Húnavaka - 01.05.2004, Blaðsíða 26

24
HUNAVAKA
blaðagreinum þar sem staðreyndum var snúið við til þess að gera kostn-
aðinn og raunar líka framkvæmdahraðann tortryggilegan.
Lagning hitaveitunnar hefur reynst okkur mikið happ. Stundum var
ríkisvaldið að auglýsa eftir umsóknum um neyðarlán fyrir hitaveitur. Sótt
var um slík lán en þau fengust ekki -„því hitaveitan stóð sig of vel“.
Barði hressilega í borðið
Þegar viö nú höldum áfram með hreppsmálefni er rétt að geta þess að ég
sat í hreppsnefnd á Blönduósi frá 1956-1966 og aftur 1970-1978. Her-
mann Þórarinsson var oddviti hreppsnefndarinnar en hann féll frá haust-
ið 1965 á besta aldri. Það var niikill mannskaði að honum, liann vildi
vanda vel til allra verka og var mikill mannasætdr. Eftir lát hans tók ég við
oddvitastarfi út kjörtímabilið og aftur 1970-1978. Einar Þorláksson var
þá sveitarstjóri.
Eg átti mjög góða samvinnu við þessa menn og raunar alla hrepps-
nefndarmennina þann tíma sem ég var í nefndinni. Ekki var rifist í
hreppsnefndinni. Auðvitað vorum við ekki alltaf sammála en við vorum
sammála um að gera það sem við töldum best fyrir sveitarfélagið. Með
það sjónarmið að leiðarljósi náðum við alltaf ásættanlegri niðurstöðu fyr-
ir alla.
Aðeins einu sinni skarst verulega í odda hjá okkur. Einn hreppsnefnd-
armaðurinn var ekki sammála mér og eftir efnismikla ræðu barði hann
hressilega í borðið til þess að leggja áherslu á orð sín. Eg stóð upp og
bað hann að vera ekki að misþyrma borðinu heldur skyldum við koma
fram og gera út um þetta þar. Hann sá fáránleikann í þessu og rétti fram
sáttarhönd sem ég tók í. Vorum við svo bestu vinir upp frá því eins og
það heitir eða hét í ævintýrunum.
Fyrsta skóflustungan
Mér fannst stundum eins og verið væri að búa til ágreiningsmál. Gott
dæmi um jiað var byggingin yfir héraðsbókasafnið og héraðsskjalasafnið.
Hér fýrir eina tíð var bókasafnið í einkaeign en sýslusjóður keypti það og
kom því fyrir í stofu í Tilraun við hliðina á skólastofunni.
Eg fór fljótlega að fá lánaðar bækur og kostaði 10 aura að fá bókina en
hækkaði síðar upp í 25 aura á liveija bók. Eiginlega var það fýrsta sem ég
heyrði og eina sem ég man eftir var að húsnæðið væri of lítið. Síðar kom
svo hreppurinn í rnálið samkvæmt breyttum lögum. Þegar barnaskóla-
ltúsið var byggt norðan við ána var rætt um að koma safninu þar fyrir en
ekki varð af því.
Ragnar Jónsson og Inga Skarphéðinsdóttir, kona hans, bjuggu í kjall-