Húnavaka - 01.05.1991, Qupperneq 54

52
HÚNAVAKA
„Það var um hásumar og við vorum að boröa hádegismat þá kom
stúlka með barn á handleggnum gangandi hcim að Giljá og biöur
um aðstoð. Maðurinn hcnnar haíði gengið upp með gilinu um
morguninn og var ókominn. Eg sagði aðstoðina sjálfsagða og gcng
strax upp með gilinu og þegar ég er kominn upp að Bríkarfossi
haföi ég ekki séð neitt. A Ieiðinni niður eftir aftur sá ég hann á
grasbletti og hafði hann þá fækkað fötum og ætlað að leggjast
augnablik í sólbað, en steinsofnað, og hrökk upp þegar ég ýtti \ið
honum. Þetta lýsir þ\i vel hve gott er að vera þarna og svo er eitt,
það er eins og það sé alltaf logn í gilinu sjálfu“.
Erlendur sagði frá því að það verpi alltaf hrafn í gilinu og er
hægt að sjá það fyrir sumarmál hver kemur til með að verða ríkj-
andi vindátt um sumarið því hann velur sér alltaf hreiðurstað í
skjóli fyrir henni. Þessu má alveg treysta.
Góðar vættir eru í gilinu og sagði Erlcndur okkur eina sögu af
því þegar afi hans, þá látinn, gætti þess að hann færi sér ekki að
voða.
„Eg var sendur frá Beinakeldu niður að Stóru-Giljá til þess að
sækja póst. Það var svarta hríð og þegar ég er kominn niður á móts
viö gilið þá finnst mér cins og það sé lögð hendi á öxlina á mér og
ég heyri sagt. „Heyrðu nafni“. Eg sný mér við og sé þá stein sem ég
þekkti og átta mig á því aö ég er kominn fram á snjóhengju scm
var hjá Bríkinni og heíði örugglcga lent þar fram af ef þetta hefði
ekki komið til“.
Við leggjum nú af stað upp með gilinu. Strax jiegar við komum
yfir þjóðveginn er hóll á árbakkanum sem heitir Einbúi. Rétt ofan
við hann er hylur í ánni undir klettanefi þar sem fólkið á Stóru-
Giljá synti í á heitum sumardögum hér áður fyrr. Þá varð vatniö í
ánni glóðvolgt. Handan ár er Tjaldhvammur, en Fjósflötin við hlið
Einbúa. Þar er oftast tjaldað núna. Við göngum upp gilið og kom-
um að flúðum sem falla í stóran hyl og fallegan. Bakkinn er grasi
gróinn og við erum komnir fyrir klettahornið þannig að þjóðveg-
urinn sést ekki lengur. Þarna er önnur veröld og enginn vandi að
gleyma sér. Tilvalinn staður til þess að hvíla sig frá amstri og streitu
daglegs lífs, gjarnan með ofurlítið nesti til þess að njóta í þessum
unaðslega friði.
Lengra verður ekki komist niðri í gilinu en ganga verður örlítið
til baka og príla upp og fara síðan eftir gilbrúninni. Þá komum \ið