Dagblaðið Vísir - DV - 10.12.2010, Qupperneq 32

32 viðtal texti: indíana ása hreinsdóttir indiana@dv.is 10. desember 2010 föstudagur
Ég er búin að ákveða minn tilgang í líf-inu. Ég vil láta öðrum líða vel, það skiptir mig öllu máli. Ég hugsa alla daga um hvað ég geti gert gott í dag.
Íslendingar eru að breytast í frostrósir. Þetta
ógeð er svo smitandi og hefur orðið til þess að
við erum að verða svo grimm í framan,“ seg-
ir spákonan Sigríður Klingenberg sem segir
neikvæðni smitast manna á milli. „Þetta hefur
ekkert með það að gera hvernig fólk hefur það,
það sem er smitandi er hvernig við tölum. Orð-
in breyta lífi okkar,“ segir hún og bætir við að
heimur þeirra sem eyði tímanum í neikvætt tal
um kreppu og erfiðleika sé ekki fagur. „Það er
allt ömurlegt í kringum þetta fólk því það hefur
talað ömurleikann til sín.“
Öskrar á hafið
Sigríður skrifaði bókina Orð eru álög þar sem
hún fjallar um mátt orðsins og jákvæðs hug-
arfars. Hún viðurkennir þó að sjálf sé hún ekki
alltaf í góðu skapi. „Ég er alls ekki skaplaus enda
finnst mér skaplaust fólk ekki skemmtilegt. Já-
kvætt hugarfar kemur skapi ekkert við. Þegar ég
er pirruð geri ég eins og Ellý Ármanns vinkona
mín – öskra út á hafið af öllum lífs- og sálar-
kröftum því sem ég vil henda í burtu. Svo dansa
ég trylltan dans til að fá útrás.“
Á sumrin notar hún fótboltakappleiki barna
sinna sem andlega hreinsun. „Þar hef ég manna
hæst og kem heim í blankandi logni. Við get-
um nefnilega fengið útrás á svo mörgu og á
skemmtilegan hátt. Ef ég finn hjá mér löngun til
að tala illa um náungann ét ég ofan í mig orð-
in og losa mig svo við þau ofan í klósettið. Við
erum öll göldrótt og ef við göldrum eitthvað
neikvætt fær maður það margfalt til baka. Ég
er ekki vond út í nokkurn mann en auðvitað
verður enginn fullnuma í þessum fræðum. Ég
er alltaf að læra og ég læri af fólki enda elska ég
fólk út af lífinu.“
Sjö sekúndna knús
Sigga segir mikilvægt að við gætum náungans
í árferði eins og nú ríkir í samfélaginu. „Ef við
þurfum ekki á hamingju að halda til að kom-
ast upp úr þessari gryfju sem við erum búin að
moka okkur í þá veit ég ekki hvenær. Við þurf-
um að hugsa um þá sem líður illa. Í hvert skipti
sem þú ert góður við einhvern eykst lífsorkan
þín og þér gengur betur svo hvert góðverk bætir
líf þitt. Brostu framan í aðra og teldu upp að sjö
þegar þú knúsar fólk. Lítil börn deyja ef þau fá
ekki snertingu og við erum bara fullorðin börn,“
segir hún og bætir við að óhamingjan megi ekki
verða normið.
„Okkur má ekki fara að líða vel í óhamingj-
unni og verðum að muna að þakka fyrir það
sem við höfum en með þökkum fáum við enn
meira,“ segir Sigga sem varar við fréttum. „Um
82 prósent frétta eru neikvæð og við verðum
ekkert greindari þótt við kunnum þær allar
utan að. Við gætum þess vegna verið að horfa
á fréttatíma síðan í fyrra án þess að gera okk-
ur grein fyrir því.“ Sjálf segist hún aldrei horfa á
sjónvarpið. „Ég sleit loftnetið úr sambandi svo
ég gæti ekki séð fréttir þótt ég vildi. Ég viður-
kenni þó að þegar ég fer í önnur hús og sé sjón-
varp fæ ég smá sting í magann – en nei. Ég fer
frekar tvisvar í viku í bíó með vinum og fæ mér
popp og svo leigi ég mér þætti og horfi á þá þeg-
ar mér sýnist.“
Missti mömmu úr þunglyndi
Það er ekki skrítið að Sigga vilji berjast gegn
því böli sem neikvæðni og svartsýni eru því að
móðir hennar svipti sig lífi eftir langa baráttu við
þunglyndi. Sigga segir þunglyndi mömmu sinn-
ar hafa kennt sér að það sé ekkert upp úr nei-
kvæðni að hafa nema óhamingjuna. „Mamma
notaði alltaf neikvæð orð. Hún vildi vera raun-
sæ og talaði um hvað lífið væri erfitt. Hún var
aðeins tólf ára þegar hún fór að tala um að vilja
deyja. Henni fannst allt ömurlegt og hún fann
ekki hamingjuna hér á jörðinni. Í þannig upp-
eldi lærði ég að nota önnur orð til að vilja lifa,“
segir Sigga sem var að mestu leyti alin upp af
ömmu sinni. „Amma var allt öðruvísi. Hún var
bara frekjudolla. Hún kenndi mér ljóð og ég var
farin að yrkja sjö ára gömul. Ég man bara eftir
einu neikvæðu ljóði en það orti ég þegar ég var
11 ára:
Ligg í rúmi með undarlega þanka
þangað til að degi fer að rofa,
vakna skólinn, mamma er að banka
þá sný ég mér upp í horn og fer að sofa.
Mig langar að beita mér fyrir því að sjálfs-
víg hér á landi verið rannsökuð. Það er talað
um þrjú til fjögur sjálfsvíg í mánuði en ég held
að þau séu fleiri,“ segir Sigga sem sjálf gerði til-
raun til sjálfsvígs þegar hún var aðeins 18 ára.
„Ég átti sjálf sök á allri minni neikvæðni. Ég var
í mikilli ástarsorg en ástarsorg getur verið eitt
það versta sem hendir okkur. Það að vera hafn-
að getur verið verra en að missa einhvern. Þegar
mér var hafnað hafnaði ég sjálfri mér og í mörg
ár á eftir fannst mér ég ekki nógu góð til að gera
nokkurn skapaðan hlut né nógu sæt fyrir nokk-
urn mann,“ segir Sigga sem á þessum tíma hellti
sér af krafti í trúarbragðapælingar.
„Ég lærði Biblíuna utan að, stúderaði öll trú-
arbrögð sem ég komst í og las Dale Carnegie –
allt til að geta haldið í líflínu og fundið eitthvað
sem gæti látið mér líða betur. Ég komst að því að
það er best að trúa á sjálfan sig og Guð í sjálfum
sér. Við verðum að hafa gaman af lífinu og alls
ekki taka það of alvarlega því við komumst ekki
lifandi frá því. Við verðum að geta hlegið, velt
okkur upp úr sandinum eða hent honum hvert
í annað. Bestu minningarnar skapast þegar við
eigum engan pening og þurfum að finna upp á
einhverju til að hafa ofan af fyrir okkur. Ég var
mjög blönk fram að þrítugu en krakkarnir mín-
ir muna ekki eftir neinum skorti. Það var alltaf
hægt að gera eitthvað skemmtilegt saman.“
Guðmóðir Álftaness
Sjálfsvíg ungmenna eru Siggu sérstaklega hug-
leikin. „Mamma var 63 ára þegar hún lést. Þetta
hafði verið ósk hennar svo lengi og ég sleppti
henni frá mér. En það sem drepur mig er þegar
ungir krakkar gera þetta í fljótfærni. Það er svo
hrikalega sorglegt. Mig langar að fara fyrr inn í
skólana með jákvæða orðið. Að ræða við börnin
hvernig við getum öðlast betra líf. Við þurfum
að horfa í augu þeirra og þau að hlusta á spá-
konuna. Hér er alltaf opið hús og til mín kemur
mikið af unglingum sem líður illa,“ segir Sigga
Ætlar aldrei
að verða gömul
spákonan Sigríður Klingenberg hefur fundið sinn
tilgang í lífinu. Hún ætlar sér að láta öðrum líða vel og
berjast gegn neikvæðni og svartsýni. Móðir sigríðar
svipti sig lífi og sjálf reyndi sigga sjálfsvíg þegar hún
var ung kona. Hún segir móður sína hafa kennt sér
að það sé ekkert upp úr neikvæðninni að hafa nema
óhamingjuna. sigga er einhleyp en hamingjusöm. Hún
myndi þó ekki slá á móti ástinni ef hún bankaði upp á.