Húnavaka - 01.05.1969, Qupperneq 83

HÚNAVAKA
81
Einnig sat það í mér að í hríðinni daginn áður hafði hann stöðugt
látið mig vera yfir fénu, en hann og sumir fullorðnu mennirnir
riðu milli bæja sér til gamans og sátu þar í veizlu.
Þegar ég hafði drifið allt féð í hnapp langt út í flá og mennirnir
ekki enn farnir af stað, dettur mér í hug, að nú skuli ég láta hart
mæta hörðu og fara tafarlaust af stað heim að Vöglum. Enda kenndi
ég ekkert í brjósti um mennina að koma fénu þessa leið, sem eftir
var. Og ég legg af stað og létti ekki fyrr en ég er kominn heim seint
um kvöldið. Ferðin hafði gengið fremur seint, snjór var mikill á
flánum, en allt þítt nndir og náttmyrkrið ægilegt, en réttri leið
hafði ég haldið og komizt stórslysalaust.
Oft hef ég síðan ég var löngu orðinn fullorðinn, hugsað til þess
með leiðindum, hve mikill aumingi ég var, að korna mér ekki að
jrví að biðja Bjarna um fararleyfið úr Selinu. Oftast hef ég þá stanz-
að við þá spurningu: F.r nú þetta ekki uppeldinu að kenna?
2S. desember 196S.
PF.TUR H. BJÖRNSSON:
STÖKUR
Aldrei verður áður sagt
alveg fært til baka.
Út á það sem inn er lagt
aftur megum taka.
Ég hef sannfærzt enn um það,
er á bátinn gefur.
Að áhyggjunum úthlutað,
ójafnt Drottinn hefur.
Það má yndi yl og ljós,
enn í skyndi fanga.
Helzt þó bindi hal og drós,
heimsins syndaganga.
6