Morgunblaðið - 19.06.2015, Blaðsíða 25

Morgunblaðið - 19.06.2015, Blaðsíða 25
MINNINGAR 25 MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 19. JÚNÍ 2015 ✝ Brynjólfur MárSveinsson fæddist í Reykjavík 5. júlí 1956. Hann lést um borð í Bjarna Ólafssyni á leið til S.-Kóreu 23. maí 2015. Foreldrar hans voru Sveinn Hilmar Brynjólfsson, f. 26.5. 1930, í Vík í Mýrdal, d. 26.7. 1997 og Lára Hafliðadóttir, f. 17.12. 1930. í Ögri við Ísafjarð- adjúp. Brynjólfur Már var að- eins þriggja mánaða er föðurafi hans, Brynjólfur Jónsson, og kona hans, Marin (Maja) Sigríð- ur Guðmundsdóttir, tóku hann í fóstur og ólu hann upp sem sinn eigin son. Brynjólfur Jónsson var fæddur á Höfðabrekku í Mýrdal 17. janúar 1899. Hann lést að Droplaugarstöðum í Reykjavík 13. maí 2001. Marin Sigríður Guðmundsdóttir, f. 14.11. 1905, d. 23.8. 1990. Systk- ini Brynjólfs eru Kolbrún, f. 1951, hún á tvö börn, Arnar og Hjördísi Ísabellu; Svanhvít Matt- hildur, f. 1955, gift Smára Tóm- assyni í Vík, þau eiga þrjár dæt- dóttur, á hann Anítu Kristel og Aron Dreka. Foreldrar Jóhönnu voru Hjörtur Fjeldsted, kaup- maður, f. 4.6. 1919, d. 6.9. 1969, og k.h. Anna Amalía Steindórs- dóttir, f. 2.4. 1921, d. 19.7. 1979. Brynjólfur útskrifaðist úr Vélskóla Íslands árið 1976 en hafði áður verið í Iðnskóla Ís- lands í eitt ár í verknámsdeild. Brynjólfur tók lögbundinn smiðjutíma í Vélsmiðju Sigurðar Sveinbjörnssonar 1982 – 1984 og úskrifaðist sem vélvirki það- an og hóf þá störf sem vélstjóri hjá Eimskip en hafði siglt á foss- unum hjá Eimskip á námsárun- um sem dagmaður í vél og 3. vélstjóri. Aðeins þrítugur að aldri tók hann síðan við yfirvél- stjórastöðu hjá skipafélaginu Nes hf. og starfaði þar um nokk- urra ára skeið. Síðastliðin 20 ár starfaði Brynjólfur á íslenska fiskiskipaflotanum, bæði á upp- sjávarfiskiskipum og togurum. Nú síðast sem yfirvélstjóri á tog- ara við Grænland en var beðinn um að fara þessa einu ferð til S.- Kóreu á sínu gamla skipi, Bjarna Ólafssyni, sem hafði ver- ið selt þangað. Brynjólfur var þar öllum hnútum kunnugur og því happafengur að fá hann um borð með nýrri áhöfn. Brynj- ólfur hafði því starfað til sjós meira og minna í tæplega 40 ár. Útförin fer fram frá frá Dóm- kirkjunni í dag, 19. júní 2015, kl. 11. ur, Vilborgu, Helenu og Björk, sonur Sveins Hilm- ars og Þuríðar Sig- urveigar Jóns- dóttur er Hilmar Þór, f. 1960 en kona hans, Ásdís Traustadóttir, er látin, þau áttu eina dóttur, Þuríði Sím- onu. Einnig ólst upp á heimili þeirra hjóna, Brynjólfs og Marin, Guð- fríður Ólafsdóttir Bisbee. Að- eins 18 ára fluttist hún til Bandaríkjanna og giftist þar nú- verandi eiginmanni sínum, Doile Bisbee. Þau eiga tvö börn, Mary Ellen og Donald. Brynjólfur Már giftist Jó- hönnu Fjeldsted 21.3. 1981 og er sonur þeirra Brynjólfur Rafn f. 4.10. 1981 en fyrir átti Jóhanna einn son, Hjört Fjeldstedm f. 4.4. 1975, sem Brynjólfur Már gekk í föður stað. Hjörtur á fimm börn, Emblu Líf, Apríl Mist, móðir Margrét Rós Ein- arsdóttir, og Alex Darra með Rögnu Klöru Magnúsdóttur. Með núverandi sambýliskonu sinni, Önnu Sólveigu Davíðs- Mér finnst alls ekki tímabært að rita þessa minningagrein um vin minn Brynjólf, enda ætlaði ég vart að trúa því að hann væri all- ur, ekki nema tæplega 59 ára. Ég geri það nú samt, minnugur þess að lífið er stundum óskiljanlegt. Okkar kynni hófust fyrir þrjátíu árum, um borð í flutningaskipinu Val, hann yfirvélstjóri og ég kom um borð sem stýrimaður og varð fljótlega skipstjóri. Frá fyrsta degi bar aldrei skugga á okkar samstarf né vináttu, þótt við lent- um í ýmsu og brösuðum margt eins og gengur til sjós. Binni var ágætlega greindur, vel lesinn og stálminnugur. Á þessum árum var gaman að sigla um höfin blá með góðum félögum, við fórum víða og var tíminn fljótur að líða þótt fleyið færi ekki hratt yfir hafið. Það var gott að vinna fyrir Nes hf. sem gerði skipið út og má segja að þar hafi ríkt fjölskyldu- stemning, fyrirtækið rak aðeins þrjú skip og voru starfsmenn fáir en góðir. Binni sagði stundum, að þetta hefði verið sinn besti tími til sjós, ég get tekið undir það. Stundum leigðum við bíl og ferð- uðumst meðan staldrað var við í erlendri höfn eða skoðuðum Sumar- og Vetrarhöllina í Len- ingrad. Hamborg og Kaup- mannahöfn voru líka vinsælar hafnir og Exmouth í Englandi var í miklu uppáhaldi hjá vini mínum, þar var stundum slett ærlega úr klaufunum eins og ungra manna er siður. Þannig á það bara að vera. Hann var lífs- glaður en þó ekki allra. Sumir skildu ekki húmorinn hjá honum blessuðum en minningarnar sem nú streyma fram ylja mér um hjartarætur og ekki hefði ég vilj- að fara á mis við að kynnast Binna. Ef honum mislíkaði gat hann látið í sér heyra, lá hátt rómur, ekki síst ef hann stóð í rökræðum eða ef hann var að gefa undirmönnum sínum skip- anir, sérstaklega ef þeir skildu hann illa. Rödd hans gat heyrst langar leiðir ef hann þandi radd- böndin og litu menn upp við vinnu sína um borð í öðrum skip- um ef við lágum í höfn. Ég get viðurkennt að stundum gat það verið broslegt en þessi atvik krydduðu skemmtilega uppá til- veruna. Ég finn það núna þar sem ég sigli með útlendri áhöfn og andrúmsloftið er eðlilega með öðrum hætti en í gamla daga á Valnum. Ég sakna þess að sigla ekki lengur skipi undir íslenskum fána, það verður víst aldrei aftur. Við erum engin siglingaþjóð Ís- lendingar. Binni var sanngjarn, vildi allt fyrir alla gera og var bráðlaginn í höndunum. Hann var réttur maður á réttum stað í vélarúminu þótt stundum gengi mikið á. Honum gat ég treyst. Við sigldum saman í fjögur ár og skildi þá leiðir en alltaf héldum við kunningsskap og vorum í góðu sambandi. Það var gott að koma í Skaftahlíðina til Jóhönnu og Binna þar sem þau höfðu búið sér einkar fallegt og hlýlegt heimili. Þegar Binni hætti milli- landasiglingum, réð hann sig á fiskiskipaflotann sem yfirvél- stjóri og kunni strax ágætlega við sig. Það var einmitt um borð í hans gamla skipi, sem hafði verið selt úr landi, að hann fór sína hinstu sjóferð. Binni var fenginn til að sigla skipinu með nýrri áhöfn til S.-Kóreu og andaðist um borð 23. maí sl. Hann hafði ekki kennt sér meins svo vitað væri og var andlátið því reiðarslag fyrir fjölskyldu og vini eins og nærri má geta. Ég vil þakka Brynjólfi vini mínum fyrir margar skemmtilegar samverustundir, sem ekki verða fleiri í bili. Jó- hönnu vinkonu minni og fjöl- skyldunni allri, votta ég innilega samúð mína. Guð geymi góðan dreng. Páll Ægir Pétursson. Bekkjafélagar í 6-F, 12 ára, úr Hlíðarskóla veturinn 1968-1969 eiga góðar minningar um glaðar samverustundir, um kennara sem gleymast seint og minninga- brot sem við höfum verið að púsla saman síðan við fórum að hittast aftur eftir langan aðskilnað eða heilum 40 árum síðar. Það var ljúft að hittast aftur og finna að strengurinn á milli okkar var órofinn og enn sterkur. Þess vegna er sárt að þurfa nú að kveðja Brynjólf Má Sveinsson, vélfræðing, einn af okkar kæru bekkjarfélögum sem lést svo skyndilega og alltof fljótt. Hann er þriðji úr þessum bekk sem lát- inn er. Brynjólfur bar nafn afa síns í föðurætt, Brynjólfs Jóns- sonar, sem lengi vel var þekktur sjómaður, stýrimaður og skip- stjóri. Óhöpp gera sjaldnast boð á undan sér. Það var í byrjun maí árið 1965 að Brynjólfur Már, þá 8 ára nemandi í skóla Ísaks Jóns- sonar, var að hjóla eftir Barma- hlíðinni í Hlíðahverfinu, stutt frá heimili sínu í kulda og dumbungs veðri. Göturnar í hverfinu voru ómalbikaðar þó Miklabraut og Lönguhlíð væru það. Á gatna- mótum Barmahlíðar og Reykja- hlíðar lenti hann fyrir bíl. Hann slasaðist mikið og höfuðkúpu- brotnaði. Hann var fluttur á spít- ala þar sem framkvæma þurfti mikinn holskurð. Slysið var mikið áfall fyrir afa hans, Brynjólf, og eiginkonu hans, Marín S. Guðmundsdóttur, þar sem faðir Brynjólfs Más hafði komið honum barnungum í fóstur á heimili þeirra hjóna í Barma- hlíðinni. Brynjólfur Már var alltaf kall- aður Binni af okkur bekkjar- systkinunum. Það hefur ekki allt- af verið auðvelt fyrir hann að umbera mestu ærslabelgina í skólanum sem drógu sjaldnast neitt af sér þegar út í frímínútur var komið en fæst okkar höfðu hugmynd um hvað hafði gerst. Við erum öll sammála um að Binni hafi verið hreinskiptinn, traustur, lét tæpitungulaust í ljós skoðun sína og var jafnframt glaður. Hann flaggaði ekki erf- iðleikunum sem á honum höfðu dunið, heldur var ríkur þátttak- andi í leikjum dagsins. Það var birta yfir Binna og brosið fallegt þannig að okkur þótti ávallt gott að vera nálægt honum. Engum sem til hans þekktu kom á óvart að sjómennska væri honum í blóð borin því ekki að- eins hafði afi hans verið sjómaður heldur var faðir Binna einnig sjó- maður. Fyrir tvítugt var Binni kominn til sjós sem aðstoðarmað- ur í vélarrúmi og útskrifaðist sem vélfræðingur árið 1979 frá Vél- skóla Íslands. Hann ferðaðist í framhaldinu meira og lengra en við flest og hafði það orð á sér að vera góður samstarfsmaður enda ekki maður sem gekk um og stundaði slóttugheit heldur vildi öllum vel. Á fésbókinni höfum við notið ánægjunnar af að geta fylgst með ferðum hans þar sem hann hefur deilt með okkur myndum og skoðunum á því sem fyrir augu bar hverju sinni. Þannig hefur tengingin verið virk fram á síðasta dag, núna verður hún bara öðruvísi, þegar himna- faðirinn tekur við. Að leiðarlokum viljum við bekkjarfélagarnir úr Hlíðaskóla kveðja heilsteyptan félaga, við munum sakna þín Binni, og heiðra minningu þína í næsta bekkjarhittingi. Eftirlifandi eig- inkonu og syni vottum við hina dýpstu samúð. Megi minningin um góðan dreng lifa. Fyrir hönd bekkjarfélaga úr Hlíðaskóla veturinn 1968-1969. Jón Ágúst Ragnarsson, Loft- ur Þór Pétursson og Stefán Friðberg Hjartarson. Brynjólfur Már Sveinsson ✝ Þorbjörg Kon-ráðsdóttir fæddist að Miðja- nesi í Reykhólasveit 7. september 1924. Hún lést á Heil- brigðisstofnun Vesturlands á Hvammstanga 6. júní 2015. Foreldrar henn- ar voru hjónin Kon- ráð Sigurðsson bóndi, f. 18. febrúar 1890, d. 7. desember 1971, og Ingveldur Pétursdóttir ljósmóðir, f. 9. ágúst 1890, d. 23. apríl 1969. Systkini Þorbjargar eru Torfi, f. 26. ágúst 1916, d. 10. desember 1988, Sigríður, f. 12. mars 1920, og Petrea Guðný, f. 5. janúar 1931, d. 29. október 2007. Þorbjörg fluttist með for- eldrum sínum og systkinum að Finnmörk í Vestur-Húnavatns- sýslu fjögurra ára gömul og ári síðar að Böðvarshólum í Vest- tvö barnabörn. Gunnar er í sam- búð með Ragnheiði Svanbjörgu Einarsdóttur og á hún einn son. 4) Konráð Pétur, f. 1958, maki hans er Jónína Ragna Sig- urbjartsdóttir, þau eiga fjögur börn og þrjú barnabörn. 5) Anna Sólveig, f. 1965, maki hennar er Guðmundur Bjarnason, þau eiga þrjú börn og þrjú barnabörn. 6) Ásgeir, f. 1969. Eftir að Jón og Þorbjörg giftu sig bjuggu þau fyrstu árin að Gröf í Víðidal í félagi við foreldra Jóns. Fjórum árum síðar fluttu þau í Böðvarshóla og tóku þar við búi, fyrst í félagi við föður hennar en tóku svo alfarið við 1960. Haustið 1978 selja þau Konráði syni sínum jörðina og flytja á Melaveginn á Hvamms- tanga. Þorbjörg fór að vinna á saumastofunni Drífu en þurfti að hætta 1983 vegna heilsubrests. Eftir að Jón lést bjó hún ein á Melaveginum þar til í desember 2001 þegar hún flytur í íbúð fyrir eldri borgara í Nestúni. Þar var hún til 2013, en þá fór heilsu hennar að hraka og hún fluttist á Sjúkrahúsið á Hvammstanga. Útför Þorbjargar fer fram frá Hvammstangakirkju í dag, 19. júní 2015, kl. 15. urhópi. Þorbjörg var í farskóla á Grund í Vesturhópi vetrarpart og svo fór hún í húsmæðra- skólann Ósk á Ísa- firði veturinn 1948- 49. Þess utan var hún í vist í Reykja- vík um tíma og einnig á Akureyri hjá Halldóru Bjarnadóttur og vitnaði hún oft í þann tíma. Hinn 27. október 1950 giftist Þorbjörg Jóni Gunnarssyni, f. 25. október 1925, d. 11. desember 1991. Foreldrar hans voru Gunn- ar Jónsson, f. 4. mars 1880, d. 10. febrúar 1959, og Ingibjörg Gunn- arsdóttir, f. 3. nóvember 1893, d. 16. desember 1973. Þorbjörg og Jón eignuðust sex börn. Þau eru: 1) Ingveldur, f. 1951, og á hún eina dóttur. 2) Ingibjörg, f. 1953, á hún eina dóttur. 3) Gunnar, f. 1957, og á hann fjögur börn og Elsku amma, nú ertu horfin á braut á vit nýrra ævintýra með afa Jóni. Þín er sárt saknað en hugsunin um þig í fangi afa hlýjar okkur um hjartarætur og fær okkur til þess að brosa í gegnum tárin. Einn af fáu ljósu punktunum við að þurfa að ferðast á milli Ak- ureyrar og Reykjavíkur var að geta kíkt við í heimsókn hjá þér. Þú tókst alltaf á móti okkur skæl- brosandi og hafðir lag á því að láta okkur líða eins og við værum heima hjá okkur. Þú spurðir okk- ur spjörunum úr og oft á tíðum voru spurningarnar full bein- skeyttar svo við áttum erfitt með svör. Svo má að sjálfsögðu ekki gleyma öllum dýrindis kræsing- unum sem þú bauðst upp á en þar stóðu djöflaterturnar og pönnu- kökurnar þínar upp úr. Hluti af þessum heimsóknum fór í að mæla okkur hátt og lágt. Var það gert svo að hægt væri að prjóna almennilega ullarvettlinga og sokka því ekki mátti okkur verða kalt. Fengum við ófáa pakkana í pósti frá þér, þar sem við höfðum ekki undan að kíkja við og sækja afraksturinn. Nú eigum við fullar skúffur af litríkum vettlingum og sokkum og höfum við litlar áhyggjur af að vera ekki vel klædd. Allar stundirnar sem við áttum með þér munu fylgja okkur um ókomna tíð og veita okkur inn- blástur. Takk fyrir allt, elsku amma, það er notalegt að vita af þér vakandi yfir okkur. Jón Ragnar, Sigríður og Bjarni Þór. Þorbjörg Konráðsdóttir ✝ Haraldur Jóns-son fæddist að Fremra-Hálsi í Kjós 25. janúar 1930. Hann lést 3. júní 2015. Hann var sonur hjónanna Jóns Sig- urðssonar og Ingi- bjargar Eyvinds- dóttur, sem bæði eru látin. Hann var ókvæntur og barn- laus Systkini Har- aldar: elst var Kristín, látin, Sig- ríður, látin, Ósk, Einar, látinn, Jenný tvíburasystir, Ása og Ingibjörg. Haraldur verður jarðsunginn frá Ás- kirkju í dag, 19. júní 2015, kl. 13. Hinsta kveðja. Elsku besti frændi, karlremban mín. Það var svo gaman að hitta þig hjá ömmu, þú varst alltaf svo glað- ur að sjá mann og stutt í stríðnina, sem þó meiddi engan heldur hló maður með þér. Sitjandi við eld- húsborðið að dýfa mola í kaffi og velta honum svo inn í munninn, já það var fylgst með hvernig þú gerðir. Þegar vel lá á fékk maður líka að dýfa molanum í kaffið. Þegar ég var svo hjá ömmu eina önn þá var oft spjallað við eldhúsborðið og þá komumst við að því að ég væri kvenremba og þú karlremba, ekki man ég í dag hvers vegna. En þegar við hittumst þá var þessa minnst: Hvað segir þú, remban mín? sagðir þú. Þegar ég fékk fréttina um and- lát þitt kom þessi texti upp í huga mér, og læt ég hann fylgja þér hér. Ég berst á fáki fráum fram um veg. Mót fjallahlíðum háum hleypi ég. Og golan kyssir kinn. Og á harða, harða spretti hendist áfram klárinn minn. Það er sem fjöllin fljúgi móti mér, sem kólfur loftið kljúfi klárinn fer, og lund mín er svo létt, eins og gæti ég gjörvallt lífið geisað fram í einum sprett Hve fjör í æðar færist fáknum með. Hve hjartað léttar hrærist. Hlær við geð að finna fjörtök stinn. Þú ert mesti gæðagammur, góði Léttir, klárinn minn. (Hannes Hafstein) Ég þykist vita að núna sértu á gæðingnum þínum út um alla Kjós. Takk fyrir allt, elsku Halli minn. Þín kvenremba, Sigríður Helga Sigurðardóttir. Hann vildi helst verða bóndi og búa fremst í Kjósinni upp undir heiðinni. Hér voru heimahagarnir og sú náttúra og það mannlíf sem tengdi félaga okkar og vini við sína heimasveit allt til loka. Örnefnin, býlin, bithagar og fólkið á bæjun- um voru Haraldi jafnan ofarlega í huga þegar horft var um öxl til fyrri tíma. Forlögin höguðu því þannig að ekki varð af búskap í þeirri merk- ingu sem margir ungir menn báru í brjósti um miðja síðustu öld. Um- brot í samfélaginu og búhátta- breytingar urðu til þess að vinur okkar sótti á önnur mið. Framan af starfsævinni stundaði hann ým- is störf sem tengdust landbúnaði og síðar hóf hann vörubílaakstur og lauk langri og farsælli starfs- ævi í því starfi. Þó að Haraldur hafi ekki orðið bóndi í sveit þá reisti hann sér sitt bú í höfuðborginni og varð ötull tómstundabóndi. Frá barnsaldri fékkst hann við skepnur eins og títt er til sveita og áhugi hans á hestum lifði með honum alla tíð. Því hélt hann hesta sér til dægra- styttingar eftir langan og strang- an vinnudag og sinnti þeim ein- staklega vel. Þegar sól hækkaði á lofti og austanáttin færði vorboða úr Kjósinni lagði hann á hesta sína og reið heim að Fremra-Hálsi þar sem hann átti athvarf og sumar- haga fyrir hestana. Í hartnær fjörutíu ár hafa sömu menn haldið hesta í tiltekinni hest- húsabyggð í Víðidal í Reykjavík. Sumir frumbyggjar og aðrir næst því. Samstaða milli manna og kunningsskapur hefur verið ein- stakur þar sem óeining hvað þá deilur þekkjast ekki. Haraldur á snaran þátt í því að svo hefur jafn- an verið. Þrjár kynslóðir fólks eiga honum mikið að þakka fyrir hjálp- semi í hvívetna og fyrir að halda uppi góðum brag á umgengi manna og hesta. Ungir hesta- menn hafa stundum þurft aðstoð við að beisla eða komast á bak og aðrir orðið að girða fastar til að ekki snaraðist undir kvið. Öllu þessu gaf Haraldur auga og veitti sína aðstoð og leiðsögn, beðinn og óbeðinn. Eftir að Haraldur lét af laun- uðu starfi sá hann um morgun- gjafir og hafði eftirlit með hest- húsum fyrir þá sem enn voru að störfum. Þessu sinnti hann af stakri prýði og til þess var tekið hve næmur hann var á lundarfar og heilsu hestanna ef út af bar. Bjátaði eitthvað á þá var vísast að haft væri samband og lagt á ráðin um hvað til bragðs skyldi taka. Það er einróma álit okkar í hest- húsunum að Haraldur hafi rækt öll sín störf af stakri samvisku- semi og vandvirkni. Fyrir vinsemd og hjálpsemi við alla aldursflokka hestamanna í A- tröð 6 viljum við nú við leiðarlok þakka Haraldi samfylgdina fyrir þeirra hönd. Hvíli góður félagi okkar í friði. Guðmundur Ólafsson, Hjörtur Egilsson og Magnús Pétursson. Haraldur Jónsson

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.