Húnavaka - 01.05.2004, Page 34

32
H U N A V A K A
skjöl og bækur. Hann haföi áhuga á að sýslan stofnaði héraðsskjalasafn í
samræmi við nýleg lög um það efni. Báðir höföum við áhuga á varðveislu
skjala svo að ekki skorti umræðuefnið en ég vil einnig minnast lians af
öðru tilefni.
Tómas Helgason, geðlæknir og prófessor, var á þessum árum að vinna
að rannsóknum á fólki. Hann valdi það úr manntalinu frá árinu 1910 og
þurfti meðal annars að fá upplýsingar um fólk úr Vindhælishreppi. Hann
bað mig að benda sér á greinargóðan og ættfróðan mann. Við fenguni
að heimsækja Magnús og Tómas spurði um Vindhælinga sem voru á
ákveðnum aldri árið 1910. Það var sama um hvern hann spurði, Magnús
kannaðist við þá alla. Síðar sagði Tómas mér að Magnús heföi alveg ver-
ið í sérflokki þess fólks sem hann leitaði til í þessu skyni.
Bílfarmur af trjáplöntum
Árið 1976 var aldarafmæli Blönduóss og þá stóð sveitarstjórnin fyrir ýmsu
vegna afmælisins. Frá því var sagt í Húnavöku árið eftir. Eitt af því fyrsta,
sem gert var og ekki er sagt frá þar, var að senda vörubíl austur til Hall-
ormsstaðar að sækja bílfarm af trjáplöntum sem við létum Blönduósinga
hafa fyrir lítið verð. Þeir gróðursettu þær í lóðirnar og margir hugsuðu
síðan vel um þær. Mörgum árum seinna fór þetta að skila árangri því að
víða hafa þessar plöntur náð að dafna og setja svip á staðinn.
Það sáust ekki mörg tré á Blönduósi fyrir þennan tíma því að það var
almennt trú manna að þar væri ekki hægt að rækta tré.
Þetta var sama trúin og í Reykjavík áður fyrr því að þegar borgin lét
setja niður trjáplöntur á Suðurtorgi var Gunnar Thoroddsen borgar-
stjóri. Þetta var skönnnu eftir árið 1950. Þá hringdu margir í hann og
spurðu hvort hann væri virkilega að eyða peningum borgarbúa fyrir ekki
neitt. Hann ætti að vita það að ekki væri hægt að rækta tré í Reykjavík.
Eftirlitið hefur dregið úr hraðanum
Já, ég hef heyrt að haft sé á orði að bílstjórar sem aka um Húnaþing þurfi
að gæta að bensínfætinum. Eg haföi barist fyrir því lengi að fá fleiri en
einn lögreglujDjón í héraðið. Ekki voru allir sammála því í dómsmála-
ráðuneytinu. En það kom að því að þeir samþykktu að ráða fleiri.
Við ræddum svo um þetta hér heima og vorum sammála því að fjölg-
un fastráðinna starfsmanna yrði að bera einhvern árangur. Við vissum
allir að hraðakstur væri meiri hér en vegirnir þyldu. Oft voru langir og
góðir kaflar á Jyjóðvegunum þar sem ekkert takmarkaði útsýni og þá
vildu menn reyna nýja bílinn eða gömlu drusluna. Þess vegna var eftirlit-