Húnavaka - 01.05.1991, Side 62

60
HÚNAVAKA
Folinn hcfur efalausl talið sig lausan og ætJað að rjúka burt en
Gráskjóni spyrnti viö fótum
Aldrei gafst Gráskjóni upp við að koma því á leiðarenda sem
liann var settur fyrir cn oft fór liann scr hægt og notaði þyngd sína
við dráttinn, lagðist nánast og spyrnti fast við fótum og ekki stóö
á honum að reyna aftur þótt ekki gengi í fyrstu Lilraun. Var það
einkum þegar Gráskjóni var spenntur fyrir ísasleða að óhemju
kraftar og þrautseigja hans komu í ljós. Það kom oft fyrir aö meið-
ar sleðanna frusu fastir \dö ísinn þegar stansað var og þurfti ó-
hemju átak til að koma sleðanum af stað aftur. Einnig rakst slcð-
inn oft á steinnibbur og moldarhnjóta sem stóðu upp úr svellinu
og þyngdist þá snögglega drátturinn.
Ekki var hægt að nota Gráskjóna til reiöar, enda datt engum það
í hug sem þekktu hann, nema okkur krökkunum. Okkur þótti
bctra að sitja á honum þcgar náð var í hesta heldur en ganga.
Samt vildi hann ráða ferðahraðanum og ef við gerðumst óþolin-
móð og slógum í afturendann á honum var hann \as með að stinga
sér svo að við ultum af baki. Þá stoppaði Gráskjóni og horfði á okk-
ur eins og hann vildi segja „ósköp liggur ykkur á greyin mín“.
Þegar faðir minn eignaðist Gráskjóna var hann talinn slægur og
styggur eins og fyrr segir. Það voru miklir ókostir á dráttarhesti og
slægir hestar varla notliæfir því að oft þurfti að fara aftur undir þá
til að laga kaðla og taugar. Aldrei vissi ég til að Gráskjóni slægi þau
mörgu ár sem hann var notaður hér en hann var stundum talsvcrt
styggur og otaði gjarnan í mann afturendanum og gerði sig líklcg-
an til að slá, lyfti jafnvel afturfótunum og var þá ekki árcnnilegur.
Við krakkarnir vorum fljót að sjá við þessu. Þegar Gráskjóni otaði
í okkur afturendanum geröum við áhlaup fram með hliðinni á
honum og gripum í faxið eða hlupum nokkra hringi í kringum
hann, þá gafst hann upp og stóð kyrr eins og klettur. Hann var
naskur að sjá hvort menn voru hræddir við hann og ef hann taldi
svo vera færðist hann allur í aukana.
Eitt sinn var Gráskjóni lánaður í veginn. Hafði hann þá iðulega
verið notaður fyrir kerru þar en nú stóð þannig á að enginn var í
vinnuflokknum sem þekkti hann. Fljótlega er því komið með
hann til baka og hann sagður snarvitlaus skepna og hafi alveg
tryllst þegar leggja átti á hann aktygin. Ekki fór Gráskjóni aftur í
veginn þann daginn.