Húnavaka - 01.05.1991, Page 151

HÚNAVAKA
149
Hiröir best um Bergsstaði.
Beina gestum veitandi."
Árna Frímanni, syni Friðgcirs, síðar bónda í Syðra- Tungukoti og
víðar, mun hafa þótt það ástæðulaust að prestur væri að bcra sig
upp vegna of mikils hóls um sjálfan sig af hendi sóknarbarns og
varð vísa á munni:
Prestur, séra Markús minn.
Mikiö er hann rangsnúinn.
Ut að bera bróður sinn.
Bölvaður veri kjaftásinn.
Mun prestur hafa glott í kamp og taliö loFmu mjög í hóf stillt.
Vorið 1881 flutti svo Qölskylda Markúsar á annað landshorn.
Minningarnar um samverustundirnar lilðu að vísu meðal manna,
þótt fljótt fennd í sporin eins og oft vill verða. Einar Markússon
var sautján ára að aldri þegar hann flutti til Austurlands með for-
eldrum sínum og systkinum. Hann mun í æsku hafa verið tápmik-
ill og vel gerður um flesta hluti og hlaut að verða hinn nýtasti
þjóðfélagsþegn. Á árunum í Blöndudalshólum batt hann vináttu
við nokkru eldri pilt í nágrenninu, Sigvalda Björnsson frá Finns-
tungu, sem síðar bjó lengi á Skeggsstöðum. Fréttu þeir Einar og
Sigvaldi nokkuð hvor af öðrum næstu sex áratugina, en munu
ekki hafa sést augliti til auglitis eftir að prestsfjölskyldan ílutti aust-
ur. Ekki fóru bréf þeirra á milli fyrr en báðir voru að mestu sestir
í helgan stein og Sigt'aldi meira að segja orðinn sjúklingur. Þá fékk
Einar bréf frá Sigvalda, sem varð kveikjan að því ítarlega svarbréfi,
sem nú verður birt.
Reykjavík 29. mars 1942.
Góði æskuvinur.
Ég þakka þér kærlega fyrir bréfið, sem mér bæði þótti vænt um
og gaman að fá. Ég hefi alltaf öðru hverju haft spurnir af þér því
ég hef stundum fengið tækifæri til að tala við gamla sveitunga okk-
ar, svo sem Árna sáluga á Skarði og fleiri (Árna bónda á Geita-
skarði, Þorkelsson), sem hafa getað frætt mig um mína gömlu og