Húnavaka - 01.05.2004, Side 97

H Ú N AVA K A
95
Frjálsi kæri fuglinn minn,
fluglétt heiðalóa,
vertu af hjarta velkominn
vort á landið snjóa.
Þó til gleði eitt er orð,
alltaf skal það muna,
drottinn sjálfur ber á borð,
blessar afkomuna.
Harpa brast og hljóðin þver,
húmaði nótt um kinnar.
Seinna skaltu segja mér
sögu ferðar þinnar.
Þrígagnbitað bæði eyru
Á síðari hluta 19. aldar bjó að Litladal í Húnavatnssýslu bóndi sá er Sveinn hét Krist-
jánsson. Það mun bafa verið nálægt 1875 að atburður sá gerðist er nú skal greina.
Einn morgun á túnaslætti, er regnsúld var mikil, varð smalinn í Litladal var við tvær
ókunnar ær sem komnar voru saman við kvíærnar. Þær voru báðar kollóttar, mjall-
hvítar að lit og mjög föngulegar. Vegna veðursins og bleytunnar rak smalinn ærnar til
fjárhúsa en ekki í kvíar eins og vant var. Gekk honum greiðlega að hýsa heimaærnar
en öllu verr með þær ókunnu, þó tókst honum það að lokum með aðstoð mjalta-
kvennanna. Síðan var fjárhúshurðin tekin af hjörunum og lögð þversum fyrir dyrnar
svo að nokkurt autt bil var fyrir ofan hana. Þegar ókunnu ærnar voru komnar inn
var sem þær kynnu mjög illa við sig því að þær þefuðu af heimaánum, voru ljónstygg-
ar og létu ólmlega. Þó fékk smalinn handsamað þær og skoðað mörkin. Sama mark
var á báðum, þrígagnbitað bæði eyru og þótti smalanum það undarlegt mark. Gripu
þá mjaltakonurnar á júgrum þeirra, voru þau full en einkennileg að því leyti að einn
speni stóð niður úr hvoru þeirra. Var ánum síðan sleppt en jafnskjótt tóku þær við-
bragð og stukku út fyrir fjárhúshurðina. Hlupu þær síðan í einum spretti ofan allar
mýrar uns þær hurfu ofan í Litladalsárgil. Menn sem voru að slá á túninu sáu ærnar
á hlaupunum og fóru þær svo hratt yfir að mönnum sýndist í fýrstu að tvær álftir
flygju þar lágt með jörð.
Mark það er á ánum var hafði enginn heyrt tyrr og ekki var það fmnanlegt í gild-
andi markaskrám. Var því ædun manna að ær þessar hafi verið huldufólks eign enda
spurðist aldrei til þeirra framar.
Gríma 9. hefti 1933.