Dagblaðið Vísir - DV - 16.02.2011, Qupperneq 13

Fréttir | 13Miðvikudagur 16. febrúar 2011
ur dvalist á vegum Barnaverndar með
hléum frá sjö ára aldri. Þar hefur hon-
um liðið best, fjarri hávaða og áreiti
borgarinnar. Nokkru fyrir atvikið með
hnífinn hafði farið að bera á mikilli
vanlíðan hjá honum. Hann var farinn
að skaða sjálfan sig með því að skera
sig í handleggi og berja höfðinu í vegg-
inn svo blæddi.
Í fyrsta skipti óskaði hann sjálf-
ur eftir hjálp og sagðist ekki vilja líða
svona illa. Það sem meira var að hann
var farinn að beita húsfreyjuna ofbeldi
og sýna hegðun sem hún lýsti fyrir
Barnavernd sem geðveikislegri. Hún
treysti sér ekki til að hafa hann leng-
ur og sagði hann þurfa meiri aðstoð
en hún hefði upp á að bjóða. „Hon-
um var boðið í bráðaviðtal hjá BUGL
og við brunuðum með hann þang-
að. Þar sagði hann frá því hvernig sér
liði. Honum liði mjög illa og vildi bara
deyja. Það var ákveðið að leggja hann
inn samdægurs.
Þetta var á fimmtudegi og mánu-
daginn á eftir var haft samband við
mig um morguninn og mér sagt að
það væri búið að ákveða að útskrifa
hann eftir hádegi. Það væri búið að
meta hann og hann væri ekki í sjálfs-
vígshættu. Strákurinn brjálaðist því
hann vildi ekki útskrifast, hann vildi
fá hjálp. Hann tengdi það sennilega
síðustu innlögn sinni á BUGL þar sem
voru gerðar á honum lyfjabreyting-
ar og líðan hans batnaði til muna. En
vegna greindarskerðingar hans og ein-
hverfu getur hann ekki nýtt sér marg-
ar þær meðferðir sem eru í boði. Hann
vill til dæmis ekki sjá sálfræðinga því
að hann heldur að þeir geti lesið hugs-
anir. Hann tók þarna æðiskast, réðst á
starfsfólkið, reif niður myndir af veggj-
um og kastaði öllu til sem hann gat
komist í. Hann hefur áður notað hót-
anir og ofbeldi til að stjórna umhverfi
sínu en þarna leið honum virkilega
illa. Það var því ákveðið að bíða með
útskrift þangað til daginn eftir.“
Starfsfólkið þorði ekki inn
Daginn eftir uppnámið var hringt
í móður hans og hún enn beðin að
sækja hann. „Ég neitaði og þá var
hringt í Barnavernd og þeim sagt að
sækja hann. Barnavernd hringdi í mig
og sagði að ég yrði að ná í drenginn, en
eftir að ég neitaði aftur var talað um
að hann yrði þá sendur á Stuðla. Ég
sá ekki tilganginn í því þar sem hann
er ekki í vímuefnum, drykkju eða
neinu rugli. Hann er veikur. Það var þá
ákveðið að halda honum á BUGL viku
í viðbót. Þegar sú vika var liðin brjál-
aðist hann aftur þegar átti að útskrifa
hann. Hann tók reyndar brjálæðis-
köst á hverjum degi þarna og af fyrri
reynslu datt mér í hug að hann væri
kominn með lyfjaóþol. Hann hefur
áður orðið hamslaus í skapi þegar lyf
hafa verið hætt að virka sem skyldi. En
þau voru ekki til í að athuga það.“
Þetta varð til þess að drengurinn
strauk. Hann komst á sokkaleistun-
um út um glugga þrátt fyrir að hafa tvo
starfsmenn yfir sér. „Hann var settur í
öryggisherbergi alveg brjálaður. Hann
náði að brjóta rúðuna þar en starfs-
fólkið hélt hurðinni og þorði ekki inn
af því hann var svo trylltur. Þau sáu
hann pota sér út um brotna rúðuna,
en enginn þorði að nálgast hann því
það var allt út í glerbrotum og þau
voru hrædd um að hann myndi ráðast
á þau og skera. Þannig að hann fór út,
hringdi í mig og bað mig um að sækja
sig, sem ég gerði.“
Í sturlunarástandi á Stuðlum
Hún náði að sannfæra son sinn um
að fara aftur á BUGL en daginn eftir
strauk hann aftur og lögreglan fann
hann í Hagkaupum í Skeifunni á
sokkaleistunum klukkan tvö um nótt-
ina. Þá var ákveðið að fara með dreng-
inn á Stuðla því BUGL héldi hon-
um ekki, hann næði alltaf að strjúka.
„Hann var alveg sáttur við að fara á
Stuðla, þá fengi hann bara nýja hjálp.
Hann strauk ekki af BUGL af því hann
vildi ekki vera þar, heldur af því hann
fékk ekki að vera þar.
Hann var í tólf daga á Stuðlum og
var nánast í sturlunarástandi allan
sinn vökutíma. Hann fékk lágmark
þrjú köst á dag og það þurftu tveir
stórir karlmenn að halda honum til
að hann myndi ekki stórslasa sjálf-
an sig. Hann vildi ekki fá lyf með
sefandi verkun því hann var viss
um að þeir ætluðu að svæfa hann
og fara með hann sofandi aftur á
BUGL.
Yfirmaður neyðarvistunarinnar
sagði að strákurinn ætti ekki heima
þar. Hann væri ekki í vímuefnum eins
og flestir sem þar eru og væri að auki
greindarskertur. Stuðlar er ekki staður
fyrir fatlaða krakka. Þá var aftur hald-
inn fundur á BUGL og með þvílíkum
herkjum og látum fékkst í gegn að
hann yrði tekinn inn aftur. En bara í
eina viku.“
Móðirin er að missa vonina. „Ég
myndi vilja að hann yrði settur í fleiri
próf, fengi nýja greiningu og lyfin hans
yrðu skoðuð,“ segir hún.
Alger uppgjöf fyrir drengnum
Móðirin segist upplifa algjöra uppgjöf
gagnvart syni sínum í kerfinu. Lækn-
arnir vilja hafa hann á sveitaheim-
ili því það hafi sýnt sig í gegnum tíð-
ina að þar líði honum best. Hún segir
að þó það sé ágætis úrræði út af fyrir
sig komi alltaf að þeim tímapunkti að
hann veikist illa og þá fari allt aftur í
sama horfið.
Hún er þreytt. Þessi barátta henn-
ar spannar tólf ár en sonur hennar var
þriggja ára þegar hann var fyrst send-
ur í greiningu. Síðan þá hafa lyf og
lyfjabreytingar, skilningsleysi skólayf-
irvalda, sérdeildir, brottrekstrar, upp-
gjöf, fósturheimili og andvökunætur
verið fastur hluti af lífi hennar og ótelj-
andi tár hafa fallið. Hún hefur áhyggj-
ur af yngri systkinum stráksins en seg-
ist aðspurð ekki treysta sér til að hugsa
um framtíðina. „Ég hef alltaf hugsað
bara um eitt skólaár í einu. Það er erf-
itt að segja hvernig þetta mun þróast
hjá honum. Kannski lagast hann eitt-
hvað, kannski verður hann verri, það
er ómögulegt að vita. Hvað svo? Hvað
ef að þetta virkar ekki? Það er ekkert
plan b.“
Hún segist óttast að hann geri
eitthvað verulega alvarlegt af sér.
„Ég er hrædd við sjúkdóminn, hann
er svo óútreiknanlegur. Ef þetta
verður svona áfram endar þetta
með ósköpum.“ Hún segist oft hafa
áhyggjur af saklausum börnum í
hverfinu því það þurfi ekki til nema
að einhver verði á vegi hans og þá
geti hann brugðist hinn versti við.
„Við héldum honum einu sinni inni
í heilan mánuð því við treystum
honum ekki innan um fólk. En það
er ekki hægt að halda honum inni
endalaust.“
Móðirin bloggar um reynslu sína á
erfidleikar.blog.is.
SONUR MINN
ER TIFANDI
TÍMASPRENGJA
„Ef þetta
verður
svona áfram
endar þetta
með ósköpum.
Örvæntingarfull móðir
Sonur hennar hefur brjálast
inni á heimilinu og brotið allt og
bramlað.
MYND SIGTRYGGUR ARI