Húnavaka - 01.05.1991, Page 129

HÚNAVAKA
127
ur og svo nýr snjór ofan á og datt mér þá í hug að ég væri kannski
kominn yfír kvíslina án þess að hafa hugmynd um. Sneri ég þá við
og fór töluvert til baka, og var þá ekki frítt við að læddist að mér sú
hugsun að ekki væru allar villur búnar þennan daginn. Held ég
samt áfram og halla mér, að ég taldi, töluvert til vesturs. Allt í einu
heyri ég einhvern dyn og þegar ég hef farið nokkra metra í viðbót
kemur í ljós að ég er rétt búinn að steypa mér fram af brúninni á
svokallaðri Fossbrekku.
Dynurinn sem ég heyrði var í fossinum og var ég staddur rétt fyr-
ir norðan hann. Þá hafði ég farið tvisvar yfir kvíslina án þess að
hafa hugmynd um. Sá ég þá að ekki hefði miklu mátt muna að illa
færi og mátti vera forsjóninni þakklátur fyrir þessa handleiðslu. Eg
þurfti að fara heldur lengra norður til þess að komast ofan í drag-
ið, en þegar þangað kom hélt ég suður með brekkunni og gekk vel
það sem eftir var að Ströngukvísl. Ekki hafði ég beðið lengi er ég
varð var mannaferða ofan með kvíslinni og var því feginn.
Héldum við svo áfram og þegar við komum ofan í Afangaflá var
orðið vel bjart en ansi kalt. Fórum við inn í hesthús Skagfirðinga
sem er þar í flánni og fengum okkur bita af nesúnu, og var það í
eina skiptið þann dag sem við stoppuðum til þess. Ekki var lengi
dvalið í hesthúsinu þó mér fyndist dýrlegt að komast þar inn og
leggjast niður svolitla stund. Klárarnir okkar voru órólegir, sem
vonlegt var, og orðnir þurfandi fyrir hressingu engu síður en við.
Heim í Ströngukvíslarskála komum við í skfmu án þess að hafa
orðið varir við nokkra skepnu.
Sigurbjörn á Fossum tók á móti okkur í skálanum, en hann hafði
komið töluvert á undan. Hafði honum gengið vel, en ekki varð
hann neins staðar var við skepnur. Sagði hann mér síðar að hann
hefði talið sig heppinn að komast þetta klakklaust því þetta hefði
verið í fyrsta skipti sem hann fór yfir þennan hluta hraunsins.
Það er af Ingólfi og Sigurði að segja að þeir héldu eins og leið
liggur upp í efstu grös og svo fram hraunið og upp í Svörtukvíslar-
upptök. Þar fundu þeir dilká sem reyndist vera flekkótt forustuær
ffá Stafni. Var hún orðin ansi öldruð, en samt ákveðin að halda
tryggð við veldi öræfanna svo lengi sem kostur væri. I Iéldu þeir
með hana norður undir Alftabrekkuhornin og svo út neðra drag-
ið og niður með Ströngukvísl. Gekk þá á með stórhríðaréljum og
töldu þeir frekari leit þýðingarlausa.