
Við gengum um gólf, börðum okkur og sögðum „brandara“. Ekki
dugði annað en að vera hress, þó að fötin væru farin að frjósa utan á
okkur. Við vorum báðir í ullarnærfötum svo við fundum minna til
kuldans.
Dagsbrún rann upp og þá sáum við að við höfðum réttar áttir. Þá
er að halda til norðurs. Þegar betur birti og við fórum að sjá dálítið frá
okkur, þá er það Kolkuskáli, sem stefnt er á. Við höfðum lent til suð-
vesturs og talsvert i suður í staðinn fyrir að fara vestur frá Sandá.
Nú var ákveðið að stoppa í skálanum, gefa hestunum, fá okkur matar-
bita og kaffi. Við vorum búnir að vera matarlausir í 22 stundir og sama
tíma hestarnir án þess að fá strá. Svo var byrjað að gefa hestunum þegar
í skálann kom, hitað kaffi og borðað. Við vorum vel hressir og lystugir