Fréttablaðið - 18.07.2015, Blaðsíða 20

18. júlí 2015 LAUGARDAGUR| HELGIN | 20
Ellefu ára stúlka stungin til bana. Þannig hljómaði forsíðufyrirsögn Frétta-blaðsins þann 1. júní árið 2004. Morguninn áður hafði móðir Einars
Zeppelin Hildarsonar myrt litlu
systur hans og reynt að drepa hann.
Þegar blaðið barst inn um bréfa-
lúgur landsmanna lá Einar sofandi
á bráðamóttöku Landspítalans.
Hann var með stungusár í kviðn-
um, í öxl og síðu. Enginn hafði enn
sagt honum að litla systir hans,
Guðný Hödd, væri látin.
„Ég fór á Korn-tónleika um
kvöldið. Þetta voru góðir tónleikar
á sínum tíma. Þegar ég kom svo
heim fann ég strax að mamma
var dálítið hástemmd. Hún sagði
við mig að út af tónleikunum yrðu
örugglega mikil læti í bænum og
bað mig um að taka skaft af ryk-
sugu og skorða undir hurðarhún-
inum á útidyrahurðinni. Hafandi
alist upp með mömmu minni þá
var maður vanur alls konar vit-
leysu. Hún sagði eitthvað svona
og maður var alveg hættur að ríf-
ast um það.“
Ranghugmyndir og vænisýki
Einar hafði alist upp við ranghug-
myndir móður sinnar alla tíð. Árið
2004 var hann orðinn fjórtán ára,
hafði fermst mánuði fyrir kvöld-
ið örlagaríka, og var hættur að
leggja trúnað á hugmyndir móður
sinnar um raunveruleikann.
„Hún er veik. Það er bara
þannig. Hún er haldin paranoju og
þegar ég var yngri var ég vanur
því að heyra frá henni að það væru
allir á móti mér. Það væri verið að
njósna um okkur heima hjá okkur,
þar væru myndavélar og hljóð-
nemar. Hún upplifir þetta allt í
alvörunni, þetta er raunveruleik-
inn hennar þótt þetta sé ekki raun-
verulegt.“
„Svo gerir maður sér grein
fyrir því; af hverju í andskotan-
um ættu allir að vera að hlusta á
okkur? Hún hélt að það væri ein-
hvers konar stjórnvald að njósna
um okkur. Það var eins og samfé-
lagið væri allt á eftir okkur.“
Barnavernd ráðalaus
Einar er fæddur í Danmörku
árið 1990. Faðir hans var íslensk-
ur eitur lyfjaneytandi, búsettur
í Kristjaníu í Kaupmannahöfn.
Hann man ekkert eftir honum úr
frumbernsku því móðir hans flaug
með hann heim til Íslands í lok
árs 1991. Hún fór aftur út til Dan-
merkur þar sem hún varð ólétt af
systur hans. Þunguð kom hún svo
aftur til Íslands til að hefja nýtt
líf árið 1992. Litla fjölskyldan
kom sér fyrir í íbúð á vegum góð-
gerðar samtaka í Skerjafirði.
„Svo árið 1996 er í raun í fyrsta
sinn hægt að sjá hvað mamma er
veik. Þá reynir hún að drepa sig
með því að stökkva fram af bíla-
stæðahúsi á Hverfisgötu. Hún möl-
braut sig alla og þurfti að vera á
sjúkrahúsi og í endurhæfingu í um
það bil ár. Á meðan bjuggum við
systkinin hjá afa og ömmu.“
Móðurforeldrar Einars höfðu
þarna í tvígang hlaupið undir
bagga með dóttur sinni og leyft
Einari að búa hjá þeim. Þau höfðu
reynt að styðja við bak dóttur
sinnar um margra ára skeið með
þeim hætti. En öryggi barnanna
var þeim líka hugleikið. Einar
veit nú að margoft höfðu þau og
frænkur systkinanna reynt að fá
barnaverndarnefnd til að grípa inn
í aðstæður þeirra. Þau reyndu að
koma barnaverndaryfirvöldum í
skilning um að systkinin byggju
ekki við ásættanlegar aðstæð-
ur hjá móður sinni og að móðirin
væri mjög lasin á geði. Allt saman
án árangurs.
„Málið er að réttur móður til að
umgangast barnið sitt er svo mikill
að það þurfti eitthvað svakalegt að
gerast til að mamma missti rétt-
inn til að hafa okkur. Þau fengu
alltaf þau svör að það væri ekkert
sem hægt væri að gera. Það sýnir
kannski hvað þetta er heimsku-
legt kerfi að eftir að mamma
reynir að drepa mig fær hún enn
að hafa forræðið yfir mér. Þegar
ég sótti um framhaldsskóla þurfti
hún að skrifa undir umsóknina og
hún hafði lögbundinn rétt til að
vita um allt sem var í gangi í lífi
mínu. Þannig var það í rúmlega
tvö ár eftir atvikið, eða þar til afi
og amma sóttu það mjög hart að fá
forræðið og það gekk eftir.“
Dauðinn flótti frá veruleikanum
Einar segir að ekkert geti búið
mann undir það sem gerðist í
lok maí 2004. Ekkert ofbeldi eða
neysla vímuefna hafði verið til
staðar á heimilinu og móðir hans
hafði aldrei með beinum hætti
hótað honum eða systur hans líf-
láti eða líkamsmeiðingum. Flótti
frá ímynduðum ofsóknum hafði
þó komið til tals. „Hún var búin
að vera mjög veik. Rétt fyrir jólin
árinu áður vorum við mamma og
litla systir mín að horfa á mynd
inni í stofu. Þá byrjar hún að tala
um að við ættum öll að taka eitur
til þess að losa okkur frá fólkinu
sem væri á eftir okkur. Ég varð
mjög reiður en litla systir mín,
enn þá bara ellefu ára gömul, segir
bara: já mamma, við gerum bara
það sem við þurfum að gera. Hún
trúði mömmu sinni.“
„Það er ekki hægt að festa sig í
hvað ef. Þá er maður bara farinn
að kenna sjálfum sér um. En eftir
jólin var ég alveg búinn að hugsa
að við Guðný ættum bara að fara
og flytja inn til ömmu og afa. Á
tímabili hugsaði ég: „Hvað ef ég
hefði bara farið með hana og neit-
að að fara til baka. Þá hefði þetta
ekki skeð.“
Trúði þessu ekki upp á mömmu
Þegar Einar kom heim af tónleik-
unum að kvöldi hins 30. maí bauð
mamma hans honum upp á grjóna-
graut í kvöldmat. Hann fúlsaði við
grautnum, þótti skrítið og óvenju-
legt bragð af honum, og fór fljót-
lega að sofa.
„Svo vakna ég um nóttina við
að ég er allur blautur og ég hugs-
aði að ég hlyti að hafa migið á
mig. Ég hrekk upp þegar ég sé að
ég er allur í blóði. Ég kallaði auð-
vitað bara á mömmu, því það er
það sem maður gerir. Hún kemur
inn og lætur eins og hún sé mjög
hissa. Talar um að ég hljóti að hafa
sofnað með vasahníf í rúminu. Þá
fer ég fram á baðherbergi til að
ná í handklæði en herbergi syst-
ur minnar var við hliðina á því. Ég
ætlaði inn til hennar til að athuga
hvort það væri í lagi með hana en
mamma bannaði mér það. Hún
sagði að systir mín mætti ekki sjá
mig svona útataðan blóði. Ég trúði
því þá en í dag veit ég að hún var
líklegast bara dáin í herberginu
sínu.“
„Ég man ekki eftir því að hafa
fundið mikinn sársauka. Ég beið
bara rólegur eftir því að það kæmi
sjúkrabíll. Þegar ég var búinn að
bíða á rúmbríkinni í svona tíu til
fimmtán mínútur spyr ég mömmu
hvar bíllinn sé. Mér datt ekki í hug
að hún hefði stungið mig. Hverj-
um myndi detta í hug að mamma
manns hefði reynt að drepa sig?“
Hvað í fokkanum ertu að
gera með þennan hníf?
„Svo kemur hún með einhverja
töflu og segir mér að taka hana
því hún muni hjálpa mér. Ég sagði
bara nei. Ég væri ekkert að fara að
taka einhverja töflu og slæ hana
úr hendinni á henni. Hún fer svo
aftur fram og kemur inn með aðra
höndina fyrir aftan bak. Ég sé að
hún heldur á hníf sem við áttum
Mamma man ekki eftir morðinu
Einar Zeppelin Hildarson komst lífshættulega slasaður undan móður sinni eftir stunguárás. Systir hans lést í árásinni. Nú
gerir hann upp fortíðina í viðtali við Fréttablaðið; innlagnir á BUGL, reiðina og loks skilninginn á veikindum móður hans.
HAGAMELSSTRÁKURINN Málið komst í hámæli í fjölmiðlum árið 2004. Einari þykir ýmislegt hafa verið skrumskælt á þeim tíma. Meðal annars hafi verið gefið sterklega í skyn að heimilisaðstæður hefðu verið með
besta móti áður en móðir hans myrti systur hans. Því fer víðs fjarri. FRÉTTABLAÐIÐ/ERNIR
Hún er veik. Það er
bara þannig. Hún er
haldin paranoju og þegar
ég var yngri var ég vanur
því að heyra frá henni að
það væru allir á móti mér.
Það væri verið að njósna
um okkur heima hjá
okkur, þar væru mynda-
vélar og hljóðnemar.
Snærós
Sindradóttir
snaeros@frettabladid.is
0
3
-1
2
-2
0
1
5

2
3
:0
0
F
B
0
7
2
s
_
P
0
5
3
K
.p
1
.p
d
f
F
B
0
7
2
s
_
P
0
2
0
K
.p
1
.p
d
f
A
u
to
m
a
ti
o
n
P
la
te
r
e
m
a
k
e
:
1
7
5
3
-4
B
3
C
1
7
5
3
-4
A
0
0
1
7
5
3
-4
8
C
4
1
7
5
3
-4
7
8
8
2
8
0
X
4
0
0
2
B

F
B
0
7
2
s
_
1
7
_
7
_
2
0
1
5
C
M
Y
K