Morgunblaðið - 19.06.2015, Blaðsíða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 19. JÚNÍ 2015
✝ Gylfi Gunn-arsson var
fæddur að Krossi í
Mjóafirði 27. júlí
1940. Hann lést á
Borgarspítalanum í
Reykjavík 12. júní
2015.
Hann var sonur
hjónanna Gunnars
Víglundssonar og
Ástu Ketilsdóttur.
Systkini hans eru
Nanna, f. 1935, Gunnar, f. 1937,
Jóna Sigríður, f. 1944, Víglundur
Sævar, f. 1947, og Katla, f. 1955.
Gylfi ólst upp í Mjóafirði fram
á unglingsár. Strax í bernsku og
æsku vann hann af kappi að bú-
skapnum með foreldrum sínum.
Fjölskylda hans flutti árið 1955
frá Skógum í Mjóafirði til Nes-
kaupstaðar.
Á þessum árum var gróska í
atvinnulífinu í Neskaupstað.
Gylfi tók virkan þátt í uppbygg-
ingunni. Hann keypti sinn fyrsta
vörubíl árið 1957 og setti upp
Ásta Sigrún, f. 1962. Fyrri mað-
ur hennar var Valgeir Val-
geirsson, sem er látinn. Þau eiga
tvö börn og tvö barnabörn.
Seinni maður hennar er Jón
Stefánsson, hann átti son áður,
þau eiga þrjú börn og fjögur
barnabörn. b) Gísli, f. 1963. Eig-
inkona Gísla er Anna Bjarna-
dóttir, þau eiga þrjú börn.
Seinni kona Gylfa er Ásdís
Hannibalsdóttir frá Hanhóli í
Bolungarvík. Foreldrar hennar
voru Þorsteina Jónsdóttir og
Hannibal Guðmundsson. Ásdís
átti eina dóttur fyrir, Hrafnhildi
Geirsdóttur, f. 1971. Faðir henn-
ar er Gunnlaugur Geir Guð-
björnsson. Eiginmaður Hrafn-
hildar er Viðar Héðinsson, þau
eiga þrjú börn.
Börn Gylfa og Ásdísar eru a)
Heimir Snær, f. 1979. Kona hans
er Úrsúla Manda Ármannsdóttir,
þau eiga tvö börn. b) Unnar Þór,
f. 1981. Eiginkona hans er Heið-
rún Björgvinsdóttir, þau eiga tvö
börn.
Útförin fer fram frá Fella- og
Hólakirkju í dag, 19. júní 2015,
kl 13.
steypustöð 1965, og
gerðist á þessum
árum umsvifamikill
í fjölþættri verk-
takastarfsemi.
Eftir áfallið af
snjóflóðinu 1974
hóf hann end-
urreisn fyrirtækis
síns, jók við útgerð
og hóf síldarsöltun
og seinna laxeldi.
Hann flutti til
Reykjavíkur 1998 þegar Of-
anflóðasjóður keypti húseign
hans sem stóð á snjóflóðasvæði
Síðustu árin hefur hann róið
til fiskjar á eigin bátum og sótt
sjóinn af sama kappi og annað
sem hann tók sér fyrir hendur í
lífinu.
Fyrri kona Gylfa var Elsa
Sæný Gísladóttir frá Seldal í
Norðfirði, f 1942, d. 1974, í snjó-
flóði í Neskaupstað. Foreldrar
hennar voru Sigrún Dagbjarts-
dóttir og Gísli Friðriksson. Börn
Gylfa og Elsu Sænýjar eru a)
Síðastliðinn föstudag barst
mér sú harmafregn að svili minn
og vinur, Gylfi Gunnarsson, væri
fallinn frá. Tæpum tveimur sólar-
hringum áður hafði hann veikst
skyndilega á leið í sjóróður frá
Ólafsvík. Þrátt fyrir að vera kom-
inn á hinn opinbera eftirlaunaald-
ur fyrir nokkru voru starfslok
ekki á næsta leiti. Gylfi var nefni-
lega athafnamaður í fyllstu merk-
ingu þess orðs, það var ekki hans
háttur að setjast í helgan stein
meðan hann gat enn staðið nokk-
urn veginn uppréttur. Gylfi ólst
upp í Mjóafirði eystri og var af
þeirri kynslóð sem vissi að það
þurfti að hafa fyrir hlutunum en
með áræði og dugnaði væri hægt
að vinna sér í haginn og fáum
ósérhlífnari mönnum hefur mað-
ur kynnst á lífsins leið. Ungur að
árum var hann orðinn umsvifa-
mikill í atvinnulífinu í Neskaup-
stað þar sem hann bjó lengst af
og stundaði um áratugaskeið út-
gerð og fiskvinnslu ásamt því að
reka um árabil verktakafyrirtæki
á sviði jarðvegsvinnu. Hann varð
fyrir þeirri ógæfu að missa fyrri
konu sína, Elsu Sænýju Gísla-
dóttur, í mannskaðasnjóflóði í
Neskaupstað 1974 frá tveimur
ungum börnum þeirra, Ástu og
Gísla. Gæfan átti þó enn eftir að
brosa við Gylfa er hann kynntist
Ásdísi Hannibalsdóttur, mág-
konu minni sem var fædd og upp-
alin á Hanhóli í Bolungarvík. Þau
eignuðust tvo drengi saman, þá
Heimi Snæ og Unnar Þór, auk
þess sem hann gekk Hrafnhildi,
ungri dóttir Ásdísar, í föðurstað.
Þau hafa öll erft og lært ósér-
hlífni og dugnað föður síns og
glöddu iðulega stolt föðurhjartað.
Gylfi lét einnig til sín taka í bæj-
arpólitíkinni í Neskaupstað. Þar
sat hann fyrir hönd Sjálfstæðis-
flokksins í bæjarstjórn enda ein-
lægur fylgjandi hins frjálsa fram-
taks og hafði trú á því að
dugnaður og athafnasemi væri
uppspretta velmegunar lands og
þjóðar. Þá átti hann til að láta þá
heyra það á kjarnyrti íslensku
sem vildu hafa forræði fyrir öðr-
um en Neskaupstaður var á þeim
árum annálaður vinstribær. Mað-
ur getur með sanni sagt að Gylfi
hafi verið drengur góður, hann
mátti ekkert aumt sjá, hvorki
menn né skepnur. Ósjaldan kom
hann færandi hendi til þeirra sem
minna höfðu handa á milli svo að
lítið bæri á. Og alltaf var víst að
hundarnir á Hanhóli fögnuðu
komu Gylfa enda átti hann oftast
nær eitthvert góðgæti í handrað-
anum. Eftir að þau hjón fluttust
suður fyrir rétt um áratug gerði
hann út frá Ólafsvík auk þess að
hefja rekstur ferðaþjónustu með
byggingu nokkurra sumarhúsa
sem þau leigðu út. Á síðasta
sumri gerði Gylfi út um skeið frá
Bolungarvík og var þá tíður gest-
ur á Hanhóli. Þá leyndi sér ekki
hversu mikill dugnaðarforkur
maðurinn var. Hann fór seinast-
ur að sofa, fyrstur á fætur, vann
myrkranna á milli, ók suður og
vestur eftir varahlutum áður en
haldið var til sjós að nýju. Gylfi
kvaddi þessa jarðvist eins og
hans var háttur, að dvelja ekki
lengi við neittt verk. Ísland hefur
misst einn af sínum sönnu sonum.
Eftir sitjum við með minningar
um glaðværan sægarp, umsvifa-
mikinn athafnamann, ástvin og
góðan samferðamann. Ég votta
Ásdísi og börnum þeirra: Ástu,
Gísla, Hrafnhildi, Heimi og
Unnari, mökum þeirra og börn-
um mína dýpstu samúð.
Guðrún Stella Gissurardóttir.
Gylfi er fallinn frá. Stór, kraft-
mikill og hraðskreiður frá vöggu
til grafar. Hann var nú ekki að
víla fyrir sér smámuni. Hann
kunni hvorki exel né powerpoint.
Enda var þess konar fræðum
ekki haldið að börnum í Mjóafirði
þegar hann var að vaxa þar upp.
Hann var þrjá eða fjóra vetrar-
parta í skólanum þar og fékk þá
fræðslu sem á þeim tíma þótti dá-
gott veganesti út í lífið. Mér er
orða vant, hvernig í ósköpunum á
að kveðja þennan mann með orð-
um? Hann var alltaf að brasa.
Alltaf með brjóstið fullt af von-
um.
Sum verkefnin gengu upp en
önnur fóru í vaskinn. Þannig er
nú bara líf athafnamannsins.
Fjórðung síðustu aldar var hann
allt í öllu í plássinu. Hann steypti,
gerði vegi og varnargarða. Salt-
aði síld, gerði út stóra og smáa
báta, fiskaði, setti fyrstur manna
upp laxeldi, gerði út bíla og
vinnuvélar o.fl. Svo sat hann í
bæjarstjórn fyrir Sjálfstæðis-
flokkinn 2 eða 3 kjörtímabil. Þar
átti hann erfitt uppdráttar.
Vinstri blokkin réð öllu og áhrif
Gylfa urðu ekki mikil þar. Snjó-
flóðin hörmulegu 7́4 höfðu mikil
áhrif. Þá missti hann konuna,
Elsu Gísladóttur. Steypustöðin
fór veg allrar veraldar og slatti af
tækjum og tólum. Þó við hin í
plássinu yrðum þess ekki vör
hlaut hann að bogna. En hann
brotnaði ekki. Ekki leið á löngu
þar til hann skipti um vinnuvett-
vang. Dró sig út úr steypugerð og
sölu, laxeldið hætti, enda var það
tómt bras. Hann keypti sér bát.
Ívar NK var 10 eða 12 tonn. Gylfi
fór að róa. Kannski bjó hann að
ungdómsárunum en þá hafði
hann stundað sjó. Hann reri á
línu og snurvoð. Snurvoðin hent-
aði vel, einkum fyrir aflakónga.
Hann fiskaði og fiskaði og fiskaði.
Eitt árið a.m.k. varð hann afla-
hæstur. Ekki bara í Neskaup-
stað. Nei, Ívar NK var aflahæsti
smábátur á Íslandi það árið. Gylfi
var óskaplega ósérhlífinn og dug-
legur. Þegar hann eitt sinn var að
koma úr sjóróðrum landleiðina
frá Bakkafirði fékk hann heila-
blæðingu í bílnum. Líklega var
þetta á árunum 1985-1990. Það
var upphafið að endalokunum.
Allt til loka var hann að fá yfir
höfuðið. Það hvarflaði aldrei að
honum að snúa baki við sjónum.
Auðvitað hafði Gylfi sína galla
eins og allir. T.d. þótti honum
býsna gott á yngri árum að fá sér
í staupinu. Já, ég ætla að trúa
ykkur fyrir því að hann drakk sig
stundum fullan. Já, það má nú
segja: „Það er víða pottur brotinn
og einn hjá mér.“
Vinur okkar beggja hitti hann
eitt sinn á götu eftir fyrsta áfallið.
Þeir heilsuðust og þar kom sam-
talinu að vinurinn sagði: „Heyrðu
Gylfi, eigum við ekki að fá okkur í
glas?“ Gylfi hló með öllu andlitinu
og sagði: „Veistu, þegar ég fékk
áfallið held ég að brennivínstaug-
in hafi slitnað.“ Síðan smakkaði
hann aldrei vín. Þetta er skrítin
minningargrein. En þegar maður
sér hann Gylfa fyrir sér eins og
ég þekkti hann, þá get ég ekki
gert honum þann óleik að fara að
væla. Ég sakna hans mikið.
Magni Kristjánsson.
Mig langar að minnast Gylfa
Gunnarssonar með fáeinum orð-
um. Þó ég hafi þekkt hann frá því
hann kom inn í fjölskylduna, þeg-
ar ég var lítill polli, kynntist ég
honum fyrst fyrir alvöru þegar
ég réð mig austur á Norðfjörð á
bát hans Ívar NK árið 1993. Með
hléum var ég svo með honum á
sjó til ársins 2000, þá á netavertíð
á Ólafsvík. Fyrir mér var þetta
ómetanlegur tími og ég lít á það
sem einstök forréttindi að fá
tækifæri til að kynnast þessum
mikla meistara.
Gylfi var alveg einstakur kar-
akter. Undir hrjúfu yfirborðinu
var hann algert gull af manni sem
vildi allt fyrir alla gera. Honum
var sérstaklega umhugað um þá
sem á einhvern hátt minna máttu
sín og minnist ég ótal skipta sem
hann tók á sig lykkju á leið sinni
til að létta undir með fólki, færa
öldruðum ekkjum í soðið eða
hjálpa til á annan hátt þegar þess
þurfti.
Hjá Gylfa var uppgjöf aldrei
möguleiki og eins og títt er með
fólk af hans kynslóð var hann
grjótharður og ósérhlífinn dugn-
aðarforkur.
Hann var mikill húmoristi og
ávallt var stutt í brosið. Lífsgleði
og jákvæðni eru einnig orð sem
fyrir mér lýsa þessum snillingi
vel.
Fyrir honum var ekkert
ómögulegt og vandamál voru
ekki til, aðeins lausnir. Það eru
líklega þessir eiginleikar sem að
stórum hluta hjálpuðu honum að
tækla þau áföll og mótlæti sem
lífið bauð honum uppá í ríkum
mæli í gegnum tíðina. Suma
menn er einfaldlega ekki hægt að
buga, sama á hverju dynur.
Þó oft hafi liðið langt á milli
hittinga síðustu árin þá var alltaf
jafn gaman að hitta Gylfa og
spjalla um daginn og veginn.
Langar að minnast þess að ég fór
með honum róður á trillunni hans
vordag einn í fyrra. Lítið fiskað-
ist í þessum túr, en úr varð frá-
bær dagur og verðmæt minning
fyrir mig.
Það er erfitt að finna orð til að
lýsa þeim mikla missi sem fráfall
hans er, og enn erfiðara að sætta
sig við að það verða ekki fleiri
tækifæri til að taka spjallið og
rifja upp óteljandi gamlar góðar
stundir.
Hvíl í friði, kæri vinur. Kærar
þakkir fyrir allt.
Hannibal Halldór
Guðmundsson.
Gylfi Gunnarsson
konu sem ávallt hugsaði fyrst
um hag annarra. Megi hún hvíla
í friði.
Sigurður Páll.
Þegar ég minnist þín, elsku
Ella amma þá koma upp í hug-
ann ógrynni af einstaklega ljúf-
um og góðum minningum.
Heimsóknir í Miðleitið til þín og
Mumma afa voru tíðar og alltaf
skemmtilegar hvort sem það
voru fjölskylduboð, helgarheim-
sóknir með gistingu eða bara til
að kíkja í kaffi.
Ég sat svo oft í eldhúskrókn-
um með þér að maula rúg-
brauðssamloku með lifrarkæfu á
meðan við spjölluðum um heima
og geima. Svo sat ég og teiknaði
á meðan þú stússaðist í eldhús-
inu. Sannkallaðar gæðastundir.
Ég man svo vel eftir öllum veisl-
unum þar sem þú töfraðir fram
hverja veislumáltíðina á fætur
annarri eins og ekkert væri. Það
var alltaf setið lengi, borðað
mikið og hlegið enn meira. Allt-
af varst þú að stjana við fólkið
og tilkynntir reglulega að nóg
væri til frammi. Gestgjafahlut-
verkið fór þér afar vel.
En amma þú varst einstök á
svo margan hátt. Þú varst frá-
bær kokkur, snillingur í mann-
legum samskiptum, alltaf til í að
spila, mikill ættfræðipælari, eld-
klár, innileg og hlý, fyndin og
skemmtileg, hafðir einstaklega
góða nærveru og síðast en ekki
síst þá varstu alveg einstök
amma.
Takk fyrir allt, elsku amma.
Þín er sárt saknað en minning-
arnar um þig munu alltaf fylgja
mér.
Guðmundur Stefán.
Gæsamamma gekk af stað.
Þetta lag hefur sönglað í höfð-
inu á mér síðan ég kvaddi ömmu
mína. Amma hafði unun af því
að syngja með okkur barna-
börnum sínum. Hún kunni urm-
ul af fallegum kvæðum sem við
höfum hvergi heyrt nema hjá
henni. Flest vekja þau upp
sterkar tilfinningar enda yrk-
isefnið ekki alltaf fallegt. Amma
var heldur ekkert fyrir það að
sykurhúða hlutina. Hún treysti
okkur snemma fyrir því að ögra
tilfinningum okkar, lét okkur
bera ábyrgð en beindi okkur
rétta veginn. Hún vissi að börn
eru tilfinningaverur og sagði
okkur allt í senn sorglegar sög-
ur sem við grétum yfir sem og
ævintýrasögur sem hægt var að
skemmta sér að. Fóstran í
ömmu var þó aldrei langt undan
og fylgdi öllum leik einhver lær-
dómur þó maður kæmi ekki
auga á hann í hita leiksins.
Heima hjá ömmu og afa var
okkur alltaf tekið opnum örmum
og gistum við oft hjá þeim í
Miðleitinu. Þá tók maður fullan
þátt í heimilishaldinu, lagði á
borð, hitaði te, straujaði vasa-
klúta, reytti arfa, stakk upp
mosa, vökvaði blómin, barði ryk-
ið úr bókunum, braut saman
þvottinn, opnaði póstinn, púss-
aði silfrið. Já, það var sko alltaf
nóg að gera á því heimili og við
barnabörnin eltum ömmu um
allt og hjálpuðum henni við
verkin. En þar var líka hægt að
skemmta sér og sátum við
gjarnan heilu kvöldin við spil á
borð við veiðimann, manna og
vist á meðan stofuklukkan tifaði
í rólegheitunum, „amma, má ég
trekkja upp klukkuna?“.
Í rúmið fórum við aldrei
nema að fá sögu, annað hvort
las amma fyrir okkur eða við
fyrir hana. Svo hallaði hún hurð-
inni, slökkti á sjónvarpinu þó afi
væri að horfa á það og setti
plötuspilarann af stað. Inn í her-
bergið til okkar bárust þá klass-
ískir tónar sem leiddu okkur
systkinin inn í draumalandið og
við sofnuðum örugg í ömmuhúsi.
Það var regla á hádegismatn-
um eins og öðru hjá ömmu. Við
fengum hrært skyr, enginn
blandar skyr eins og amma,
rúgbrauð með kæfu, jurtate og
soðið egg. Egginu var haldið
heitu af litríkum hana og amma
skar hattinn af fyrir okkur svo
hægt væri að borða hann fyrst.
Þvílík hátíð og það bara í hádeg-
inu. Stórfjölskyldan hittist líka
oft í Miðleitinu. Minnisstæðust
eru Þorláksmessuboðin sem enn
eru haldin hátíðleg í fjölskyld-
unni. Þá komum við öll saman,
afkomendur Ellu og Mumma,
borðum saman heitt hangikjöt
og saltkjöt, smökkum á síldinni,
syngjum jólalög og hlæjum að
vitleysunni hvert í öðru. Þá
fyrst eru jólin komin.
Amma kenndi okkur systk-
inum svo ósköp margt og við
dáumst enn að dugnaði hennar
og elju. En þegar við hugsum til
baka stendur upp úr góð-
mennskan, umhyggjan og
hjartahlýjan.
Þegar amma byrjaði að veikj-
ast flutti hún til okkar og feng-
um við að búa saman síðustu
góðu árin hennar. Það eru for-
réttindi að fá að hafa ömmu sína
svona mikið hjá sér og nutum
við þess að fá að kynnast ömmu
enn betur. En ömmu hrakaði
hratt og þurfti því að lokum að
flytja frá okkur.
Elsku amma, nú hefur þú
loksins fengið hvíldina sem þú
hefur beðið svo lengi eftir. Við
kveðjum þig með ást í hjarta og
vitum að allir góðu englarnir
taka á móti þér.
Hvíl í friði elsku Ella amma.
Anna Bergljót Thor-
arensen, Benedikt Thor-
arensen og Ella Dís Thor-
arensen.
Elínborg Stefánsdóttir,
frænka mín er látin eftir erfið
veikindi í allmörg ár. Hún var
87 ára. Á ungum aldri, þegar
foreldrar hennar bjuggu á Fá-
skrúðsfirði, bjó hún um tveggja
ára skeið á heimili foreldra
minna í Hafnarfirði. Stundaði
hún þá nám við Flensborgar-
skólann. Ég var á þeim tíma í
Menntaskólanum á Akureyri.
Síðar á ævinni, eftir að hún gift-
ist leikfélaga mínum í Hafnar-
firði, Guðmundi Benediktssyni,
lækni, (1924-2000) hófst fé-
lagsskapur og vinátta, sem ent-
ist ævina.
Hún var af traustum foreldr-
um komin. Faðir hennar Stefán
Pálsson (1893-1973), móðurbróð-
ir minn, var í allmörg ár um-
sjónarmaður í Flensborgar-
skóla. Benedikt Tómasson,
læknir, og fyrrum skólastjóri
skólans lýsir Stefáni svo: „Hann
var vel skapi farinn, jafnlyndur,
hlýr og gamansamur, prúð-
menni til orðs og æðis, hægur í
fasi og ekki orðmargur, um-
burðarlyndur, en þéttur fyrir.
Samviskusamur var hann, svo af
bar.“
Móðir Elínborgar var Anna
Jónsdóttir (1896-1988), sem
fædd var og uppalin á Borg-
arfirði eystra, en fluttist rúm-
lega tvítug til Fáskrúðsfjarðar.
Þar giftist hún Stefáni Pálssyni.
Á besta skeiði ævinnar lagðist á
Stefán þrálátur og erfiður sjúk-
dómur, liðagigt. Var hann
löngum lítt eða ekki vinnufær.
Við þessar aðstæður sýndi Anna
hver afburðakona hún var. Með
hyggindum og dugnaði vann
hún fyrir heimilinu og stundaði
mann sinn sjúkan. Anna var
gáfuð mannkostakona með
sterka meðvitund um þjóð-
félagslegt misrétti.
Af slíku foreldri var Elínborg
komin. Hún var ágætlega
greind, hafði trausta skapgerð,
umburðarlynd og samviskusöm.
Hún hafði í ríkum mæli þann
eiginleika, sem við kölluðum
Tungu-seigluna. Guðmundur
maður hennar þreyttist ekki á
að hrósa happi sínu yfir hvað
hann væri vel giftur. Elínborg
var sannarlega vel gerð kona,
vinföst, skyldurækin, glaðsinna
og afar velviljuð.
Ég kveð hana með þakklæti
fyrir hönd fjölskyldu minnar.
Börnum og barnabörnum
sendi ég hlýjar kveðjur.
Páll Flygenring.
„Hvað ertu gömul?“ spurði ég
þar sem ég fylgdist með Ellu
frænku bardúsa í eldhúsinu.
Líklega var ég að graðga í mig
rúgbrauð sem Guðmundur
læknir, maður hennar, var
nýbúinn að kenna sjö ára pilt-
inum að kallaðist líka þrumari.
„Hvað heldurðu að ég sé göm-
ul?“ spurði hún á móti. Ég man
að ég hugsaði mig svolítið um
og sló síðan fram ígrundaðri
ágiskun: „Tuttugu ára?“ Það
tísti í Ellu og hún sagði að það
gæti nú ekki alveg staðist því að
Steini sonur hennar væri nýorð-
inn 21 árs.
Þetta var sumarið 1972. Við
fjölskyldan vorum að flytja heim
eftir vetur í Danmörku og bið-
um þess að fá húsið okkar af-
hent. Við Gunnsteinn bróðir
fengum inni hjá Ellu og Guð-
mundi í nokkrar vikur í Hraun-
tungunni. Fjölskyldan bar okk-
ur á höndum sér, það var farið í
hjólreiðaferð alla leið niður í
Laugardalslaug sem var nánast
eins og að ferðast í annað sól-
kerfi, vel var gert við okkur í
mat og drykk og í minningunni
var maður alla daga í miklu sól-
skini.
Nokkrum árum síðar fékk ég
aftur húsaskjól á þessu glæsi-
lega menningarheimili þegar úr-
slit á Íslandsmóti í knattspyrnu
í fimmta flokki stráka voru
framundan og útilokað að missa
af þeim. Aftur var ég í miklu
sólskini og aftur mætti manni
þessi sama hlýja en um leið mild
festa.
Viltu kannski ekki fara
snemma að sofa í kvöld? Og þó
að maður smalaði hópi tólf ára
drengja í tvöfaldan bílskúrinn í
borðtennis sem ef til vill fylgdi
dálítill hávaði var aldrei haft orð
á því.
Árin liðu, ég hætti að gæða
mér á þrumara við eldhúsborðið
hjá Ellu frænku og hún slapp
við ágengar spurningar um ald-
ur. En fas hennar breyttist aldr-
ei: Bros. Hlýja. Festa. Og ávallt
boðin og búin að rétta hjálp-
arhönd.
Þannig minnist ég Ellu
frænku sem alla tíð var mik-
ilvægur hluti af fjölskyldunni.
Ég sendi Steina, Ásu, Tótu,
Rúnu og fjölskyldum þeirra
mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Pétur Már Ólafsson.
Elínborg Stefánsdóttir
 Fleiri minningargreinar
um Elínborgu Stef-
ánsdóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.