Dagblaðið Vísir - DV - 10.12.2010, Blaðsíða 65

föstudagur 10. desember 2010 viðtal 65
og bætir við að hún hafi eitt sinn verið kosin
guðmóðir Álftaness. „Það hafa gerst kraftaverk
í kringum þessi börn sem hafa komið til mín af
því að ég tala við þau af viti og virðingu. Það er
erfitt að vera unglingur í dag. Samkeppnin er
gífurleg, þau eru að bera sig saman hvert við
annað og eru hrædd um að falla ekki inn í fyr-
irfram ákveðna mynd. Þetta er hættulegasti ald-
urinn fyrir sjálfsvíg.“
Sagði upp móðurhlutverkinu
Sigga á þrjú uppkomin börn sem búa hjá henni
á Álftanesinu. „Börnin mega búa hjá mér ævi-
langt en ég sagði upp móðurhlutverkinu í
fyrra. Pétur sonur minn, sem er alltaf með allt
á hreinu, sagði að þar sem ég hefði gegnt þessu
starfi í 25 ár væri uppsagnartíminn talsverð-
ur. Ég bara nenni ekki að þjónusta þau leng-
ur því að mér finnst ekkert gaman að skúra og
skrúbba. Ég er bara ekki með þetta beygjugen
og get því ekki verið að beygja mig endalaust
eftir dóti. Fólk hefur aldrei dáið úr skít en við
getum dáið úr leiðindum,“ segir Sigga sem spá-
ir oft í hvernig eigin jarðarför verði. „Ég ráðlegg
fólki að sjá fyrir sér eigin jarðarför. Horfa ofan
í kistuna og spá í hvort þú hefðir viljað hanga
með þessari manneskju. Hefði hún verið vin-
kona þín? Hefði þér fundist hún skemmtileg?
Vildirðu vera eins og hún? Var hún kannski allt-
af röflandi um það hver ætti að taka til og að það
mætti ekki hafa hátt því hún væri að leggja sig?“
Vill vöðva og húmor
Sigga hefur verið einhleyp í nokkurn tíma en
er hamingjusöm. Hún viðurkennir þó að hún
myndi ekki afþakka boðið ef ástin bankaði upp
á. „Ég fæ hamingjutilfinningu þegar ég vakna.
Mér finnst ég svo heppin að vera ég. Maður get-
ur skilið við karlinn sinn, flutt úr landi og hætt
í vinnunni en við þurfum alltaf að hanga með
okkur sjálfum. Þess vegna verðum við að elska
okkur. Þegar ég sé mig í speglinum kyssi ég mig
og segi: „Sigga, þú ert æði.“ Það er svo gaman að
finnast gaman með sjálfum sér. Ég er bara orðin
sjálfkynhneigð,“ segir hún og skellihlær.
Sigga sat nýlega fyrir með vöðvatröllinu Agli
Einarssyni, betur þekktum sem Gillzenegger, en
sama forlagið gefur út bækur þeirra. Hún seg-
ir upplifunina hafa gert hana vandláta. „Nú vil
ég bara vöðva,“ segir hún hlæjandi og bætir því
við að þótt hún eigi ekki kærasta sé ekki skort-
ur á vonbiðlum. Að auki segir hún af og frá að
karlmenn séu hræddir við hana. „Ekki lengur.
Þar sem orð eru álög er ég búin að breyta þessu.
Ég segi þetta ekki lengur. Hins vegar verða þeir
að vera dálítið sterkir. Ég er ekki fyrir veiklynda
menn. Þeir þurfa að vera graðir… graðir í líf-
ið. Og númer eitt, tvö og þrjú þá verða þeir að
vera skemmtilegir. Annars dræpist ég úr leið-
indum. Svo verða þeir að kunna kossalistina og
þeir verða að elska krakkarassgötin mín því þau
eru partur af mér og bæta mig upp á hverjum
degi. Ég væri alveg til í að hætta að vera sjálfkyn-
hneigð, ef einhver kæmi með stjörnur í augun-
um og myndi skella mér. En ég bíð ekki lengur í
dyrunum. Ég er hætt því.“
Börn alin upp sem hundar
Sigga hélt stóra afmælisveislu í sumar þeg-
ar hún fagnaði fimmtugsafmæli sínu. Börnin
hennar hafa ekki enn gert hana að ömmu og
hún segir ekkert liggja á í þeim efnum. Þó þver-
tekur hún fyrir að óttast að verða gömul. „Ég
predika yfir börnunum mínum að fólk verði að
vera búið að koma hlutunum í lag í kringum sig
áður en farið er út í barneignir. Það er ekkert
grín að ala upp barn. Heill einstaklingur skýst
út úr þér,“ segir Sigga, sem sjálf var 22 ára þegar
hún varð mamma.
„Að eiga eitt barn er mjög erfitt. Svo æfirðu
þig og það verður auðveldara eftir því sem þau
verða fleiri. Foreldrahlutverkið ætti að vera
kennt í skólum. Við fæðumst ekki með þennan
hæfileika. Ég hefði alið mitt fyrsta barn miklu
betur upp ef ég hefði haft einhverja vitneskju.
Börn í dag eru alin upp eins og hundar. Þau eru
skömmuð ef þau gera eitthvað rangt og lokuð
inni í herbergi. Þar af leiðandi eru þau allt lífið
að leita að viðurkenningu. Okkur finnst við ekki
góð nema við séum viðurkennd. Ef við megum
ekki vera við sjálf þegar við erum krakkar getum
við varla verið við sjálf þegar við verðum fullorð-
in. Börn eiga bara að sitja stillt og prúð og kunna
stærðfræði. Það er ekkert annað en ofbeldi. Við
eigum að hrósa börnum fyrir það sem þau geta í
stað þess að einblína á það sem miður fer.
Einu sinni var ég spurð hvernig börnin mín
hefðu það. Ég fór strax að telja upp: Hún Sigrún
mín væri að útskrifast úr snyrtiskólanum, Pét-
ur hefði fengið verðlaun og bikar og Guðbjörn
skorað mark. Þá var ég spurð: Já, en Sigga, eru
þetta góð börn? Þá sá ég og vissi að það eina
sem skiptir máli í þessum montheimi er að gera
góða einstak linga sem fara út í lífið og skapa
góðan heim. Ef ég kenni þeim of mikla stærð-
fræði verða þau bara útrásarvíkingar,“ segir hún
hlæjandi.
Skreytti í nóvember
Sigga bíður komu jólanna með spenningi en
er þó þegar búin að halda fyrsta jólaboð ársins.
„Ég held alltaf jólaboð í október. Ég er fullorðin
og ræð þessu sjálf. Þá skreytti ég allt húsið, var
með pakka, keypti jólatré og skreytti og gestir
komu í jólabúningum. Þetta var skemmtileg-
asta jólaboð sem ég hef haldið,“ segir hún og
bætir við að hún spili jólalög allt árið um kring
enda sé ekki hægt að vera í fúlu skapi í júlí þegar
Snæfinnur snjókarl sé á fóninum. Aðspurð segir
hún mikinn hátíðarbrag fylgja aðfangadegi hjá
fjölskyldunni.
„Þar sem ég er búin að segja upp móðurhlut-
verkinu næ ég fólkinu ekki oft saman í kvöld-
mat. Þegar það gerist förum við með borðbæn,
ræðum saman og höldumst í hendur. Svo not-
um við tímann til að spila og á jólum er hér opið
hús fyrir vini barnanna minna. Ég elska jólin en
ég hata hins vegar áramótin og þar sem orð eru
álög verð ég alltaf jafn hrædd þegar þessir brjál-
æðingar fara að skjóta upp rakettum fyrir millj-
ónir króna. Hjúpur heimsins telur að það sé
komin styrjöld, dýrin verða hrædd og allir verða
kolvitlausir enda búnir að hlakka svo mikið til
þessa kvölds. Í ár ætla ég að vera á Bifröst um
áramótin og eyða kvöldinu í að tala við álfana
í hrauninu.“
Hlakkar til að deyja
Sigga elskar að eldast og bíður með ofvæni eftir
dauðanum. „Ég á eftir að verða svo hamingju-
söm á sextugsaldrinum. Ég ætla samt aldrei
að verða gömul því þá má ég ekki fá mér bleikt
hár og þarf að vera voðalega settleg á Grund.
Ég ætla að vera í brjáluðu stuði á elliheimil-
inu og reyna að skandalast sem mest ég get. Ég
hugsa að ég eigi eftir að hlæja mig inn í dauð-
ann og mikið ferlega hlakka ég til. Þetta verður
það skemmtilegasta ferðalag sem ég hef nokkru
sinni hafið og ég er þegar farin að undirbúa mig.
En á meðan ég lifi ætla ég að lifa og að lifa er
að þora. Ef við getum verið hvaða jurt sem er
af hverju þurfum við þá að vera gras? Af hverju
veljum við ekki eitthvert hressilegra blóm?
Ég geng svo langt að segja að allt sem gerist
í lífinu sé okkur sjálfum að kenna og er kannski
ekkert svo vinsæl fyrir vikið. Ég held bara að við
köllum á alla hluti sem gerast, bæði með orði og
hugsun. Í Biblíunni stendur: Í upphafi var orðið
og orðið var hjá Guði og orðið var Guð. Ég trúi
á orðið og val okkar. Sagan um bræðurna tvo í
fangelsi er svo góð. Annar þeirra sá stjörnurnar
en hinn rimlana. Við ráðum nefnilega hvað við
sjáum. Þegar ég dvaldi í Kanada las ég bókina
hennar Lynn Claybourne sem fjallar um að líf-
ið sé leikvöllur. Ein setningin hennar hefur fest
í huga mér: „Fyrirgefðu, en lífið bíður eftir þér.“
Við verðum að læra að fara eftir fyrsta boði því
ef við hugsum of mikið um það sem við ætlum
að gera þá leggjum við aldrei af stað.“
Hún var aðeins tólf ára gömul þegar
hún fór að tala um að vilja
deyja. Henni fannst allt
ömurlegt og hún fann ekki
hamingjuna hér á jörðinni.
Ætlar aldrei
að verða gömul
Ég er ekki fyrir veiklynda menn. Þeir þurfa að vera graðir… graðir í lífið. Og númer eitt, tvö og þrjú þá verða þeir að vera
skemmtilegir. Annars dræpist ég úr leiðindum.
Öskrar á hafið Ef Sigga
finnur fyrir löngun til að
tala illa um náungann
étur hún ofan í sig orðin
og losar sig við þau ofan í
klósettið. Þegar hún verður
pirruð fer hún niður að sjó
og öskrar á hafið og dansar
trylltan dans á eftir. myndir
Sigtryggur Ari